ANNE & PATRICK POIRIER De pont Tilburg

Al vijftig jaar is het echtpaar Poirier (1942, Frankrijk) op zoek naar sporen van het verleden, met name in Italië en Griekenland. Kwetsbaarheid van cultuur, natuur en mens spelen naast herinnering een hoofdrol in hun werk. Hun werk is een combinatie van architectuur en archeologie. Ruïnes zien ze niet als verval, maar als een teken van vitaliteit, als een keten in de continue afwisseling van constructie en destructie.
De Grieken en Romeinen stelden zich het geheugen voor als een gebouw met vele kamers. Tot in de middeleeuwen was dat de manier om kennis en herinneringen te bewaren, die kregen een plaats in een kamer waarin zij vanzelfsprekend thuis hoorden.
Sinds 2002 leven ze teruggetrokken in de Provence. Hun enige zoon overleed in dat jaar. Hij reisde met hen mee en fotografeerde en filmde wat ze onderzochten. Nu blijven ze thuis en reizen denkbeeldig in hun herinneringen. Ze noemen zich nu archeologen van hun eigen leven. Dat uit zich in beelden van henzelf.
De expositie open met een opengevouwen januskop. Achter hun profiel zien we hun denken en voelen in de vorm van amfitheaters en ruïnes.

De tentoonstelling kent enerzijds kleine maquettes, tekeningen en foto's en anderzijds enorme installaties zoals Mnemosyne (1990). Een volgebouwde maquette van theaters, observatoria, bibliotheken en musea. Aan het centraal gelegen plein staan Het Theater van het Geheugen,

Het theater van de Vergetelheid en het Amfitheater van de Dromen.

Detail.

De tegenhanger is Exotica(2000) een inktzwarte maquette van een moderne stad, opgebouwd uit afvalmateriaal. Het is een ruïne van de toekomst.