USINES FAGOR Hal 1 Biennale Lyon 2019

De 15e editie van de Biennale Lyon heeft voor de eerste keer een oud-fabrieksgebouw betrokken.
Sinds vorig jaar  zijn de laatste arbeiders uit de 4 hallen vertrokken en nu is de enorme ruimte toebedeeld aan 47 kunstenaar(duo)s. De curatoren zijn afkomstig van Palais de Tokyo te Parijs.
In dat museum is veel know-how opgebouwd in het begeleiden van kunstenaars bij het maken va  site-specifieke installaties. En die kennis is hard nodig om de gigantische hallen op een goede wijze te vullen. Dat is niet overal echt gelukt, mede door het uitgangspunt dat er geen scheidingswanden tussen de diverse installaties staan.

HAL 1

In de jaren 80 werkten er nog ruim 1800 arbeiders aand e productie van elektrische apparaten. In de jaren 2000 waren dat er nog maar 400. In 2015 ging de laatste eigenaar failliet. Nu is er nog 29.000 m2 over voor culturele evenementen.

De entree is gemaakt door SHANA MOULTON (1976, VS).

Eenmaal binnen is het lastig oriënteren omdat aan alle kanten kunstwerken de aandacht vragen .
Een enorme aluminum bramenstruik spreidt zich uit, gemaakt door JEAN-MARIE APPRIOU (1986, FR)

De Italiaan NICO VASCELLARI (1976) verbaast zich over de relatie die automerken leggen met dieren. Daar is hij over door gaan denken en dat levert een fantastische video op
waarin auto's op elkaar reageren alsof ze de dieren zijn waarvan ze het logo of de naam dragen.
Een groot gemis: zitgelegenheid ontbreekt bij deze vertoning. Eromheen staan versmeltingen van dierenbeelden en motoren.

HORSEPOWER 2019

Een van de vele kunstenaars op deze beurs die opleiding gevolgd heeft in Nederland is
MARTIN BULOW (1979, Zweden).  Hij heeft internationaal naam gemaakt met zijn performances waarbij dansers in elastische pakken zitten die verbonden zijn met het plafond. Op gezette tijden bewegen ze gebruik makend van de weerstand die de rek hen geeft.

Pal naast het werk van Bulow is de installatie van FERNANDO PALMA RODRIQUEZ (1957, Mexico) geplaatst.  Ze lijken bij elkaar te passen, maar dat berust op toeval. Rodriquez werkte eerst als technicus. en die kennis zet hij in bij zijn installaties, waarbij voorwerpen door de ruimte lijken te dansen. Het is vrolijk geheel van kinderkleding, strijkijzers en klappende handen. De werktekening is bijna nog fraaier dan de installatie.

LEONARD MARTIN (1991, Fr) mengt graag klassieke kunst met pop art. In dit opblaasbeeld zitten ridders, carnavalelementen en het paard uit Picasso's Guernica.

De installatie van SIMPHIWE NDZUBE (1990, Zuid Afrika) oogt vrolijk, een dansgroep.
Maar de kleding past niet, straalt armoe uit. en dat maakt het werk goed.

STEPHANIE THIDET (1974, Fr) loopt al heel wat jaren mee. Ze creeert een zoutlandschap met daarin een motor die een zwarte baan heeft gecreëerd. Een mooi en waarschuwend beeld.

REBECCA ACKROYD (1987, GB) beeldt een vliegtuigcrash uit met stukken van het vliegtuig,
stoelen en delen van mensen en afval. Door de rode, doorzichtige elementen ontstaat een koel maar beklemmend geheel.

De videomaakster EVA L'HOEST(1991, Belgie) toont naast video's ook beelden die overduidelijk
met een 3D printer zijn gemaakt. Maar wel op een zeer originele manier en door het licht van een
kosmische schoonheid.