De Schefferprijs wordt om de twee jaar uitgereikt aan een jonge, veelbelovende kunstenaar.
Vaak volgen er voor de winnaars meer exposities en betere posities op beurzen e.d.
Dit jaar is de prijs toegekend aan Susanna Inglada (35, Spanje, woont en werkt in Amsterdam.
Naast de kunstacademie heeft ze een tijdje doorgebracht op een toneelacademie. Dat zie je terug in haar werk. Dit bestaat uit schilderingen op papier, die los van elkaar in de ruimte staan en zo een soort gestolde toneelvoorstelling vormen. Naast schilderen maakt ze ook video's.
Haar thema spreekt uit de titel: Een dunne huid op het punt van scheuren. De grens tussen aanraken en pijn doen is dun. Groepen komen bijeen omdat ze samen een doel hebben, maar een groepsverband kan gemakkelijk omslaan in ruzie, afgunst en geweld.
Ze past met haar werk in het rijtje van winnaars: Raquel Haver, die haar werk opbouwt uit allerlei materialen. Joost Krijne, die zijn werk opbouwt uit tekeningen die een collage vormen en Ina van Zijl die haar werken opbouwt uit vele verflagen waardoor de voorstelling nog net zichtbaar is.
 |
| DE KUNSTENAAR VOOR HAAR WERK UNAS Y DIENTES (2018) De titel in het Nederlands: Nagels en tanden. Dit verwijst naar de dwang die binnen een groep kan ontstaan. Een rondedans lijkt positief, maar hoeft dat niet te zijn. |
 |
| UNAS Y DIENTES (detail) Is de man die op zijn knieën zit en achterom kijkt uit de groep gegooid? |
 |
| ZONDER TITEL (2019) Ook hier groepsdynamiek die gewelddadig wordt. |
 |
| AFTER YOU LEFT (2019) Het bijbelverhaal Suzanna en de oudsten is hier het onderwerp, Suzanna werd bespied door de oude mannen. In de kunstgeschiedenis wordt Suzana afgebeeld als een bange vrouw maar ook als een wulpse , verleidelijke vrouw. Hier heeft de kunstenaar beide visies tegelijk afgebeeld. |
 |
| MEANWHILE (2019) Het is onduidelijk of dit een positieve of negatieve bijeenkomst is. |
 |
| ZONDER TITEL (2019) De lijven hangen over een waslijn heen, terwijl een man toekijkt, zijn gezicht is dubbel afgebeeld. Aan de kijker de taak om het werk te duiden. |
DE STILTE VOORBIJ
De Dordtse kunstenaar Jaap Schlee (1948-2016) is een groot deel van zijn leven gefascineerd door de Franse schrijver Paul Leautaud (1872-1956). Schlee bezat bijna al zijn boeken, naast de diverse biografieën gewijd aan deze kluizenaar die leefde met zijn katten, waarover hij liefdevol schrijft.
Zijn werk is altijd autobiografisch. Zijn vader was souffleur en zijn moeder actrice. Ze raakte zwanger van hem en baarde een zoon: Paul. De moeder verliet het gezin vlak na de geboorte. Ook zijn vader voelde weinig voor zijn zoon en liet het opvoeden over aan een oudere ex-prostituee. Paul hield van haar als van een moeder, Soms zag hij zijn moeder, maar ze bleef een vreemde voor hem.
Hij was 9 jaar toen hij haar halfnaakt in bed zag liggen. Dat riep vage erotische gevoelens op.
In zijn boeken schrijft hij dat hij als 20-jarige hevig verliefd was op zijn moeder. Zijn omgang met vrouwen was problematisch en altijd van korte duur al schrijft hij uitvoerig over de vrouwen en de liefde. Leautaud maakte zichzelf in zijn werk een ongrijpbaar mens, dat puur voor zichzelf schreef.
Tegelijkertijd wist hij dat zijn lezers zijn teksten onder ogen kregen. Zelfs in zijn dagboeken hield hij daar rekening mee.
Jaap Schlee heeft jarenlang gewerkt aan zijn magnus opus: een tentoonstelling van zijn tekeningen gewijd aan het leven van Leauteaud. Op groot formaat zette hij de taferelen op. Hij tekende als een schilder en zorgde ervoor dat er een soort dromerige sfeer over de voorstellingen kwam.
Ze werken zijn prachtig en er is een juweel van een catalogus van zijn portretten en fragmenten uit het leven van de schrijver verschenen. Helaas geven foto's niet goed weer wat er voor goed is aan de werken. Zelf gaan kijken dus.
