NIET NORMAAL Beurs van Berlage

De grens tussen normaal en niet-normaal is moeilijk te trekken. Toch is er een soort begrip van wat wel normaal is. Maar wie bepaalt dat? en veranderen tijd en plaats niet wat accpetabel is en wat niet?
Het lijkt wel of in de USA ieder die het kan betalen aan de botox of aan de plastische chirurgie is. Julika Rudelius, de zusjes L.A.Raeven gaan daar bijvoorbeeld op in in hun video's(forever, 2006 van Rudelius is prima).
Ook de Dove reclame en de parodieen daarop gaan in op de maakbare mens, waarin fotoshop elke persoon een perfect uiterlijk(of het tegenovergestelde) kan geven.
De indeling van de expositie aan de hand van drie invalshoeken: Maakbaarheid,
Norm en verschil en Mens en Technologie is niet strak volgehouden. De ruimte is daarbij zeer bepalend geweest. Er zijn (te)veel videofilms te zien. Hoogtepunten daarin zijn Metalosis Maligna van Floris Kaayk(1982, Nederland) en New York Groove van Daniel Guzman (1964, Mexico).
Susie Freeman(..Engeland) werkt samen met diverse medische instellingen die menen dat mensen teveel medicijnen krijgen voorgeschreven. zij werkt veel met pillen, e.d. in haar ontwerpen voor modeaccessoires. Hier heeft ze gebaseerd op twee levens een overzicht gemaakt van welke medecijnen een man en vrouw tijdens hun leven slikken. een onthutsend statement.
Aernout Mik(1962, Nederland) mag natuurlijk niet ontbreken. Zijn films tonen mensen die de situatie niet meer als normaal zien. Middlemen(2001) toont wanhoop op de beurs, waarin de berichten onmiskenbaar tonen dat de beurs is ingeklapt. Apathie, angst en wanhoop en shocks zien we bij het verslagen personeel.
Thomas Rentmeister(1964, Duistland)creert bewust perfecte beelden die daardoor juist een onbehaaglijk gevoel oproepen. Het is meer dan een vorm alleen, maar wat is dit? Een enorme pil? Een massagetafel, een zitmeubel?
Marc Quinn(1964, Engeland) heeft naam gemaakt met zijn marmeren beelden van Kate Moss en van gehandicapten. De reeks heet The Complete Marbles en dit is Stuart Penn.
Er zit natuurlijk ironie in de titel. Quinn wil laten zien dat ze als mens compleet zijn ondanks hun handicaps.
Thomas Hirschhorn(1957, Zwitserland)bouwt zijn installaties op in veelal wit en rood, die vrolije kleuren staan vaak in tegenstelling tot het onderwerp. In dit werk Outgrowth Family 2007 zijn allerlei foto's verwerkt van mensen met afschuwelijke uitstulpingen. De etalagepoppen met hun volmaakte vormen hebben hier ook allerlei uitstulpingen gekregen als symbool voor alle welvaartziekten die wij onszelf aandoen.
Marlene Dumas(1953, Zuid Afrika) is aanwezig met haar 36 portretten van medewerkers en patienten van het psychiatrisch instituut Het Hooghuys(1991, Etten Leur)

De zwaar gehandicapte Donald Rodney(1961-1998, Engeland) is vertegenwoordigt met twee werken. Naast zijn volledig aangepaste rolstoel die hij nodig had vanwege zijn ingeneeslijke bloedziekte, is deze foto aanwezig: In the house of my father(1997).
Rodney houdt in zijn zwarte hand(de ziekte is erfelijk en komt alleen bij negers voor)een huisje gemaakt van huid, dat overbleef van zijn zoveelste operatie.
De Engelse broers Jake(1966) en Dinos(1962)Chapman plaatsen in dit werk Ubermensch(1995) de zwaar gehandicapte,geniale geleerde Stephen Hawking in een rolstoel op een rotspunt.Overwint de geest alle problemen?
Birgit Dieker (1964Duitsland)maakte deze Bad Mummy in 2005 als commentaar op de versekste commerciele wereld. Ze wil de kijker in verwarring brengen. Is een vrouw die dit soort sm-pakjes draagt in staat ook een goede moeder te zijn?
Berlinde de Bruyckere(1964, Belgie)maakt beelden die er op het eerste gezicht zeer menselijk of dierlijk uitzien, maar er is iets mee, hier is wel een lijf, maar het is meer dan incompleet.
Adam Brandejs (1982,Canada)is vertegenwoordigd met zijn gempets, zogenaamde embryonale knuffels die aangesloten zijn op monitoren of beademingsaparatuur.

Ned Solakov(1957, Bulgarije)maakt een variabele installatie per expositie, afhankelijk van de ruimte, onder de naam This is me ..too. Zijn video waarin hij zich inleeft in een sneeuwvlok is er altijd bij.
Ned Solakov grijpt vaak heel subtiel in op bestaande voorstellingen, exposities e.d. In het Van Abbemuseum bijvoorbeeld plaatste hij commentaar bij de uitspraken die de tentoonstellingen vergezellen, soms met een simpel tekeningetje, zoals ook hier op het behang van een kamer in een museum. De meeste mensen zien het niet eens.
Patricia Piccinini(1965, Sierra Leone, werkt in Australie) maakt monsters die lief lijken, maar ook scherpe kantjes hebben. Ze ontroeren en doen je huiveren.