ISA GENZKEN - MACH DICH HUBSCH in STEDELIJK AMSTERDAM

In een promo-filmpje voor deze  tentoonstelling doet  kunstkenner Wim van Krimpen een opmerkelijke uitspraak. Staande voor een van de foto's uit de reeks Oren zegt hij dat hij onmiddellijk ziet dat dit het werk van een kunstenaar is. Helaas zegt hij er niet bij waarom. Hij is een van de vele kunstgoeroe's die het werk van Isa Genzken (1948, Duitsland) roemen.

Dwalend door de zalen waarin een niet-chronologisch overzicht van haar oeuvre is te zien krijg ik de neiging om te roepen dat dit te veel en te slecht is. Haar installaties lijken willekeurig opgebouwd te zijn, ze zijn zo bouwvallig dat je ze niet van dichtbij mag bekijken. In de installaties zijn diverse diorama's verwerkt op zo'n kleine schaal dat je ze alleen van dichtbij kan bekijken maar dat mag niet.
Er draaien twee films die zij heeft gemaakt. Een gaat over haar grootouders, de ander is komisch bedoeld. Daarin speelt ze zelf een dokter. Het is van een hemeltergend amateurisme.
De foto's Ohren horen bij haar onderzoek naar geluid. In de zaal hangt ook een zeer uitvergroot trillingenweergave, zoals ieder die kan oproepen wanneer hij muziek wil bewerken. Ook haar wereldontvanger staat er en beeldjes van beton in de vorm van een radio met een antenne er boven op. Wat een fantasie, wat een conceptuele rijkdom.
Haar kunstboeken lijken als twee druppels wate rop de schoolagenda's uit de jaren zeventig, vol foto's en knipsels en tekstjes.
Dat zie ik natuurlijk verkeerd. De kunstgoeroes zullen in een woordorkaan bewijzen dat dit kunst is, ja zelfs grote kunst. Het werk is voor mij een illustratie bij het sprookje 'De Kleren van de Keizer.

Een van de installaties uit de reeks SCHAUSPIELER
Het werk verliest het op alle fronten van bijv. Thorsten Brinkmann.

Een deel van de reeks WOLKENKRABBERS 

 Maar dan sta je voor een werk uit de  NEFERTITIE -serie.

Dan ineens zie je dat ze wel degelijk gelaagd werk maakt. Het gaat om de vercommercialisering van kunst. Het gaat om de massaproductie, het gaat om inhoud, het gaat om zien en het gaat om humor.

Haar 2D werken zijn sterk. Ook hier zie je dat ze in reeksen werkt, maar de variatie heeft zin.
De uitvergrotingen van foto's die zorgvuldig zijn opgebouwd. De gebroken spiegelingen maken het kijken een fascinerende belevenis. De middelen zijn even eenvoudig als bij haar installaties, maar ze tonen waar het om gaat en zijn goed gemaakt.

 De toppers zijn voor mij de serie LAMPEN. Geschilderd naar negatieven, waardoor de lampen zelf het licht zijn. Een pracht omdraaiing. Nu begrijp ik waarom de eerste aankoop van mevrouw Ruf dit werk was.

ZWEI LAMPEN, 1994