De overzicht-expositie van de Oostenrijkse kunstenaar Maria Lassnig (1919-2014) bestaat uit 200 werken: schilderijen, tekeningen, beelden en (animatie)films. Dat had wel wat minder gekund, vooral omdat er gekozen is voor een thematische opzet. De werken gaan nu te veel op elkaar lijken.
En dat is jammer, want de meeste werken imponeren door de stijl, het kleurgebruik, de compositie en de voorstellingen. De vrouw staat centraal (vaak zelfportretten) worstelend met onmacht, eenzaamheid en lichamelijk verval. De grondtoon is wanhoop, vaak verstopt achter ironie of (zelf)spot.
Ze is geboren als buitenechtelijk kind en heeft een levenslange band met haar moeder behouden, die haar 'agent 'was. In haar schilderijen is de moeder aanwezig als beschermengel en als kwelgeest.
Het huwelijk van haar moeder was een vechtrelatie. Wellicht daarom is Maria nooit getrouwd en is ze kinderloos gebleven. Na haar zestigste reageerde ze in haar werk op haar kinderloosheid door zichzelf naakt te schilderen terwijl ze probeert een baby terug te duwen in haar baarmoeder.
Haar hele leven heeft ze Korperempfindungsbilder gemaakt: ze schilderde alleen de lichaamsdelen die ze zich bewust was tijdens het werk. Vandaar dat er nauwelijks haar is afgebeeld, want haar voel je niet.
Ze heeft haar kunstopleiding genoten in Wenen (1940-1945). Later is ze naar Parijs gegaan, waar ze veel omging met de dichter Celan. In 1968 verhuisde ze naar New York. Daar leerde ze animatiefilms te maken. Terug in Oostenrijk bleef ze stug doorgaan met haar kunst. Ook al was er een periode waarin haar werk niet gewaardeerd werd. In 1994 brak ze internationaal door dankzij haar deelname aan Documenta 7.
 | ||||
Selbstportrat Expressiv 1945
|
 | ||||||||||||||||||||||||||
Selbstportrat unter Plastik 1972
|
No comments:
Post a Comment