JAN WOLKERS schilder Lakenhal Leiden

In de biografie Het litteken van de Dood staat dat Jan Wolkers zich Beeldhouwer, schilder en schrijver noemde, in die volgorde. Hij is opgeleid tot beeldhouwer en maakte naam. In diverse steden staan beelden uit die tijd, waarvoor hij opdrachten kreeg. Ook later kreeg hij opdrachten voor beelden, zoals het Auswitzmonument. Hij maakte veelvuldig gebruik van glas, wat nogal eens vandalisme opwekte.
 Pas na zijn dertigste is hij gaan schrijven. Daarin was hij zeer succesvol, zijn boeken verkochten in hoge oplagen, werden vertaald en hij verdiende er goed mee. De recensies waren zeer wisselend. Effectbejag, ordinair taalgebruik, expliciete seksscenes, barok taalgebruik en verhalen die niet onder deden voor keukenmeidenromans.
Elke roman van hem tekent een gevecht tussen Eros en Thanatos, tussen erotiek en doodsverlangen.

Het schilderen is pas later gekomen. Hij ging daarin zijn eigen weg. Naast verf gebruikte hij schroot, lood, hout, koeienpoep en schapenkeutels. Ze vragen een rustig kijken, dan zie je de levendigheid en de variatie die erin zit. Toch blijft er een afstand tussen kijker en werk.

In dit oudere werk zie je zijn beeldhouwwerk terug.

Lood om een vierkant met keurig gerangschikte schapenkeutels .

HOMMAGE AAN BACH 

In 2003 begon hij een soort pointillisme toe te passen. Dit idee kreeg hij in New York waar hij sneeuwvlokken zag dwarrelen  langs het raam van zijn hotelkamer.

ZOMER 2003

HET GROTE GELE DOEK

Kunstverzameling 30 jaar LUMC Leiden

Kunst is te zien in vele ziekenhuizen. Men gelooft in de helende werking van kunst.  In een klinische omgeving geeft kunst een blik op een andere wereld, een wereld daarbuiten, aldus een medewerker  van het Leid Universitair Medisch Centrum. Al 30 jaar verzamelt het ziekenhuis hedendaagse kunst.
De collectie telt meer dan 2600 werken en hangt en staat verspreid over het hele complex.
Natuurlijk gelden er voorwaarden voor het aankopen van kunstwerken. Alte heftige voorstellingen of zeer kwetsbare voorwerpen kunnen niet in een openbare ruimte als een ziekenhuis. Er moet ook een positief element in de werken zitten. Een Amerikaans artikel over ziekenhuiskunst stelt dat het de bezoekers moet kunnen afleiden en troosten, zonder dat het direct met ziekte of dood te maken heeft.
Een functie waar je niet direct aan denkt, noemt het artikel ook: het zijn herkenningspunten  voor de patiënten om hun weg te vinden in het doolhof da reen ziekenhuis vaak lijkt te zijn.

Er is nu een overzicht te zien in de expo- ruimte van het ziekenhuis en er is een catalogus verschenen.
Voor mij was het of ik in de collectie liep die ikzelf zou willen hebben.
Het begint al in de hal, daar zit een beeld van Margriet van Breevoort (1990). Een zeeolifant zit rustig te wachten tot hij opgeroepen wordt.

Homunculus Loxodontus 2016

Lin de Mol woont en werkt vanuit Zweden. Ze heeft al diverse fotoboeken uitgegeven en op heel veel plaatsen geëxposeerd. In Ierland maakte ze deze foto, waar het laatste zonlicht van de dag wordt gereflecteerd.

LAST LIGHT  2013

Henk Visch (1950) tekent en maakt beelden. Het zijn figuren zonder al te veel detail. het lijkt hem meer om de vorm te gaan, om de sprekende houding en om de poëzie. de beelden zijn direct herkenbaar en roepen vragen op: Wat doet die en waarom?

Z,T. 2013

Raquel Maulwurff (1975, SP) maakt houtskooltekeningen die vaak teruggrijpen op oorlogstaferelen, met name uit W.O.II. Je ziet bommenregens, zoeklichten, getroffen landschappen en steden, nooit daders of slachtoffers.

DRESDEN 45  2005 (uit Serie Dresden, het Amerikaanse bombardement op de stad zonder militaire aanleiding)

Esther Tielemans (1976) maakt werken die schilderijen en beeldhouwwerken tegelijk zijn.
Het is aantrekkelijk werk in frisse kleuren en met een spannende constructie.

Roland Ophuis (1968) is een bewogen kunstenaar. hij trok de aandacht met zijn doeken waarop verkrachtingen en martelingen te zien waren die zich in concentratiekampen afspeelden. Een dergelijk werk past natuurlijk niet in een ziekenhuis. Het werk hieronder hangt er wel. Het ziet er vredig uit, Maar het zijn de vrouwen die zijn achtergebleven bij het VN-kamp en niet weten wat er met hun mannen en zonen is gebeurd

LAMENTATION SZEBRENICA 1995

THE RETURN - LUC TUYMANS De Pont Tilburg

In 1995 had Tuymans zijn eerste expo in Nederland bij De Pont. Nu bij het afscheid van Driessen die vanaf het begin directeur van De Pont was, is hij terug met 50 werken van 1975 tot nu. Die erste werken zijn niet allemaal interessant. Je ziet  de schilder experimenteren met vorm, kleur en stijl.

De latere werken gingen vaak over geweld, hoewel dat niet expliciet zichtbaar was. De voorstellingen zijn ontleed aan foto's die hij haat uit tijdschriften, kranten en van het internet. Door de compositie en de onscherpe tekening en het zuinige kleurgebruik stoten de werken af en tegelijkertijd willen je hersens begrijpen wat ze zien.Maar de geheimzinnigheid blijft.

De eerste keer dat ik werk van Tuymans zag, was ik overdonderd door het mysterie en de mist die over alle voorstellingen lijkt te hangen. Nu kijk ik kritischer en zie ik hoe sterke doeken naast minder geslaagde hangen. Zijn portretten halen het niet bij die van Dumas, wat mij betreft.

Bijschrift toevoegen

CORSO  2015

EASTER 2006

STUDIO

SLIDE 2

THE GREEN

MWANA KITOKO 2000

THE WORSHIPPER 2004

ILLEGITIMATE VI 1997

 Het blijft een van de fascinerend werken die De Pont heeft van Anish Kapoor :

DELIRIOUS Lustewarande Tilburg 2019

In 2000 was de eerste Lustwarande, een beeldententoonstelling in een 18e eeuws park, het best bewaarde Barokke sterrenbos van Nederland. Nu is de 10e daar en is de expositie een van de belangrijke internationale buitententoonstellingen in Nederland. Uitzinnig zijn de werken niet echt, al gaan de combinaties van materialen en de plaatsing in de natuur  soms aardig in die richting.

Morgan Courtois (1988, Fr) beperkt zich , net als vele andere jonge kunstenaars, niet tot een praktijk. Keramiek, design, sculptuur, textiel, fotografie en botanie zijn gebieden die hij onderzoekt en waarin hij werkt. In de Warande lijkt hij terug te grijpen op de geschiedenis van het park, toen de dames hier flaneerden in hun fraaie kleren. De uit hars gemaakte bustes zijn voorzien van sjaals en hoeden en takjes, blaadjes en vruchten uit het park. Een vriend heeft model gestaan voor de dames.
De sokkels zijn van hout en gips. Alle materialen kunnen door zon en regen aangetast worden. Een effect dat hij doelbewust heeft ingebouwd.

SPRING FIGURE 2019

SPRING FIGURE 2 2019

SPRING FIGURE 3 2019

Sara Lucas (1962, GB) staat bekend om haar eigenzinnige werk dat vaak humoristisch is met een duidelijke seksuele ondertoon. Op de vorige Biennale Venetië waren o.a. onderlijven te zien waarin de lichaamsopeningen voorzien waren van sigaretten.  In 2013 maakte ze twee grote courgettes. Door de beelden de namen KEVIN & FLORIAN te geven, moet je ze wel zien als falussymbolen. Tegelijkertijd  verwijzen ze naar de typische Britse mannensport waarbij het gaat om het kweken van de grootste groenten.

KEVIN 2013 brons en FLORIAN 2013 beton

Justin Matherly (1972, VS) laat zich inspireren door de Europese filosofie en de Grieks-romeinse mythologie. Hij combineert in zijn beelden klassieke beeldhouwkunst met medische instrumenten.
Zijn hoofdthema is de Griekse god Asclepius. Deze god kon mensen genezen en zelfs uit de dood doen oprijzen. Zoals klassieke beelden incompleet of gehavend zijn overgeleverd. Zo brengt hij bewust imperfecties aan in zijn betonnen beelden. Deze gehavende leeuwenkop steunt op stalen loopkrukken. De leeuw is het symbool van overwonnen kracht (maar wel op krukken).

COST OF LIVING 2013 beton en staal

Claudia Comte (1983, CH) heeft in Berlijn een dubbel atelier. Een voor haar schilderijen en een voor het beeldhouwen. Haar werk lijkt geïnspireerd te zijn door de modernisten als Moore en Brancusi en tegelijkertijd door Amerikaanse cartoons. Haar beelden maakt ze in hout. Tegenwoordig scant ze deze en laat ze de vormen uit marmer snijden.

THE BIG MARBLE BUNPTY GRUMPY 2019 MARMER

DETAIL

Filip Vervaet (1973, BE) wil de relatie tussen mens en natuur centraal stellen in zijn werk. Daarbij speelt in de vormgeving glas een belangrijke rol. Afhankelijk vanwaar je staat, kijk je als toeschouwer naar binnen of naar buiten. De zilveren boom is nu een door de mens uit de natuur in het interieur terecht gekomen. De vaas op een sokkel is een soort mengvorm van Japanse, Egyptische en Congolese bewaarpotten. De huidige vorm maakt het tot een kunstvoorwerp, ontdaan van de oorspronkelijke functie. Perfect werk.

SETTING  2019 betonnen plaat en 4 gelamineerde en gekleurde glasplaten.

Bettina Pousttchi (1971, BRD) is fotograaf en beelden kunstenaar. Ze werkt voornamelijk met alledaagse voorwerpen uit de stedelijke omgeving. Er zit voor haar altijd een commentaar in op de omgang van de stedelingen met hun omgeving. Speciaal voor de Warande heeft ze drie beelden gemaakt van metalen buizen die om bomen staan om deze te beschermen. Hier zijn ze twee aan twee in elkaar gedraaid, waardoor ze elegante dansers lijken.

MARLENE I, II & III 2019 metaal

Nicholas  Hlobo(1975, ZA) reageert in zijn kunst op de toestand in zijn vaderland na de apartheid. Hij hoort tot de Xhosa- stam die erg aan tradities hangt. Daardoor wordt hij vanwege zijn homo-zijn
als verwerpelijk gezien. Toch geeft hij zijn werken nog steeds titels afkomstig uit de taal van de Xhosa. De titel betekent kolonie. De koperen leidingen slingeren zich om de boom heen en eindigen in een soort bloem of zaadknobbel. Hoe dit beeld een kolonie voorstelt, mag ieder zelf invullen.

ISITHANGA 2019 koper

Nina Canell (1979, SE) werkt graag met materialen die langzaam veranderen en daardoor tijdelijk zijn. Cementzand en water, kauwgom en beton of materialen te combineren met verwarming of elektriciteit. Iets wat in het materiaal verborgen zit zichtbaar maken, dat is haar drijfveer.
Ook haar bijdrage laat iets zien wat we normaal nooit zien.  Het beeld toont een cochlea oftewel het slakkenhuis. Dit orgaantje zet geluidsgolven die het oor binnenkomen om in elektrische zenuwsignalen waardoor wij horen.

OCTIC PIT  2019 Mengsel van basalt, beton en pigment.

Sven 't Jolle (1966, Bel) woont sinds kort in Australië. Daar vielen hem de zelfgemaakte mailboxen op die in de dunbevolkte gebieden bij kruispunten staan, zodat de postbesteller niet onnodig veel moet omrijden. Ze zijn van goedkoop materiaal gemaakt, b.v. melkbussen, olietonnen, etc en voorzien van een opening. Soms zijn ze met afvalmateriaal tot figuren gemaakt.  Speciaal voor de Warande heeft hij een aantal boze brievenbussen gemaakt. Ze zijn boos, de digitale communicatie-middelen zouden hen overbodig kunnen maken, maar de financiële crisis heeft de arme boeren nog armer gemaakt en daartegen protesteren deze werken: OUT OF TOUCH (boze brievenbussen) 2019.

Hadrien Gerenton (1987, Fr) wil met zijn beelden geen nabootsingen maken. Hij houdt ervan droomachtige taferelen te bouwen die enerzijds humoristisch zijn en anderzijds mogelijkheden oppert van bestaan. Een groep meterslange varanen, vleesetende hagadissen, hebben zich verzameld om twee poelen en kijken dreigend naar de voorbijgangers. Ze zijn met halsbanden aan de bomen gebonden en kunnen dus geen kwaad, behalve met hungevorkte tong.

LES DETECTIVES SAUVAGES 2019 staal, cement, schuim

Eric Sidner (1985, VS) maakt beelden en schilderijen van allerlei materialen en in heel diverse afmetingen. In de Warande staan 5 beelden van hard kunsthars die teruggaan op een eerder beeld dat van zacht silicone was gemaakt. Ze zijn uitgevoerd in roze en wit. Ze lijken zowel op weekdieren als op exotisch fruit, maar de kunstenaar noemt ze 5 HEADS (2019). 

BIENNALE 2019: IDENTITIES -PERSONAL STRUCTURES 6

                                                      VERVOLG

ALEXEY TERENIN (1969, Rusland) is een zoon van een architect en ook hijzelf heeft de opleiding tot architect voltooid. In 1992 is hij afgestudeerd en begon zijn schildercarrière. In zijn werk is in de opbouw wel invloed van zijn opleiding te merken. Hij is opgegroeid in Praag en dat heeft zijn werk beïnvloed. In die stad was een culturele sfeer die zowel oosters als westers was georiënteerd.
Da tzie je terug in zijn fantastische realisme. Een ontdekking!

WAY OF THINKING 2018

POINT OF VIEW 2017

REBUS  2018

ARNAUD NAZARE - AGA (1965, FR) is van jongs af aan gefascineerd door beeldhouwwerk. Hij is getrouwd met een Philipijnse en werkt met haar samen, afwisselend in Parijs en Bangkok.
Hij is ook zakenman en dat betekent dat hij kunst maakt die vrolijk stemt door voorstelling en kleur.
De sumoworstelaar is een geliefd onderwerp. Ze zijn in allerlei vormen, kleuren en afmetingen verkrijgbaar.

SUMO TOTEM VISION 2019

SUMO WELCOME heeft Da Vinci's Mens van Vitruvius op de borst geschilderd,
de genitaliën van Welcome zijn gepixeld, zoals dat gebeurt in de digitale media.
SUMO SHIKO balanceert op de schouder van Welcome en staat voor de uitdagingen en durf.

SUMO DOJO-IRI draagt de andere twee. hij staat imet de handen op de knieen. Met deze houding bedankt de Sumo zijn tegenstander. 

SUMO TOTEM 2017

NATHALIA DELGADO (Venez) YELLOW 2018 foto

KARIN MATHEUS (Braz)  HIGH LEVEL 2019

FRANCOIS PIQUET (1967, FR) YOU + ME (2019)

JOHN JAYLO (1975, Filipijnen) surrealist