JULIEN GRENIER + MORGAN MANDALAY + NILS ALIX TABELING in Lyon

Soms zie je een etalage van een galerie die je nieuwsgierig maakt naar wat er binnen is te zien.
Dat hadden we bij Kashagan Galerie in Lyon. De kunstenaar Julien Grenier (1973, Fr) toont daar zijn laatste werken: keramiek, tekeningen en schilderijen.

BATMAN 2019

INTERIOR AND THE COLLECTORS is een initiatief van een stel dat geregeld een expositie organiseert in hun kantoorpand. Om de kosten voor een deel te dekken  verhuren ze een kamer in bed and breakfast stijl. Ze zijn geen verzamelaars, maar kunnen zich op deze manier toch met kunst omringen.  Het aanbod is zeer divers van 3D-film tot buiteninstallatie, van meubels tot schilderijen en zelfs een onbekend werk van Hokusai.

Prachtige stoelen voorzien van houtsnijwerk van
NILS ALIX-TABELING (1991)

 Morgan Mandalay (1985, USA) schildert graag landschappen met een twist. In deze serie baseert hij zich op het paradijsverhaal. de hof van Eden ligt er verlaten bij op het eerste gezicht, maar wie goed kijkt, ziet levenstekens van planten en dieren.

Julie Escoffier (1989, Fr) maakt geen werk voor de eeuwigheid. Ze gebuikt chemicaliën om
haar werk te maken. die zijn nodig om reacties te verkrijgen door de plaats waar ze geëxposeerd worden. Bij de Collectors heeft ze op de binnenplaats een stellage gemaakt van platte vormen op verschillende hoogte, waar regen valt of druppels van de brug die boven de plek van de installatie loopt. Daardoor verandert de kleur en soms de vorm van de projecten. Ze zullen uiteindelijk volkomen opgelost zijn.

TUINEN VAN VERBEELDING CLAUDE MONET in Kunstmuseum Den haag

Het heeft drie jaar voorbereiding gevraagd, maar nu is dan sinds lange tijd een tentoonstelling gewijd aan Monet (1840-1926). De veertig werken zijn allemaal van na 1883, het jaar waarin Monet met zijn gezin ging wonen in het gehucht Giverny. Daar begon hij series te maken, bijvoorbeeld van Tarwemijten, die hij schilderde op verschillende tijden op de dag en in de seizoenen. Het ging hem daarbij vooral om de lichtwerking.   

TARWEMIJT, SNEEUWEFFECT 1891

                                                           
Met het geld dat hij ineens ging verdienen met zijn doeken liet hij de moestuin vervangen door een bloementuin en later kocht hij nog een stuk land dat hij liet omtoveren in een vijver met waterlelies en een Japanse brug.

DE WATERLELIE 1899

Later liet hij op de brug een stellage bouwen om daar blauwe regen te planten.

BLAUWE REGEN  (z.j.)

De vernieuwing die hij toepaste zorgde voor verwarring. De horizon ontbrak in zijn werken, waardoor het publiek anders moest leren kijken.

WATERLELIES 1916-1919

Inmiddels was zijn gezin uitgebreid. De vrouw van zijn mecenas en haar drie dochters kwamen bij hem wonen omdat een bankcrisis de echtgenoot failliet maakte.
De oudste dochter bleef bij Monet wonen, nadat hij zijn beide vrouwen begraven had. Zij assisteerde hem bij zijn werk.

LA BARQUE A GIVERNY 1887
De blauwe engel (zoals de premier van frankrijk, Clemenceau, haar noemde) zit achterin de boot. 

Na een diepe depressie besloot Monet een groot werk te maken, Het moest een ovaal geheel worden van hoge doeken die de lelievijver moest verbeelden. De bedoeling was dat de toeschouwers zich zouden opgenomen worden in het werk.
Hij wilde friezen boven de werken hangen: langgerekte doeken die de blauwe regen lieten zien.
Het geheel moest een geschenk aan de Franse staat zijn.
Hij bleef tot zijn dood aan de doeken werken. Pas daarna kreeg het een plek in de Orangerie
bij de Tuilerieen. Niet in een maar in twee zalen en zonder de friezen met de Blauwe Regen.
Het publiek was niet enthousiast. Ze vonden het zeer decoratief en dat was met de Art Nouveau hopeloos ouderwets geworden.

Pas in de jaren vijftig kwam er een herwaardering van de Lelies, met name de Abstract Expressionisten uit New York zeiden zeer beïnvloed te zijn door Monet. Ze vonden hem een groter schilder dan Picasso.

Voorstudie WATERLELIES  (z.j.)

Nu zijn vooral de Waterlelies die het eerst genoemd worden  als werk van Monet en staat een bezoek aan de l'Orangerie bij de 10 Things to do in Paris.

PARIS PEINTURE PLUS Galerie Slika Lyon

Er zijn heel wat galeries in Lyon, een deel daarvan toont contemporaine kunst. Maar niet alles spreekt ons aan.
Uitzondering 1 is Galerie Slika, dat ook een bar is en dansfeesten organiseert. Nu toont het 19 jonge Parijse kunstenaars, een initiatief van Wernher Bouwens, Mario Picardo en Edouard Wolton. Het zijn allemaal schilders op doek.

EDOUARD WOLTON (1986) FIBONACCI No 1 2018

JULIEN DES MONSTIERS  (1983) ABYSSE 2015

SANS TITRE 2015

ERIC DIZAMBOURG (1982) LE FACTEUR  2017

OLIVIER NOTTELLET (1963)  LE PETIT MATIN 2019

LISE STOUFFLET  (1982) SOME FACES 2018

1e MARIO PICARDO 2e ANTWAN HORFEE
3e EDOUARD WOLTON 4e WERNERHER BOUWENS

4e MAUDE MARIS (1980)

USINE FAGOR Overige Hallen Biennale Lyon 2019

Hal 2

BIANCA BONDI (1986. Zuid Afrika) heeft dankbaar gebruik gemaakt van een keukentje dat verscholen ligt in een hoek van de hal. Bondi werkt graag met zout, omdat het vaak een verbinding aangaat met andere elementen. Bovendien kent zout verschillende verschijningsvormen: van poeder tot bonken. De keuken lijkt net verlaten, allerlei attributen staan erbij alsof ze net nog gebruikt zijn.

MINOUK LIM (1968, Zuid Korea) reageert in haar werk op de geschiedenis en de natuur in haar thuisland. Ze betreurt het dat veel Koreanen zo met het heden en de toekomst bezig zijn dat ze onverschillig staan tegenover wat uit het verleden gekoesterd zou moeten worden.
Ze heeft een installatie gebouwd, waardoor een geel oplichtende rivier stroomt, waar in een flipperbal met de stroom meedrijft langs een traditioneel kledingstuk en een hondenkop die terug verwijzen naar de tijd dat men offerde aan de watergeesten.

NICOLAS MOMEIN (1980, FR)  wilde iets doen met het grote park net buiten het centrum van Lyon met een enorme vijver in het midden. Die vijver heeft hij hal 2 nagemaakt met behulp van zeep.

BOUILLEUR DE SAVON (2019)

 In is hij een gekend figuur,ABRAHAM POINCHEVAL (1972, Fr). Hij maakte naam door zich tijdens expositie-uren in Palais de Tokyo te laten opsluiten in een beeld, waarin een passende ruimte voor hem was uitgezaagd. Later ging hij video's maken waarin hij in bijna onmogelijke omstandigheden moest leven: bjivoorbeeld op een klein platform boven de straten van Parijs. Voor de Biennale bedacht hij een wandeling over de wolken te maken vanuit zijn tentje.

Hal 3

Het zal heel wat voeten in de aarde hebben gehad, voordat SAM KEOGH (1985, Ierland) zijn tunnelboor in Hal 3 had. Het is een imposant ding dat op zich genoeg te kijken geeft. De toevoegingen van Keogh vallen in het niet bij de kolos.

MARIE REINERT (1971, Fr) reageert in beelden video's en performances op de vraag in hoeverre beïnvloeden omgevingen het leven en omgekeerd. Ze laat dit zien door de verplaatsende segmenten in de globe.

GLOBUS 2018

 MORGAN COURTOIS (1988, Fr) is beeldhouwer die in zijn beelden het mannelijk lijf en vegetatie als onderwerp neemt. Door fragmenten te vergroten en te combineren ontstaan er intrigerende werken.

                                                 

                                   

GUSTAV METZGER (1926-2017, BRD) maakt abstracte werken. Dit is een van de grootste werken uit zijn oeuvre, Het zijn 7 projectors die op een canvas muur van 28 m gericht staan. Het licht en de kleur veranderen in twintig minuten op de regelmaat van de tsunami die Japan teisterde.
                                         

GUSTAV METZGER

Hal 4

Het beeld van PETRIT HALILAJ (1986, Kosovo) roept direct de oorlog in zijn land op, direct nadat Yugoslavia uit elkaar viel. Hij probeert zonder politieke stellingname te reconstrueren wat er in het kleine stadje van zijn jeugd gebeurd is. Het bed als basis roept jeugdherinneringen en angstdromen op.

 Shkrepëtima 2018

TAUS MAKHACHEVA (1983, Rusl) heeft met studenten van de kunstacademie in Lyon een replica gemaakt naar tekeningen van de ballon die in 1784 over Lyon vloog.

USINES FAGOR Hal 1 Biennale Lyon 2019

De 15e editie van de Biennale Lyon heeft voor de eerste keer een oud-fabrieksgebouw betrokken.
Sinds vorig jaar  zijn de laatste arbeiders uit de 4 hallen vertrokken en nu is de enorme ruimte toebedeeld aan 47 kunstenaar(duo)s. De curatoren zijn afkomstig van Palais de Tokyo te Parijs.
In dat museum is veel know-how opgebouwd in het begeleiden van kunstenaars bij het maken va  site-specifieke installaties. En die kennis is hard nodig om de gigantische hallen op een goede wijze te vullen. Dat is niet overal echt gelukt, mede door het uitgangspunt dat er geen scheidingswanden tussen de diverse installaties staan.

HAL 1

In de jaren 80 werkten er nog ruim 1800 arbeiders aand e productie van elektrische apparaten. In de jaren 2000 waren dat er nog maar 400. In 2015 ging de laatste eigenaar failliet. Nu is er nog 29.000 m2 over voor culturele evenementen.

De entree is gemaakt door SHANA MOULTON (1976, VS).

Eenmaal binnen is het lastig oriënteren omdat aan alle kanten kunstwerken de aandacht vragen .
Een enorme aluminum bramenstruik spreidt zich uit, gemaakt door JEAN-MARIE APPRIOU (1986, FR)

De Italiaan NICO VASCELLARI (1976) verbaast zich over de relatie die automerken leggen met dieren. Daar is hij over door gaan denken en dat levert een fantastische video op
waarin auto's op elkaar reageren alsof ze de dieren zijn waarvan ze het logo of de naam dragen.
Een groot gemis: zitgelegenheid ontbreekt bij deze vertoning. Eromheen staan versmeltingen van dierenbeelden en motoren.

HORSEPOWER 2019

Een van de vele kunstenaars op deze beurs die opleiding gevolgd heeft in Nederland is
MARTIN BULOW (1979, Zweden).  Hij heeft internationaal naam gemaakt met zijn performances waarbij dansers in elastische pakken zitten die verbonden zijn met het plafond. Op gezette tijden bewegen ze gebruik makend van de weerstand die de rek hen geeft.

Pal naast het werk van Bulow is de installatie van FERNANDO PALMA RODRIQUEZ (1957, Mexico) geplaatst.  Ze lijken bij elkaar te passen, maar dat berust op toeval. Rodriquez werkte eerst als technicus. en die kennis zet hij in bij zijn installaties, waarbij voorwerpen door de ruimte lijken te dansen. Het is vrolijk geheel van kinderkleding, strijkijzers en klappende handen. De werktekening is bijna nog fraaier dan de installatie.

LEONARD MARTIN (1991, Fr) mengt graag klassieke kunst met pop art. In dit opblaasbeeld zitten ridders, carnavalelementen en het paard uit Picasso's Guernica.

De installatie van SIMPHIWE NDZUBE (1990, Zuid Afrika) oogt vrolijk, een dansgroep.
Maar de kleding past niet, straalt armoe uit. en dat maakt het werk goed.

STEPHANIE THIDET (1974, Fr) loopt al heel wat jaren mee. Ze creeert een zoutlandschap met daarin een motor die een zwarte baan heeft gecreëerd. Een mooi en waarschuwend beeld.

REBECCA ACKROYD (1987, GB) beeldt een vliegtuigcrash uit met stukken van het vliegtuig,
stoelen en delen van mensen en afval. Door de rode, doorzichtige elementen ontstaat een koel maar beklemmend geheel.

De videomaakster EVA L'HOEST(1991, Belgie) toont naast video's ook beelden die overduidelijk
met een 3D printer zijn gemaakt. Maar wel op een zeer originele manier en door het licht van een
kosmische schoonheid.