My Blog List

Tuesday, December 17, 2013

THOM PUCKEY in Stedelijk Museum 's- Hertogenbosch

Thom Puckey(1948, Londen) woont al lang in Nederland. Hij is werkzaam als docent aan kunstacademies en als beeldhouwer. In veel steden zijn 'buitenbeelden' van hem te zien.
De laatste tijd heeft hij zich toegelegd op beelden van jonge vrouwen met wapens. In de titels van de beelden zit soms de naam van het model verwerkt.
Het zijn klassiek uitgevoerde beelden in marmer. Ze zijn zeer realistisch, maar niet erotisch.
Het publiek bewondert vooral de precisie in de afwerking. De stoffen rimpelen 'echt', evenals de beha's, de teentjes en de schaamlippen.
Opvallend is dat de diverse modellen op elkaar lijken. Ze zijn allemaal jong en slank en kijken vastberaden. De combinatie met wapens zet de toeschouwer aan het denken: seks en geweld, onschuld en dreiging, vrouwelijk lijf en mannelijke wapens, het zorgt voor de verwarring en de humor die de maker vast heeft beoogd.

 De naakten zijn ontstaan in een arbeidsintensief proces: kleimodellen en gipsen mallen worden op ware grootte in Italië in marmer omgezet. Refererend aan het vakmanschap en de ambachtelijke precisie van de neo-classicistische beeldhouwkunst poseren de jonge vrouwen met modern wapentuig of een camera. De modellen blijken kunstenaars te zijn en de poses doen denken aan stills uit performances, al blijft het verhaal raadselachtig. Er is drama, rust en misschien wel berusting. De kijker wordt op zijn beurt door de nietsverhullende naaktheid van de modellen geconfronteerd met de ongemakkelijke combinatie van seksualiteit en geweld.(fragment uit bericht Stedelijk Museum)

Zaal overzicht
 De opstelling benadrukt de klassieke kant van de beelden. Ze staan daar met voldoende ruimte om hen heen en prima belicht.











De beelden waren eerder te zien in het Prato. Daar was de aankleding anders. Jan van der Ploeg zorgde voor een kleurrijke omgeving door wanden en consoles te beschilderen. De beelden worden er moderner van.





Sommigen spreken van kitsch, mijns inziens ten onrechte. Wel moet ik steeds denken aan het werk van Marc Quinn(1964, GB). Hadden zij toevallig dezelfde ideeën of heeft Puckey zijn inspiratie uit het werk van Quinn gehaald?
Marc Quinn - Kate Moss

Monday, December 16, 2013

MALEVICH Stedelijk Amsterdam

Kazimir Malevich and the Russian Avant- Garde, zo heet het overzicht officieel dat het Stedelijk heeft samengesteld. Zo' n 500 werken plaatsen Malevich in zijn tijd en in zijn ontwikkelingen.
Zelfportret 1908
Al vanaf het begin van zijn academiejaren wilde Kazimir Malevich(1879-1935) dat in zijn werk de invloed van de Russische volkskunst zichtbaar moest zijn. Ook de moderne kunstbewegingen die in Parijs tot ontwikkeling kwamen beïnvloedden hem.  De vrijheid in kleur en vorm herkende hij in deze traditionele volkskunst en in de moderne Parijse kunst. Zeker in zijn jonge jaren experimenteerde hij met de diverse kunstopvattingen. Hij richtte met collega's regelmatig groepen op waarvoor hij manifesten schreef. Veel van die clubjes vielen binnen een jaar uiteen.
In het werk hieronder is de invloed van Cezanne( in de vorm) en van Gauguin(in de kleur) te zien.

Baadsters op de rug gezien 1908/9  
Op de boulevard 1910
Uiteindelijk koos hij voor de Neo Primitieve Stroming, die de gewone man, boeren en arbeiders, tot onderwerp namen en met een beperkt palet en simpele vormgeving werkten.
De Vloerpoetsers 1911
Hij vereenvoudigde vormen nog verder, nog primitiever. Het moest vooral niet realistisch worden.

De Oogst 1912
Futurisme: De Slijper 1912/13


Cubisme : Kop van een boerenmeisje 1912/13
In Moskou wilde Malevich en zijn ' volgelingen' het Cubisme en het Futurisme mengen.
Daarnaast werkte hijzelf ook in een stijl die hij A-logisme noemde: een associatieve, collage-achtige manier van schilderen.
Een Engelsman in Moskou 1914
Daarna ontwikkelde Malevich zich steeds verder en hij schreef in 1916 een boekje met de titel:
Van Kubisme tot Suprematisme: Nieuw Realisme van de schilderkunst.
Daarin legt hij uit dat Kubisme en Futurisme zijn blijven steken in het figuratieve. Het suprematisme
bevrijdt de schilderkunst en opent een nieuwe wereld voor de kunst: het schilderen als doel in zichzelf. Het realisme in deze kunst is niet een representatie van de werkelijkheid, maar het zetten van kleur in vormen op het doek.
Een imitatie van de tentoonstelling waarop Malevich zijn suprematische werken toonde, met in de bovenhoek het zwarte vierkant. In Russische woningen hing in die tijd op die plek een icoon.

Overzicht met suprematische werken.



Zelfportret in twee dimensionalen 1915




Suprematisme met blauwe driehoek en zwarte rechthoek 1915


Suprematisme 1915
Suprematistisch Kruis 1927
De laatste werken tonen wit op wit. De vormen zijn nauwelijks waarneembaar, kleur ontbreekt.
Een eindpunt in het schilderen. Malevich hing zijn kwast aan de ezel en werd een bevlogen leraar.
Samen met zijn leerlingen onderzocht hij mogelijkheden om het suprematische gedachtengoed in drie dimensionale vorm te gieten. Het zijn dus geen maquettes, maar stapelingen van vormen.
Architectone: Gota 1925
Uiteindelijk begon hij weer te schilderen. Niet om den brode of onder druk van de staat, maar waarschijnlijk uit een creatieve drang. Uit angst voor het verwijt dat het suprematisme was doodgebloed, antidateerde hij veel werken, alsof er een voortdurende schilderpraktijk met diverse uitingen was geweest.
Impressionisme: Bloemenmeisje 1927 Malevich dateerde het :1903

Meisje met rode stok 1932/3











Wednesday, December 11, 2013

DE HERONTDEKKING VAN DE WERELD HUIS MARSEILLE

Het fotomuseum Huis Marseille heeft er een pand bijgekregen aan de Keizersgracht Amsterdam.
 De herenhuizen hebben hun sfeer behouden doordat de aanwezige trappenhuizen en plafondschilderingen bewaard zijn in de vernieuwing. De eerste tentoonstelling in de grotere behuizing is een overzicht van hedendaagse fotografen die met hun medium, de fotografie, op zoek zijn en experimenteren met een nieuwe kijk op het bestaande. Opvallend is dat bij veel werken de kleur blauw prominent aanwezig is.

JUUL KRAIJER(1970) blijft verrassen met haar werk. Bekend zijn haar grote tekeningen waar vrouwen in surreële omstandigheden verkeren soms zelfs gevaarlijke. Ze heeft ook beelden gemaakt en de laatste tijd steeds meer foto's. Ze is bijna altijd zelf aanwezig in haar werken. Ze ontleent haar beelden aan de kunsthistorie, maar geeft er een switch aan die het tijdloos maakt. Haar laatste serie is met dieren die zij op haar gezicht plaatst. Door haar blik neutraal te houden, ontstaan er beelden die decoratief prachtig zijn en tegelijkertijd mystiek. 




ILONA PLAUM(1970) werkt aan een serie Between Shadow and Soul. Daarin onderzoekt ze hoe ze ruimte kan creëren door de achtergrond te voorzien van punten en vlekken die dieptewerking geven.

POPEL COUMOU(1978) toont foto's die zij gemaakt heeft in 2003 van miniaturen die zij zelf maakte naar aanleiding van stillevens. Die miniaturen fotografeerde ze. Vergeleken met haar huidige werk waar zij onbestaande landschappen creeert door lagen over elkaar heen te leggen op een lichtbak zijn deze foto's kleurrijk en scherp.


AWOISKA VAN DER MOLEN(1972) maakt foto's die bijna mystiek aandoen. Ze probeert met  lange sluitertijden het raadsel van de natuur te ontdekken.

SCARLETT HOOFT GRAAFLAND(1973) bereist de hele wereld op zoek naar de mooiste plekken. Daar maakt ze met kleine ingrepen een bijzondere situatie en sfeer. Op Madagascar liet ze zich inspireren door de sfeer en door de slavernijgeschiedenis. Slaven werden blue people genoemd.
Blue People

Boats
Turtle

ELSPETH DIEDERIX (1971) laat ons de schoonheid van gewone dingen zien door ze zo te fotograferen dat ze een betekenis krijgen die voor ons nieuw en verrassend is.
Jellogem, een blok blauw gelatine.

4 Things Still Life, de compositie en de kleuren maken het perfect.

SIMON VAN TIL(1985) is een onderzoeker die fotografie gebruikt om dat vast te leggen dat we kennen, maar nooit zo gezien hebben. Neem het werk Night. Hij heeft de camera(analoog) open laten staan van zonsondergang tot zonsopgang. En dat levert een mysterieus blauw beeld op.
Moonlit Disk kan geen betere titel hebben. De camera is gericht op een schijf die het licht vangt van de volle maan.

Night
Moonlit Disk

Wednesday, November 27, 2013

MANGA in Wereldmuseum Rotterdam



Uitgangspunt is dat de manga-games, manga-strips en mangafilms terug grijpen op aloude figuren uit de boeddhistische verhalen, zoals de wachters en de rechters.

De wachters zijn te vinden voor tempels en heilige plaatsen. Daarnaast spelen ze een rol in de Boeddistische mythen.
Ze bewaken de voer windstreken en houden daar de monsters en ondeugden buiten het leven. Ze hebben vaak enorm gespierde lijven en krachtige gezichten met felle ogen.  



Rajin is de god van de donder. hij slaat op de trommels achter hem. Ook zijn taak is het om het gevaar weg te houden.

De mythische rechters spreken een oordeel uit over de gestorvenen en bepalen hoe zij zullen reïncarneren: als demon, helbewoner, plant, dier, mens, hemeling.

                                     

De striphelden hebben de proporties van de wachters.


Ook de Tengu Men hadden een functie. Met hun grote neus en monsterlijk gezicht moesten zij de bewoners van het pand beschermen waar zij de gevel sierden.
Shinkichi Tajiri (geboren in de Vs, wonend en werken in Parijs en daarna in Nederland) liet zich in de jaren  70/80 inspireren door de wachterbeelden, die steeds meer een werden met hun wapens. Dat bracht hem tot zijn Machines:





De fotografen Anderson & Low doen het weer anders. Zij maken beelden met modellen die zij het uiterlijk geven van Manga figuren.
LADIES

FIGHT AT SUNSET