RENE DANIELS IN VAN ABBE MUSEUM

De tijd lijkt rijp om aandacht te schenken aan Rene Daniels, die in de jaren 80 een enorme opvlucht maakte met zijn schilderwerken, die vele lagen tellen, in vorm en betekenis. Ze zien er op het eerste gezicht eenvoudig uit: vaak een monochrome achtergrond waarin zijn bekende elementen 'zweven'.
Zijn vlinderstrikken/expositiezalen, zijn bloesemtakken met woorden omhangen, zijn langspeelplaten, etc. Maar er zit een beweging in of een perspectief of een dubbele betekenis. en de titels worden ook steeds raadselachtiger. En dan de manier waarop hij de verf op het doek aanbrengt!
De penseelvoering is bijna altijd te volgen en tegelijkertijd signaleert het oog dat er streken onaf zijn of een onverwachte wending maken. De werken zijn zo krachtig dat er op foto's weinig van overblijft.
Toch enkele werken

                                                  zaaloverzicht

                                                                lentebloesem (1986)

                                                                      vensters (1981?)

                                                              la musee vernale 1979

                                                              l' object 1980

                                                                      historia mysteria 1983

                                                     een i treurend om een punt(?)

                                                              cocoanuts 1982

 

Sinds 2006 is Daniels weer aan het werk. Een hersenbloeding maakte in 1987 een einde aan zijn tocht naar de top. Hij leert zichzelf te tekenen met de linkerhand, gebruikt vooral spuitbusverf en viltstiften.

De formaten zijn klein en geven een soort collages van zijn vroegere werk. Het zal nooit meer worden als toen en als het niet van Daniels was, zou niemand het in een museum ophangen, maar het is een goede bijsluiter bij een indrukwekkend oeuvreoverzicht.

OP ZOEK NAAR PEROSMANI

VIJF PRINSEN AAN TAFEL

EEN MEISJE

STRAARVEGER

BEER

REE

HAAN

GIRAFFE

 

 

De werken maken het wel duidelijk: Niko Pirosmani is een autodidact, een naïef schilder. Hij leefde van 1862-1918 en woonde zijn hele leven in Tbilisi, Georgië. Hij verdiende zijn brood met allerlei klusjes, maar vooral met het maken van uithangborden voor de middenstand van Tbilisi. hij schilderde op doek, karton en ijzerplaat. Het geld dat hij verdiende ging voornamelijk op aan verf.
Want hij moest schilderen, het liefst dieren. Hij stierf in grote armoede aan ondervoeding.
Een paar jaar na zijn dood verwierf hij faam vooral bij de moderne kunstenaars in Parijs, die hem de zelfde eer gaven als aan Henri Rousseau.

REIN DOOL (1933) kwam met het werk van Pirosmani in aanraking en ook hij voelde zich direct met de schilder verbonden. Om sporen van de schilder te vinden reisde hij een aantal malen af naar Georgië.

Dool herkende de blik van Pirosmani: voorwerpen en mensen direct terugbrengen tot hun eenvoudigste vorm. Het gaat niet om de natuurgetrouwheid maar om de vorm, die ruimte laat tot invullen. In een reeks nieuwe werken liet Dool zich inspireren door het werk en leven van de Georgiër. Met verrassend werk als gevolg.

KIJKEN NAAR PEROSMANI

 

 

                                                                                                                 

 

     

 

 

 

 

 

                   

PIROSMANI IN HET RESTAURANT

 

HET HUIS VAN DE ZUSTER

DE VROUW VAN DE BAKKER

DE WINKEL VAN PEROSMANI

AFGEWEZEN VOOR DE ACADEMIE

HET OPHANGEN VAN DE UITHANGBORDEN

GEORGISCHE LIEFDE

 In dit laatste werk zien we typische kenmerken van ander werk van Rein Dool: De uitgerekte gezichten met een minimale aanduiding van de mond en de grappige platte wijze waarop de handeling is afgebeeld(het fotograferen).

BOYMANS ZOMERTENTOONSTELLING

GIELIJN ESCHER

Gielijn Escher is al jaren ontwerpen van affiches. Hij noemt zich zelfs afficheur, omdat hij ook van het plakken een hele kunst maakt. Zijn posters hebben warme kleuren en sierlijke vormen. Voor toneelgroep Baal en Dansgroep Kristina de Chatel ontwierp hij een stijl waarop zij in elk affiche konden voortborduren. Hij is helaas het contact met de hedendaagse tijd kwijt geraakt omdat hij bleef zweren met handwerk en weigerde digitaal te gaan. Jammer, want zijn werk zou ook nu nog opvallen en de Nederlandse ontwerpers helpen internationaal op de kaart te zetten.

 

 

 De collectie surrealistische tekeningen groeit gestaag. Een deel is te zien geweest in Parijs en nu in het eigen museum. Het is een boeiend geheel met veel stijlen. OSCAR CAMILO DE LAS FLORES
tekent vanuit een 'horror vacui' zoals dit 'APOSTEOSIS DE UN REINO.

 CHARLES AVERY laat ons beelden zien van het leven op een denkbeeldig eiland. Dit werk heet
THE AVIATORS. Typisch voor zijn stijl is het laten zien van de hulplijnen en het wel of niet invullen van de volumes.  Eigenlijk zijn de handelingen wel herkenbaar, maar tegelijkertijd duister.

EWOUT VAN RIJN

De werelden die Ewout van Rijn tekent met zijn pen lijken lieflijk en sprookjesachtig. Wie beter kijkt ziet martelingen en wellust. De elfjes hierboven ondergaan duivelse kwellingen in THE HELL

  

PAUL LE NOBLE is erg beïnvloed door striptekenen. Alleen het logische verhaal met plot en spanning en hoofdrollen zijn afwezig. De kadrering is gebleven en de tekstballonnetjes.

THE EGG

 

 

 R.MCNALLY's MARINARA is zo'n tekening die je van het ene deel naar het andere leidt en als je alles gezien hebt, kijk je nog eens. Je doet je best er symboliek of verhaal, desnoods een droom in te ontdekken. Het lukt je niet. En toch kijk je nog eens, want wat zijn zijn tekeningen de moeite waard.

KINKE KOOI CAN YOU SEE ME. Het is heel fraai getekend, heel illustratief, maar het is wat het is, herkenbaar en fraai, meer niet.

Ook de Duitse schilders van na de jaren zestig is een mooi overzicht uit eigen bezit, net als van de Minimal Art.
Maar de kunstenaars en hun werken zijn zo bekend en vaak gezien, dat het een feest der herkenning is. De meeste werken zijn elders op het blog aanwezig

SEBASTIAN GOEGEL

SENTIMENTAL MOODS

STEDELIJK MUSEUM SCHIEDAM

Het is altijd fijn om nieuw werk te zien van Frank van der Salm. Hij krijgt het voor elkaar om je naar gebouwen te laten kijken, waarbij je je afvraagt of ze echt bestaan. Nieuw voor ons was dat hij nu ook in de gebouwen fotografeert en ook daarbij doet hij je twijfelen aan wat je ziet.

                                                            DOUBLE STANDARD

                                                               FLATLAND

                                                                   PLOT RATIO

                                                                       TIMEPORT

Aukje Koks is met een doorbraak bezig. Haar eerste museale expositie laat zien dat ze graag op boekomslagen schildert en in diverse technieken kan werken. Handen komen geregeld terug in haar werk, zoals ook hier in Prelude, waarop voorwerpen te zien zijn die in ander werk terug komen.

 Rinus van Velde baseert zijn tekeningen in houtskool op foto's. Voor zijn nieuwe project The Lost Bishop baseert hij zich op de schaker Bobby Fisher. In tegenstelling tot vroeger werk, waarbij uitging van bestaande foto's liet hij nu zichzelf omringd door figuranten fotograferen. Zijn werk roept bewondering op en zeker niet alleen door het enorme formaat.

Het museum heeft veel te danken aan het echtpaar Sanders, kunstverzamelaars. Heel wat werken met name uit de Cobragroep zijn door hen aan het museum geschonken. Het overzicht dat nu te zien is, valt wat tegen. Veel grote namen en vooral kleine werken. Een gevolg van de stelregel nooit meer uit te geven voor een werk dan 5000 gulden(later euro's).  

Blikvanger is het portret van het echtpaar dat Ger van Elk voor hen maakte. Typisch voor Van Elk is dat hij mevrouw Sanders voorzien heeft van zijn eigen hoofd.

Naum Gabo is met twee werkjes in de collectie aanwezig, zoals van meer kunstenaars zijn het voorstudies of modellen. Naast dit werk bijvoorbeeld een model van het beeld dat Gabo maakte voor de Coolsingel voor de Bijenkorf.

NORTHON MUSEUM PALM BEACH

 Een enorme hal ligt tussen de twee expositieruimtes in, een oversized trap leidt naar de tweede verdieping. Daar is de collectie te vinden. Een allegaartje van Griekse vazen, Chinese beelden en kunst uit Europa, met name de middeleeuwen. Terecht trots zijn ze op hun bijzondere Gauguin. Een van de weinige werken waar de godsdienst zo duidelijk wordt gediend. De Christus figuur met zijn opvallend rode haar zou een portret van Vincent van Gogh zijn.

 Van Frank Stella hebben ze een aantal werken uit de tijd dat hij nog schilderde.

Beth Lipmann maakte een speciale installatie. Op een grote tafel in het midden staan glazen voorwerpen uitgestald die ook op de omringende stillevens zijn te zien.

Van de kunstenaar Clifford Still zijn abstracte werken te zien die terug lijken te grijpen op het abstract expressionisme.