My Blog List

Wednesday, January 03, 2007

Foam: Kooiker en Sander




Twee expo's onder een dak.
Het Foam toont een overzicht van het werk van Paul Kooiker. Zijn thema is de ongemakkelijke verhouding die je als kijker kan hebben. Je kijkt en je vraagt je af of je dit wil zien.

Zijn modellen vraagt hij op bij bureaus. Hij wil juist die vrouwen die nooit gevraagd worden.

Sanders begon in Duitsland met zijn fotowerk in de jaren twintig. Hij wilde de prototypes vastleggen die in de maatschappij zijn te onderscheiden. Dat deed hij in vele fotoboeken: gestalten des jaarhunderts.

Van Gogh en het Expressionisme


Het Van goghmuseum wil ook met deze expositie iets bewijzen. Van Gogh was populair bij de Duitse expressionisten en dus zijn zij beinvloed door zijn visie en kleurgebruik.
Ook hier lijkt vooral de marketing-afdeling aan het werk te zijn geweest.
Wetenschappelijk lijkt het verhaal niet sterk.
Toch een mooie expo met veel werk uit particulier bezit.
Pechstein


Van Gogh

Maria Stuart

Erik Vos kan het nog. Hij maakte van deze tragedie van Schiler een fraaie voorstelling.
Het toneelbeeld van Ton Schenk bestaat uit een oplopend (draai)toneel en enkele zetels.
De achterwand is donker en glanzend.
Vooral Miriam Stolwijk schittert in haar titelrol. Het is altijd een feest om Stefan van der Walle te zien spelen. Hij was in het gezelschap van Appelspelers Bob Schwartze, Hubert Firmin en
Peter Bolhuis. Wil van Kralingen had haar avond niet. Toch vloog de tijd. Drie uur toptoneel, weliswaar met de bekende Vostrucjes, maar ze werkten nog steeds.

i.p.v. markshov


Van Kimpen de directeur van het Gemeentemuseum had geluk. Een slecht werk van een russische schilder dat nooit tentoongesteld was, verkocht hij voor veel geld aan een russische verzamelaar. Van het geld kocht hij nieuw werk aan. Die werken zijn nu te zien. Veel bekenden, die in het Gem te zien waren, maar ook wat pop art en minimal art stukken die de collectie completer maken. De pasta is van de duitser Gogel. Veel figuratief in de aankoop.

Gregory Crewdson

In het fotomuseum Den Haag een eerste overzicht van het werk van de Amerikaanse fotograaf Gregory Crewsdon. Als vele andere kunstenaars toont hij wat achter de muren van de suburbs gebeurt. Hij ensceneert zijn foto's . Zoals hierboven Ophelia, compleet in de studio opgebouwd en digitaal bewerkt.
Zijn succes maakt dat hij met filmsterren kan werken. Zijn foto's lijken dan ook stills uit films.
Hierboven zie je Julia Moore.

Deze serie is geschoten in een huis dat al jaren leeg stond. Alles was zoals de bewoonster het drie jaar geleden heeft achtergelaten.
Zijn nieuwste werk vraagt 150 medewerkers. Geen wonder dat zijn foto's heel duur zijn.


Klimt en Toorop




Een vrouw in Wenen heeft geschreven over de invloed van Toorop op Klimt.
Het Gemeentemuseum Den Haag wijdde er een tentoonstelling aan.
De werken waren mooi, maar de invloed is niet duidelijk. Ook de andere kunstenaars uit die tijd in Brussel (Les Vingts) zouden hun invloed hebben gehad.
Veel bezoekers, dat wel.

De Goede Mens van Sezuan

De premiere was niet goed. Judith Linzen in de hoofdrol acteerde te braaf.
Hugo Maertens had nog geen greep op zijn rol en overschreewude zichzelf.
De muziek was saai, de liederen onverstaanbaar.
De noodzaak voor de voorstelling was niet duidelijk, terwijl het verhaal een goede voorstelling kan opleveren. Brecht schreef zijn tekst in ballingschap.
De vraag bestaat er een goed mens wordt in het stuk beantwoord met een goed mens kan niet bestaan zonder een slechte kant. Goed of slecht, je verliest het van de goden, het noodlot.
Shui Te de hoofdpersoon kan geen nee zeggen en is daarmee in principe tot het goede in staat.
Alleen de profiteurs ontnemen je alles wanneer je niet hard kan zijn. Ze verzint een neef die keihard optreedt tegen de profiteurs. Als Shui Te in verwachting is, neemt het kwaad de leiding over. De neef begint een fabriek. De toekomst voor het kind moet veilig worden gesteld.
Een rechtzaak volgt en Shui Te moet bekennen dat er geen neef is. Met hoon overladen en zonder hulp van de goden blijft ze alleen achter.
Het decor is fraai, vooral David Geysen en Geert de Jong spelen sterk.
Vergeleken met August van de Paardenkathedraal is dit stuk een meesterwerk.

August, august, august

Dirk Tanghe is terug, zo schreven de kranten. Zijn laatste voorstelling zou een overdonderend spektakel zijn vol humor, schitterend acteerwerk en prachtig licht, decor, etc.
Dat moesten we zien. We zijn in Kunstmin geweest. Na een klein halfuur keken we elkaar aan.
Het was flauw, saai en klungelig acteerwerk van de figuranten. Het dieptepunt was een travestiet die met een stokje geilheid suggereerde.
In de pauze naar huis. Dan is tv ineens een prachtig medium.