Het betekende het debuut van David Geysen als regisseur in de grote zaal.
Hij koos voor een in Nederland zo goed als onbekende voorganger van Ibsen en Tsjechov:
de toneelauteur Ostrovski.
Het stuk is enkele malen herschreven onder druk van de bureaucratie. Het eind is daarom ietwat onbevredigend. David heeft het stuk stevig bewerkt al blijft de sfeer en de strekking gelijk. Het is echt russisch theater met pathos, humor en kritiek op het egoïsme van de rijken.
Een neef komt na jaren op bezoek bij zijn tante. Hij doet zich voor als kolonel, want dat hij toneelspeler is, mag zij niet weten. Zijn maatje speelt zijn knecht.
Een nichtje is opgevoed door tante. Deze wil haar uithuwelijken aan een zoon van een niet al te rijke vriendin. Maar nichtje is verliefd op een ander. Zij aarzelt tussen vluchten of zelfmoord.
Neef vraagt haar mee te gaan als actrice. Zij aarzelt, zegt ja, maar haar hart dwingt haar om bij haar geliefde te blijven. Het geld dat neef krijgt en waardoor al zijn zorgen zouden zijn verdwenen, schenkt hij haar als bruidsschat. Even berooid als hij kwam, vertrekt hij weer.
Maar de slotmonoloog hamert het erin. Mensen als zijn tante zijn de toneelspelers, zij doen alsof.Echte toneelspelers weten wat gevoelens zijn. Als zij spelen, zijn zij echter dan de rijken.
Goed rollen van Sacha Bulthuis als tante, Marieke van Leeuwen en Tim te Winkel als de geliefden en vooral Bob Schwarze en Iwan Walhain als de komieken.
En een droom debuut van David Geysen.
No comments:
Post a Comment