Een hedendaagse schilder in Panorama Mesdag, waar de negentiende eeuw een huid heeft, dat moeten we zien. Het is een overvloedige expo van zijn werk. Ouder werk en recente panelen.
De naam Patrick Hughes was ons onbekend. Nu we het werk gezien hebben, weten we waarom.
De man heeft galeries in allerlei landen. Niet oz verwonderlijk. Hij is commercieel tot op het bot.
Op zij site is een reeks namen te zien, die het allemaal waagden zijn idee over te nemen. De meesten hebben een rechtszaak achter de rug of worden er mee bedreigd.
Dit is niet wat wij onder kunst verstaan. Dit is kermiskunst.
Hughes maakte eerder heel veel grafiek in niet bescheiden oplagen waarin hij allerlei varianten
bedacht met regenbogen. Doet het goed op wenskaarten.
Perspectief speelt een grote rol in zijn werk. Onderstaande werk is ook drie-dimensionaal te zien.
We kijken nu vanaf het verdwijnpunt naar de rails(?) In de wiskunde is een uitgangspunt dat evenwijdige lijnen elkaar ooit ontmoeten.
Een jaar of tien geleden kreeg Hughes een 'briljant' idee. Om zijn werken drie-dimensionaal te maken was de trompd'oeil-methode niet voldoende. Hij begon zijn panelen op te bouwen uit naar voren stekende driehoeken. Deze beschilderde hij zo dat de toeschouwer het beeld ziet veranderen, terwijl hij er langs loopt. Hughes maakte een hele reeks expositions met werken van de groten uit de kunst, zoals Picasso, Magritte en Mondriaan.
Natuurlijk is een stad als Venetie ook ideaal voor deze werkwijze. Dit beeld is in allerlei variaties te koop.
Het werk Doors laat zien dat er allerlei trucjes nodig zijn om het effect te verkrijgen. Kijk maar eens naar het verloop van de vloer. En de opbouw van de blauwe lucht. Kermiskunst. Goed voor beginnende kijkers.
