EDVARD MUNCH IN DE KUNSTHAL ROTTERDAM

ZELFPORTRET 1895
EDVARD MUNCH (1863-1944, Noorwegen)verloor zijn moeder in 1869 aan tbc. Ook zijn lievelingszusje stierf daaraan. Dankzij een tante kan hij naar de academie. al vrij snel begint hij te experimenteren door in de verf te krassen en te vegen en delen van het doek onbeschilderd te laten. Later, toen hij succes had en geld liet hij een buitenatelier bouwen, zodat het weer en het zonlicht konden inwerken op de doeken.
BUITENATELIER

Munch is vooral bekend door dat ene werk dat hij al vrij vroeg in zijn carrière maakte: De Schreeuw. Een super-expressief werk waarbij het hoofdpersonage verschrikt de oren dichthoudt om de schreeuw van de natuur niet te horen.
DE SCHREEUW 1893

Daarvoor had hij al landschappen en symbolistische werken gemaakt, met angst, vampiers en sfinxen. De vrouw is aantrekkelijk maar (levens)gevaarlijk.
SFINX 1892

De vrouw is in haar jeugd onschuldig. Munch lijkt zijn hele schildersleven een verlangen te houden naar die onschuldige tijd, waarbij seksualiteit nog geen rol speelde.
PUBERTEIT 1894
Sommigen zien in dat verlangen een heimwee naar zijn gestorven zusje.
HET ZIEKE KIND

Zijn techniek neemt toe. Hij geniet van de waardering die hij in Berlijn en Parijs heeft en koketteert met zijn depressies en drankverslaving.
De werken uit deze tijd tonen aan dat hij op de toppen van zijn kunnen stond.

MAANLICHT 1895

Het thema van de femme fatale heeft hij uitgewerkt in een aantal versies van Madonna,
een uitdagende verschijning die onaantastbaar lijkt.
MADONNA 1895
Van zijn geschilderde werken maakte hij graag litho's. en met die litho's experimenteerde hij weer, soms alleen maar door op de afdrukken te tekenen of kleur aan te brengen.
MADONNA 1895 LITHO

Na een jaar vrijwillig in een psychiatrische kliniek te hebben doorgebracht veranderde hij van onderwerpen. Die zocht hij dicht bij huis, landschappen, portretten. Door zijn experimenten met foto en film ging hij gedurfde uitsnijdingen of perspectieven toe te passen. Toch is dit werk niet altijd van hoge kwaliteit.
GELE STAM 1911
Dat is ook de conclusie na het zien van de expositie in de Kunsthal Rotterdam.
Er hangt veel, maar belangrijke werken ontbreken. En van wat er hangt is er veel van hetzelfde. Het accent ligt in de presentatie vooral op de gekwelde artiest, die eigenlijk een beetje gek was. De werken hangen ruim, maar de routing is niet helder en er hangen vooral teveel middelmatige werken.

DAVID SCHNELL, SAM DRUKKER, LINDA ARTS EN JONGE FOTOGRAFEN

In het Gem, Den Haag, zijn alle zalen vrijgemaakt voor de werken van de Duitse schilder David Schnell (1971). Net als andere succesvolle Duitse schilders is hij opgeleid aan de academie in Leipzig. Ook hij heeft daar het vakmanschap geleerd, dat is te zien aan de manier van schilderen, het kleurgebruik en bij David het fantastische gebruik van perspectief. De doeken zijn vaak enorm groot, waardoor je ogen bijna verdwalen in de verschillende dieptes die het doek biedt. Op een geraffineerde manier speelt hij met verschillende verdwijnpunten, waardoor het werk uit diverse standpunten anders gezien wordt. Boven een dagbladkritiek stond de kop:
Schnell zit muurvast in zijn werkwijze. Dat kan je ook zeggen van Mondriaan, Klaas Gubbels en Jan Schoonhoven. Het is ook niet waar. De compositie is in zijn latere werk losser geworden. Het is alsof we diverse beelden door elkaar zien. De werken neigen naar abstractie, terwijl er nog steeds een perspectief aanwezig is.



****************

In Pulchri hangen de nieuwe doeken van Sam Drukker. Hij wordt een stadsjutter genoemd omdat hij al fietsend door Den Haag altijd op zoek is naar bruikbaar materiaal voor zijn werk. Hij schildert namelijk graag op ondergronden die hij bij het straatvuil vindt. De vlekken die op het oude hout of doek aanwezig zijn, laat hij zitten en vormen een vreemd contrast met de bijna klassieke wijze waarop hij zijn figuren, bijna altijd naakt, schildert. Klassiek en modern tegelijk.
SAM DRUKKER
REGENVROUWDRAGER

**********************

In het Fotomuseum en in Pulchri Studio, beide in Den Haag, is werk te zien van jonge fotografen. In het museum hangen de werken die genomineerd waren voor de diverse prijzen die afstuderenden dit jaar konden winnen. In Pulchri maakten een aantal studenten ter plekke werk voor een tentoonstelling. Opvallend is dat de kwaliteit hoog is, technisch gezien. De hedendaagse apparatuur haalt perfectie binnen handbereik. De modefotografie is vooral in trek bij de fotografen in Pulchri, terwijl de fotojournalistiek meer aanwezig is in het museum.Inhoudelijk is er nog weinig eigenzinnigheid. De invloeden van de grote Nederlandse fotografen als Rieneke Dijkstra,Erwin Olaf en Koos van Breukel is duidelijk aanwezig. Zelfs Pauline van Oltheten vindt al navolging in haar wijze van tentoonstellen: Foto's verspreid over de muur met aantekeningen erbij. De foto van Amber is op beide tentoonstellingen te zien. Geen wonder, het is een werk dat wel al een eigen gezicht van de maker toont.
AMBER ISABEL - BETWEEN WHISPERS AND THUNDERSTORMS
MARLOUS VAN DER SLOOT -HELIANTHE
SYA GROOSMAN-
ARMY OF PERFECTION

VERZAMELAARS

Open art Fair 2010 Jaarbeurs Utrecht/ Gekoesterde Schoonheid Brabants museum Den Bosch

Veel ateliers lijken op opslagplaatsen. Niet alleen alle niet verkochte werken staan er in rekken. Vaak ligt, staat of hangt er een enorme verzameling materiaal, dat de kunstenaar ooit nog eens denkt te kunnen gebruiken. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze een aparte opslagplaats hebben voor tweedehands spullen en materiaal dat ze bij het vuilnis vandaan hebben gehaald. Het is waarschijnlijk beter om hen jutters te noemen dan verzamelaars. Een goed voorbeeld van zo'n jutter is Thorsten Brinckmann uit Hamburg. hij noemt zich een "serialsammler".
Hij gebruikt zijn verzameling voor het samenstellen van beelden en voor het maken van portretfoto's, waarbij zichzelf aankleedt en houdingen aanneemt die bekend zijn uit de kunstgeschiedenis, zoals hieronder een navolging van de(naakte) Olympia(1863)van Manet.



Als we in de kunst over verzamelaars spreken, dan bedoelen we echter niet de kunstenaars, maar de mensen die kunst verzamelen. Het Noord-Brabants museum in Den Bosch organiseerde onlangs een tentoonstelling onder de titel Gekoesterde Schoonheid met als ondertitel Kunst uit Brabants privebezit. Er blijkt heel wat moois en bijzonders verzameld te zijn in het Brabantse. Aardig is te zien dat er verschillende manieren zijn om te verzamelen.
Sommige verzamelen alleen landschappen, andere alleen werk uit een bepaalde stroming of van een enkele kunstenaar. Gelukkig zijn er ook die werk verzamelen met als enige maatstaf dat het hen moet aanspreken. Op de expositie waren middeleeuwse beelden van heiligen te zien naast Picasso's, Rembrandt naast Mondriaan, Van Gogh naast Ruysdael,Jan Steen naast Karel Appel.
Dat niet iedere verzamelaar weet hoe de werken optimaal te bewaren, was te zien aan het vuil, beschadigingen en het kapotgaan van de oude vernislaag.
Rubens
Jan Sluyters
Corneille
Cesar Domela
Marc Mulders

Zoals elk jaar kon je weer heel wat verzamelaars begerig zien rond kijken of er nog werk van hun gading was op de beurs Open Art Fair. Deze beurs richt zich op de verzamelaar met een ruime beurs die vooral geïnteresseerd is in figuratief. Er blijken zelfs galeries te zijn die zich hebben gespecialiseerd in de mooie man(Groningen)of in de hond(Dog Arts). De verkopers verwachtten blijkbaar dat veel mensen graag dieren zien in de kunst. Foto's, beelden en schilderijen van dieren waren in drie van de de vijf stands te vinden.
Marie Cecile Thijs(1964) maakt vooral portretten. Dit kattenportret is er een uit haar serie White Collar. Ze heeft de 17e eeuwse kraag te leen gekregen van het Rijksmuseum. Haar serie Human Angels kreeg vorig jaar terecht veel aandacht.

Verder zag je op de beurs veel stillevens (vooral op de 17e eeuwse wijze) en vrouwelijke schoonheid (niet te bloot). Je loopt langs kunst die je niet of zelden in een museum zal zien. Sommige werken sprongen eruit, althans voor mij, want smaak is subjectief, al kan je smaak wel ontwikkelen, bijvoorbeeld door rond te lopen op een kunstbeurs als Open Art Fair.

Stephan Zirwes(1967,Duitsland)fotografeert landschappen vanuit de lucht, althans daar lijkt het op. Het kunnen ook maquettes zijn die hij opbouwt met stroken vloerbedekking en kartonnen atributen. Het zijn in ieder geval wonderschone plaatjes.
Meer werk vind je op zijn prima site www.stephanzwires.com
Pepijn Langedijk is een jonge fotograaf en filmer. Hij werkt vooral in opdracht. Zijn vrije werk komt dit jaar voor het eerst naar buiten.

Andrew McNeile Jones is naast schilder filmer en televisiemaker. Dit werk is er een uit zijn serie Interiors. Ze geven een alledaags beeld maar door licht en schaduw en de perfecte kleuren krijgt het een meerwaarde. Soms lijkt het een moment uit een verhaal.

Esther Nienhuis schildert het onderweg zijn in de regen. Deze werken kregen de titel Saudade. Dit woord kennen we uit het Portugees. Het betekent zoveel als heimwee of melancholie.
De werken geven beelden van het onderweg zijn. De regen roept associaties op met verdriet om wat er achter blijft.