My Blog List

Thursday, December 31, 2009

LUCASSEN IN STEDELIJK SCHIEDAM

24 december 2008
Lucassen (Reinier,1939, Amsterdam) begon als neofiguratief. Dat wil zeggen dat hij zihc verzette tegen de abstracte kunst. De voorstelling moest herkenbare elementen geven die de kijker aan het denken zette. De invloed van Magritte was duidelijk aanwezig. Later streefde hij naar een synsthese stijl: een combinatie van abstract en figuratief, waarbij alle mogelijke stijlen samenkomen. In zijn werken zijn terugkerende elementen te vinden, zoals punten, getallen met name 2(=onmacht), 3(=werkelijkheid) en 7(=wereld), woorden en L voor Lucassen en een jaartal.






Monday, December 28, 2009

MEXICO EXPECTED/UNEXPECTED

24 december 2009
Het Stedelijk Museum Schiedam vinden wij een van de aardigste musea in Nederland. Het gebouw heeft sfeer en de expo´s zijn vaak goed ingericht en schenken aandacht aan nieuwe kunstenaars. Nu is er een collectie van het Mexicaanse echtpaar Coppel te zien die op reis is door Europa. Er zijn veel werken van Mexicaanse kunstenaars aanwezig, maar ook van buitenlanders. De twee Amerikaanse curatoren die de expo hebben samengesteld hebben een mooie collectie samengesteld waarbij de werken soms een verband met elkaar hebben door onderwerp of werkwijze.
De titel wil aangeven dat het in deze tentoonstelling gaat om de vraag of uit de werken een Mexicaanse identiteit of imago spreekt. De niet-Mexicaanse werken dienen om die vraag te ondersteunen. Ook zij tonen dood, woestijn en een ezel. Dit thema moet een onderling verband zichtbaar maken en dat doet het niet. Gelukkig maar, de werken zijn op zich al interessant genoeg.

Deze collage van Carlos Morales dient als blikvanger voor de tentoonstelling en terecht: het is een direct aansprekend, lekker grafisch werk.


BARAJA collage CARLOS AMORALES(1970, Mexico) werkt al jaren aan een archief van beelden. Die beelden gebruikt hij in zijn collages, video's en installaties. Door de beelden telkens anders met elkaar te combineren krijgen ze steeds een andere betekenis.

LYGIA CLARK(1920-1998 Brazilie) was naast kunstenaar ook iemand die met kunst psychotische patienten wist te helpen.
Zij behoorde tot de Neo Constructivisten en wilde dat de museumbezoekers tot participanten werden en haar creaties veranderden door ze anders op te bouwen.
Nu zijn het werken waar je alleen nog naar mag kijken.

(SITTING DONKEY, TRENTO) (2004)opgezette ezel 160x73,6x134,6 cmMAURIZIO CATTELAN(1960, Italie) heeft hier een plaats gekregen omdat inMexico vele ezels lopen. Het mooie van dit beeld is dat het zit met de rug naar het publiek, alsof het met rust gelaten wil worden of sterallures heeft. Die satirische kant is kenmerkend voor het oeuvre van Cattelan.

ANA MENDIETA(1948- 1985, Cuba-VS)was vooral een performancekunstenares. Zij hield zich vaak bezig met dood en vergankelijkheid, zoals uit haar werken blijkt. Ze was getrouwd met de beeldhouwer Carl Andre.



THE MAN WITH THE BIRDS (1985) foto GRACIELA ITURBIDE

BIRDS foto GRACIELA ITURBIDE (1942, Mexico)fotografeerde het gewone leven in Mexico, altijd in zwart-wit. Ze zocht wel altijd naar een compositie, net als Bresson en Cartier.
Haar bekendste foto: de varanenvrouw
zelfportret

SOCCERBALL GABRIEL OROCZO(1962, Mexico)ziet de schoonheid in de dingen die uit hun gewone doen zijn gehaald, zoals deze lekke voetbal die door het water erin een soort vogelbadje wordt. In andere werken gebruikt hij ronde vormen en goud papier om de ruimte te definieren of door foto's een andere zeggingskracht te geven.
Ook maakt hij dat wij anders kijken naar skeletten e.d die we normaal alleen in paleontologische musea tegenkomen.



CARRIERS (1974)dia's FRANCIS ALYS(1959, Belgie/ Mexico)wordt gezien als een MExicaans kunstenaar ondanks zijn Belgische afkomst. Hij maakt foto's, dia's, films, installaties en schilderwerken. Hij is internationaal doorgedrongen door zijn films waarin hij zijn ideeen vormgeeft, zoals met een groot ijsblok door Mexicostad te lopen totdat het blok totaal gesmolten is. In de meeste werken zit een serieuze toon die wonderlijk samengaat met humor.



BIOMBOmetaal, beton, gips, 160x300x7cm (2004) DAMIAN ORTEGA (1967, Mexico)is samen met Alys het meest aanwezig in deze expositie. Biombo is een constructie die speels is en tegelijkertijd serieuze associaties oproept over stedenbouw en gevangenschap.
MOBY DICK video DAMIAN ORTEGA laat in deze video een popgroep Moby Dick van Led Zeppelin spelen terwijl hij poogt een Volkswagen in bedwang te houden waarvan de banden zijn ingesmeerd met vet.

Veel indruk maakte hij een aantal jaren geleden met installaties als deze die iedereen herkent als een vrachtwagen terwijl er alleen een aantal onderdelen aanwezig zijn die het volume aangeven.

DAMIAN ORTEGA (1967) levert op deze expositie het topstuk aan door dit drumstel als het ware los te maken van zijn oorspronkelijke samenstelling en te laten zweven. Grandioos.

Friday, December 11, 2009

BILL VIOLA INTIMATE WORK in DE PONT

10 december 2009 De Pont Tilburg
Bill Viola noemt men naast de Koreaan Naim June Paik de grondlegger van de videokunst. Viola (New York, 1951) studeerde schilderkunst en elektronische muziek.
Vanaf de jaren zeventig legt hij zich toe op videokunst. Met zijn vrouw en medewerkers maakt hij tegenwoordig gebruik van de meest geavanceerde middelen, waardoor zijn werk van een betoverende kwaliteit is. Vaak gebruikt hij 35mm film. De opnamen worden gedigitaliseerd, bewerkt(vaak vertraagd)en op dvd gezet.
Van elk werk zijn maar een paar exemplaren beschikbaar voor de musea.
Intimate Work toont 14 werken, waarvan er 2 in het bezit zijn van De Pont: Catherine's room en The Greeting.
De tentoonstelling is gemaakt in samenwerking met Bill Viola en zijn vrouw Kira Perov, die ook de volgorde hebben bepaald.

REFLECTING POOL 1977-1979 stamt uit de tijd van de video, de film bestaat uit twee lagen. De onderste laag toont het zwembad, de bovenste de achtergrond en de mensen die bij de pool langs komen of een duik nemen. Viola zelf zie je een sprong nemen en dan bevriest het beeld van de springer. Langzaam lost dit beeld op in de achtergrond, terwijl er van alles gereflecteerd word in het bad, dag en nacht, zon en regen.
duur 7,00 minuten
THE LOVERS 2005 toont een paar dat elkaar niet aankijkt of aanraakt, alsof er ruzie is of een scheiding dreigt. Dan stort een enorme watermassa over hen heen. Ze zoeken steun bij elkaar en terwijl ze elkaar in evenwicht houden is het alsof ze elkaar omhelzen. Prachtig. Duur 8.30 minuten

CATHERINE'S ROOM 2001 bestaat uit een vijftal kleine schermen waarop we Catherina bezig zien met haar dagelijkse bezigheden: 1.opstaan en oefeningen doen 2 verstelwerk verrichten 3 schrijven 4 kaarsen aansteken als christelijk ritueel en 5 naar bed gaan. Het raampje toont een boomtak, die verschilt per tableau en duidt daarmee de seizoenen aan. Het binnenvallende licht toont de delen van de dag:ochtend, middag, zonsondergang, avond en nacht. Het geheel heeft een medidatieve sfeer en doet je net als alle werken van Viola nadenken over leven en dood. Duur 18 minuten.

ACCEPTANCE 2008. Een vrouw komt langzaam naar voren, doorbreekt de grens die gevormd wordt door een muur van water, die grens staat voor de overgang tussen leven en dood. Ze verzamelt al haar wilskracht en stapt door de grens terug naar de levenden. We volgen haar tot dat ze een nauwelijks waarneembare schim is geworden.
Een hoogtepunt, vooral ook door de scherpe zwart-wit opnamen. Duur 8.14 minuten.


HEAVEN AND EARTH 1992. Een pilaarachtige structuur loopt van grond tot aan het plafond, alleen doorbroken door twee monitoren die naar elkaar gericht zijn met een kleine opening. De bovenste laat in close up een oude stervende vrouw zien, de onderste toont in close up een paar dagen oude baby. De reflectie van het ene beeld in het andere laat de twee kanten van het leven zien en hoe die elkaar beinvloeden.


OBSERVANCE 2002. In slow motion zien we een stroom mensen in onze richting komen, Een voor een staan ze vooraan in de rij. Ze kijken naar een voor ons onzichtbaar object.
De gezichten staan ernstig en soms is er verdriet. De gebaren zijn behoedzaam en soms is er contact tussen de mensen die we zien, een vluchtige aanraking of een gebaar van troost. Het roept associaties op aan een dodenwaking of een godsdienstig wonder. Je voelt een enorme behoefte om te weten waarom ze zo treuren, je voelt je buitengesloten en betrokken tegelijk. Duur 10.14 minuten.

STUDY FOR EMERGENCE 2003. Zoals wel vaker heeft Viola zich voor deze film laten inspireren door een Renaissancistisch werk dat de wederopstanding van Christus uit het graf toont. Hier komt de Christusfiguur langzaam uit een tombe vol water en wordt ondersteund door twee vrouwen, die hem bedekken, droogwrijven en hem moederlijk liefkozen in een soort Pieta voor drie. Duur 11.40 minuten

Pontormo's Visitazione(1528) is duidelijk de inspiratiebron geweest voor Viola's
THE GREETING 1995. We zien de ontmoeting van een oudere vrouw die met gebaren aan een tweede vrouw duidelijk maakt dat zij in verwachting is en daar heel blij mee is. Een jonge vrouw nadert de twee stralend. De twee zwangere herkennen elkaars positie en zijn daar compleet gelukkig in. De derde toont enige jaloezie en voelt zich buitengesloten. De hele handeling kost slechts 45 minuten, maar is door de slow motion uitgerekt tot 10.22 minuten . Het is daardoor een fascinerende choreografie geworden van kleine gebaren en blikken.

THE LAST ANGEL 2002. Over het algemeen moeten de video's van Viola het doen zonder geluid. Deze niet. We zien een lichtstraal op water die het water oproerig lijkt te maken, versterkt door de geluidsband die kolkend water laat horen. Dan lijkt het of het water opstijgt, het licht wordt feller, het geluid zwelt aan en we zien een gestalte door het water vallen naar een andere materie. Deze film vat veel van Viola's kunnen samen. We zien fascinerende beelden die een wachten aanduiden, een verwachting geven van dat er iets te gebeuren staat. Daardoor blijven we kijken zoals bij thrillers. Tegelijk zien we water als een muur of grens die twee werelden scheidt, het leven en de dood meestal.
Er is een overgang die niet beangstigend is, maar fascinerend. Troostrijke kunst door de rust die het vraagt om het werk te zien, door het gevoel van betrokkenheid en toch een buitenstaander te zijn die alleen maar kijkt niet deelneemt. Geen wonder dat de
St.Pauls Cathedral Viola om twee video-altaarstukken heeft gevraagd.

Wednesday, December 02, 2009

FOTOGRAFIE IN KUNSTHAL

1 DECEMBER 2009

VANESSA WINSHIP fotografeerde in 2003 meisjes in Noord-Turkije in hun schooluniform. De ruim vijftig foto's tonen de meisjes samen of alleen. Ze zijn niet gewend gfotografeerd te worden, geen enkele lacht. De jurkjes zijn te kort of te lang,vaak vol vlekken, de losse kraagjes zitten vrijwel nooit netjes en de kousen en schoenen tonen des te duidelijker aan dat het armoe is daar in Turkije.

JACOB HOLDT is per ongeluk een fotograaf geworden waarvan werk in musea te zien is.
De Deen bleef op doorreis naar Chili vijf jaar hangen in de Verenigde Staten. Hij berichtte uitvoerig over zijn belevenissen aan zijn ouders. Die zonden hem een camera om zo een beter beeld van de leefomstandigheden te krijgen waarover hij schreef.
Van 1970 - 1975 maakte hij ruim 5000 dia's. Ze tonen vooral de zelfkant van Amerika.
De armoedige omstandigheden waarin velen moeten leven. En de zucht zichzelf te verdedigen met vuurwapens.

Deze 85jarige vrouw vroeg Jacob haar naar een verpleegtehuis te brengen. Ze timmerden de ramen en deuren dicht. De vrouw wist dat ze nooit meer terug zou komen, maar ze wilde niet dat 'de zwarten'in haar huis zouden komen. De angst voor de 'zwarten' zorgde ervoor dat ze voortdurend een pistool op schoot had liggen tijdens de reis.


Ze woonde al haar hele leven in dit hutje in het zuiden, vlakbij de katoenvelden, waar ze gewerkt had. Geld had ze niet, maar gastvrij was ze wel. Ze bood Jacob een slaapplaats aan op de grond.

De vrouw gaf Jacob een lift en nodigde hem uit om bij haar thuis te overnachten.
Trots toont de familie de geweren die ze hebben om het 'zwarte tuig'te weren.

EDWARD HOPPER IN KUNSTHAL

1 december 2009
Onder de noemer Modern Life toont de Kunsthal een groot aantal werken van Amerikaanse kunstenaars uit de periode 1900- 1950. Veel van deze schilders zijn in Europa niet echt bekend op Hopper en O'Keeffe na. Veel van hen werkten aanvankelijk als dagblad illustratoren. Door hun snelle werkwijze leken zij bij uitstek geschikt om in New York het 'gewone leven' vast te leggen op het doek. Op uitnodiging van Robert Henri kwamen zij naar the Big Apple. Ze kregen de kans hun werk ten toon te stellen en te verkopen via de Whitney Studio, opgezet door Gertrude Vanderbilt - Whitney.
De werken die hier te zien zijn, komen dan ook allemaal uit de gigantische verzameling die deze dame is begonnen en die het Whitney Museum for American Art in New yotk nog steeds uitbreidt.
Robert Henri Gertrude Vanderbilt 1916. De echtgenoot van Gertrude wilde het schilderij niet in huis hebben. De gasten mochten niet denken dat zij de broek aan had.
Henri heeft Gertrude in een klassieke bevallige houding geschilderd, zoals Venussen en courtisanes/hoertjes afgebeeld werden. Rijke dames werden nooit liggend afgebeeld, maar zittend of staand in dure japonnen. Gertrude ligt er ontspannen bij in haar zijden huispyjama.
George Wesley BellowsSTAGNIGHT AT SHARKEYS 1909. De bokssport was snel populair geworden in New York. in de grotere cafés werden boksringen opgesteld en er kon grof gegokt worden. Bellows heeft een aantal schetsen gemaakt bij wedstrijden en die daarna in een jachtige stijl geschilderd. Veel elementen zijn alleen maar aangeduid, zoals het publiek. Door de lichtval en de compositie trekt het gevecht onmiddellijk de aandacht.
Reginald MarshTwenty Cent Movie 1936 De fotografie en de film vonden gretig publiek in de grote steden.
Film werd al snel het grote volksvermaak wat het altijd is gebleven. De titels, de kwijlende oude mannetjes die de stills bekijken wekken de indruk dat dit een voorloper van de seksbioscopen is, al waren die in die tijd nog niet aanwezig.

Thomas Hart Benton(1889-1975). Na zijn studie aan de kunstacademie in Chicago verbleef hij enige tijd in Parijs. Zijn stijl had hij snel te pakken. In grote ruimtes zette hij figuren neer die door hun elastische lijven veel bewegingen suggereren. Tijdens de tweede oorlog heeft hij veel doeken gemaakt waarin het marineleven de hoofdrol speelt. Benton gaf les, o.a. Jackson Pollock heeft hem als leermeester gehad. Zijn stijl sluit aan bij die van de Ashbarn School, die niet de rijken maar de 'gewone' Amerikaan tot onderwerp maakten.
POKER NIGHT 1948 Dit tafereel is gebaseerd op het beroemde stuk van Tenessee Williams: A Streetcar named Desire.
THE TWIST 1964

Georgia O'Keeffe1887- 1986.
Zij speelde vanaf de jaren 20 een belangrijke rol in de Amerikaanse schilderkunst.
Haar werk wordt wel tot het precisionisme gerekend door de technisch perfecte manier van schilderen waarbij als het ware ingezoomd wordt op de bloemen, landschappen en gebeentes die haar schilderijen tonen in vaak verschillende tonen van dezelfde kleur.
Haar kleurenpalet is sterk beinvloed door de natuur in Nieuw- Mexico, waar ze later ook is gaan wonen.
THE WHITE CALICO FLOWER 1931. Het onderwerp is een plastic bloem van heel dicht en doekvullend geschilderd. Dat deze bloem veelvuldig op graven te vinden was en is, zal zeker in de keuze voor dit onderwerp hebben meegespeeld. Het is heel precies en figuratief, maar door het perspectief niet of nauwelijks toe te passen, krijgt het ook een abstracte werking.
SUMMER DAYS 1936 De bergketens van Nieuw Mexico zijn afgebeeld naast typische woestijnbloemen en het doodshoofd van een geit. Weer perfect geschilderd en een boodschap suggererend die over dood, leven en overleven gaat.

Edward Hopper(1882-1967) is vooral bekend geworden door zijn eenzame mensen in voorsteden en bars. Daarnaast heeft hij veel landschappen geschilderd. Zijn werk wordt gekenmerkt door een bijna architectonische compositie met duidelijke lijnen.
SELFPORTRAIT1935 Ongebruikelijk voor een zelfportret is de omgeving, geen atelier, de kleding, geen schilderskiel. Het is door zijn halfgedraaide lichaam alsof hij op het punt staat weg te gaan en nog even luistert naar wat de persoon buiten het doek(de kijker)te zeggen heeft.
NEW YORK INTERIOR 1921 Hopper heef teen tijdje in Parijs geleefd. Daardoor kende hij het werk van Degas goed. De rug en de witte (dans)kleding van het model laten die invloed zien. Hopper reisde als zovelen met de trein naar huis. De spoorbaan liep langs woningen en net als vele andere reizigers genoot hij van de binnenkijkjes tijdens de reis. De compositie is eenvoudig. Het meisje zit ongeveer in het midden met achter haar de deur in een contrasterende kleur. Haar hand
die naar rechts omhoog steekt(repareert ze een kledingstuk) doorbreekt de staitsche compositie, links en rechts van haar zijn twee halfronde vormen te zien in rood en zwart die een bed suggereren.
RAILROAD SUNSET 1929 Na zijn huwelijk kreeg hij succes met zijn doeken die heel herkenbare taferelen voorschotelen, maar tegelijk eenzaamheid oproepen. De felle kleurenbanen die de zonsondergang aanduiden met op de voorgrond het donkere landschap met het verlaten spoorwachtershuisje dat nog net wat licht opvangt, is vol van sfeer en verlatenheid.
SEVEN A.M. 1948 Zoals de titel aangeeft gaat het hier om de zonsopgang. De brede schaduw die de klok op de muur werpt, toont aan dat de zon nog laag staat. De winkel heeft maar weinig spullen in de etalage. Die enkele spullen in het bijna steriele pand werken de sfeer van verlatenheid weer in de hand, zeker met het donkere bos erachter.
SOUTH CAROLINA MORNING 1955
Ooit, lang voordat het werk geschilderd werd, verbleven de Hoppers in South Carolina, langs de kust stonden eenvoudige hutjes waar negergezinnen woonden die van de zee leefden als vissers of jutters. De strakke lijnen van de 'cabin', de perspectieflijnen van onderkant huis en zijkant loopplateau doen de omgeving enorm maken. De negerin draagt een rode hoed, rode satijnen jurk en zwarte pumps, die eigenlijk te luxe zijn voor de omgeving.