HYPERREALISME SCULPTUUR Kunsthal Rotterdam

De titel van de tentoonstelling verwijst naar een voorganger waar het Hyperrealisme in de schilderkunst werd getoond. Nu dus in 3D. 35 beelden zijn er te zien van de jaren 60 tot heden.

George Segal (1924-2000, USA) was een van de pioniers in het creëren van menselijke figuren in een realistische setting. Zijn modellen werden compleet in verband gestoken. Daarover bracht hij gips aan en wanneer dat hard geworden was, knipte hij de 'mal' in twee stukken. Om te voorkomen dat de mensen zouden stikken, kregen ze twee rietjes in hun neus waardoor ze konden ademen.
Museum Boijmans heeft een fraaie installatie (zie Collectie XL), maar deze mogen er ook zijn.

WOMAN READING

WOMAN IN THE MIRROR

De bekendste van de pioniers is Duane Hanson (1925-1996). hij experimenteerde met allerlei materialen, waaronder giftige. Dat heeft hem uiteindelijk het leven gekost. In het begin was er verzet tegen de beelden in musea, omdat ze volgens de critici thuis hoorden in een wassen beelden museum. Ten onrechte, Hanson geeft met zijn beelden commentaar op de Amerikaanse samenleving en voorziet zijn figuren van een stille vertwijfeling.

BODY BUILDER

John De Andrea (1941, USA) noemt men vaak in een adem met Hanson. Toch zijn er grote verschillen. Ten eerste de werkwijze. De Andrea werkt met kunsthars. Hij maakt mallen van zijn modellen (vaak vrienden) en voorziet de beelden van (echt) haar dat met de hand wordt ingeplant en van een realistische huidkleur(verf). Ten tweede tonen zijn beelden mooie mensen, die zelfbewust en tevreden met zichzelf ogen. En ten derde zijn zijn beelden vaak naakt.

 Later maakte Paul McCarthy (1945,USA) beelden die in het verlengde liggen van deze pioniers. Hij schakelde voor de uitvoering Hollywood specialisten in. McCarthy houdt ervan de toeschouwers een ongemakkelijk gevoel te geven. Dat doet hij bij deze beelden door een verzoek de beelden niet te fotograferen om de privacy van het model te beschermen..

THAT GIRL  (T.G.AWAKE) 2012/3

De generatie die nu hyperrealistische beelden maakt, werkt op schaal, d.w.z. ze verkleinen of vergroten de modellen. Daarbij willen ze meer dan alleen maar afbeelden. De beelden van Marc Sijan (..USA) zijn daar sterk voorbeelden van.

CORNERED LADY 2011

EMBRACE 2013

Sam Jinks (1973, Australie) maakt vergelijkbaar werk. In Venetie waren er tijdens diverse Biennales  beelden van hem te zien bij Personal Structures.

BENDED
In deze houding is het beeld niet langer dan 50 cm.

Dit hoofd is zeker 3x levensgroot(zie de man achter het beeld). Het beeld kent geen achterhoofd. Je kijkt tegen de dunne laag was aan.

ZHARKO BASHEKI  (1957, Macedonie) ORDINARY MAN
Ruim twee meter torent dit beeld op uit de grond. Alle spieren staan gespannen, de handen staan gekromd.
Het is duidelijk dat de bevrijding moeite kost. De blik toont aan dat hij nog hoger moet. Onwillekeurig associeer je het beeld met het geboorteland van de maker.

RON MUECK (1958, Australie) BABY
Mueck is absoluut de maker van reuzen. Deze baby meet ruim vijf meter.
Ze is pas geboren. Het haar is nat van het vruchtwater. De huid is bevlekt met bloed. De navelstreng is net afgebonden. De ogen zijn amper te zien en het gezicht maakt de baby monsterlijk.

Patricia Piccinini (1965, Sierra Leone, woont en werkt in Australie) maakt hybride beelden: een samengaan van mens en dier. De gedrochten van haar hand zijn afzichtelijk en ontroerend tegelijk. Om te knuffelen.

Evan Penny (1953, Zuid-Afrika, woont en werkt in Canada) is geïnteresseerd in de wijze waarop wij waarnemen, vooral nu ieder alles en iedereen fotografeert. Hij gebruikt de modernste manieren om vervormingen aan te brengen die ons confronteren met andere wijze van waarnemen.

SELFPORTRAIT

                                                                               A CONVERSATION

Tijdens een gesprek met een collega kunstenaar. Liet hij de camera achter hem achter elkaar foto's nemen waarbij de film heen en weer schoot. Het beeld dat zo ontstond, bracht hem tot dit eindresultaat.

Tobias Schalken (1972, NL) moet met Tom Puckey e.a. laten zien dat ook in Nederland hyperrealistische beelden gemaakt worden. Het zijn goede werken die nogal afwijken van de rest. Ze zijn meer surrealistisch.

MY HOUSE IS NOT MY HOME
Op een bed ligt een meisje met het hoofd verborgen tussen haar handen alsof ze bang is. Haarbenen zijn extreem lang. Het lijkt een droombeeld, ook doordat  lakens zijn vervangen door een grastapijt. Of het beeldt de angsten en het lichamelijke ongemak van een puber.

HIS UNEXPECTED RETURN
Op het eerste gezicht zie je een meisje dat in slaap is gevallen. Dan zie je dat haar linker onderarm niet bij haar hoort: te groot, te behaard, te mannelijk. Droom of is het meer?