My Blog List

Friday, December 05, 2008

MEDEA NATIONAAL TONEEL


Het is bijna ongelooflijk. Euripides schreef het bijna 2500 jaar geleden en nog steeds zit het publiek ademloos te kijken en te luisteren naar zijn tekst. Klassiek in opbouw, keurig binnen de eenheden van Aristoteles, een belangrijke bijdrage van het koor en in 2008 werkt het nog steeds.
Nu heeft Van Doesburgh bewust gekozen voor een sobere regie. De tekst is al veelzeggend genoeg. Zeker met het tiental goede acteurs en het prachtige decor van Tom Schenk. Wat kan die man toch prachtige en verrassende toneelbeelden maken.
Arianne Schluter zet Medea neer als een vrouw die de situatie onder controle wil houden. De bloedband met Jason is door hem gebroken, nadat ze zoveel voor hem gedaan heeft(haar vader en vaderland verlaten, haar broertje gedood, de koning gedood die zijn belofte aan Jason niet nakwam. Zij hoort bovendien dat ze verbannen wordt.
Dat is te veel, als een soort fundamentalist zint ze op vergelding op al die lieden die haar als nietswaardig behandelen. Ze gaan er allemaal aan.
Peter Blok zet zijn rol neer als een opportunist. Hij denkt Medea te kunnen overtuigen dat zijn besluit om de prinses te trouwen voor hen aller bestwil is.
Langzamerhand verliest hij de controle en de beheersing. Hij is kapot aan het eind. Medea heeft overwonnen, maar onder haar slachtoffers zijn ook haar twee kinderen.
Ook Mirjam Stolwijk als min zet een krachtige rol neer. Het applaus na de 90 minuten is dan ook meer dan verdiend.

Saturday, November 15, 2008

MEDEA Nationaal Toneel



Op 13 november de try out gezien van deze zoveelste opvoering van Medea.
Het verhaal is bekend. Smoorverliefd op Jason die ze hielp het Gulden Vlies te krijgen. Ze ontvlucht met hem haar land en familie, doodt haar broertje. In Griekenland krijgt Jason niet de beloning die hem was toegezegd. Medea hitst de dochters van de koning op. Deze vermoorden hun vader en eten hem op, zonder dat ze dat echt beseffen. Opnieuw vluchten zij. Als bannelingen leven ze in Thebe.
Jason ziet grote mogelijkheden in een trouwerij met de dochter van de koning.
Medea en hun twee zonen zullen bij het hof gehuisvest worden. Zijn huwelijk zal hen allemaal voorspoed brengen. Medea kan en wil dit niet accepteren. Hij verbreekt hun contract dat met bloed is geschreven. Als hij toch doorzet, moeten de dochter, Creon de koning dood. Dat lukt door een gift van Medea, een jas die bestreken is met een snelwerkend gif. Jason wil ze treffen door hun zonen te doden.
Alle banden met het Jasonverleden moeten weg, pas dan kan ze opnieuw beginnen.

Het decor was prachtig, schuinoplopende 'woestijngrond met daarboven een raamwerk met spiegels.
Arianne Schluter heeft vanaf haar verschijnen alle aandacht. Ze speelt klein en probeert de 'logica' en 'motivatie'van Medea inzichtelijk te maken, zonder psychologie. Dat is knap lastig. Je moet begrip hebben voor de onmogelijke daad die deze moeder uitvoert. Niet door psychische nood of gekte, maar als enige uitkomst en verantwoorde wraak.
Het slotbeeld met Jason die het ook niet meer weet of snapt en een ineengezakte Medea geeft niet echt een katharsis gevoel.
Peter Blok speelt in de weinige scenes die hij heeft de pragmatische praatjesmaker die bijna zijn beheersing verliest. Hij laat meer angst zien dan Creon, die ook maar kort ten tonele is.
Een Medea die klein is gehouden met een erg groot aandeel van het koor, verrassend eenvoudig geregisseerd is en toch werkt.
Vooral Arianne Schluter toont haar grootste klasse.

Bergen - toneelschuur Haarlem


“Zeer herkenbare thema’s door regisseur Erik Whien met een zachtaardige ironie neergezet en prachtig vormgegeven, hartverscheurend” [Trouw)
“Mooi en helder gestalte gegeven door de acteurs Bram Coopmans, Ali Ben Horsting en Bram Coopmans, bloemrijke taal en prachtige volzinnen van Rob de Graaf” [de Volkskrant)
“Scherpe dialogen en prima spel van de acteurs, voldoende stof tot nadenken” [De Telegraaf)

Erik Whien vertelde in een voorgesprek over zijn keuzes. Rob de Graaf, de spelers en de decorontwerper, het bleken allemaal 'vrienden' met wie hij al eens eerder had gewerkt.

De voorstelling boeide, maar liet bij mij toch ook grote twijfels achter.
Prachtig vormgegeven? Een soort trein waarin een deel was uitgesneden. In dit brede maar lage deel waren de spelers voor de helft te zien en op de achtergrond zag je video-opnamen die in Noorwegen waren gemaakt.
De spelers hadden verfstrepen op hun gezicht en een hield een houten zwaardje in zijn hand. Jongens, maar bejaarde jongens, moest dat blijkbaar duidelijk maken.
Herkenbare thema's.. zeker maar nieuwe inzichten? nou nee. Wel mooie metaforen.
Ironie? Wellicht in het spel: wij zijn dertig, maar spelen dat we zestig zijn en terugdenken aan de jaren dat we dertig waren.. Leuk he?
Misschien zie ik teveel maar dit was voor mij geen voorstelling die mij nieuwsgierig maakte naar de volgende regie van Erik Whien.

Theater - Don't Hit Mamma Go big or Go home

Don't Hit Mamma schrijft in de aankondiging dat de voorstelling gaat over jezelf presenteren. Je moet in jezelf geloven. Zelfvertrouwen hebben. Anders kan je maar beter thuisblijven. De straat vraagt om sterke persoonlijkheden.
Wat krjgen we te zien. Een zestal dansers met diverse uitheemse kenmerken.
Een mc praatte het programma aan elkaar, de dansers lieten hun kunstje zien.
Geen lijn, geen verhaal, geen kop of staart. Een rommelige schooluitvoering.
Bah, wat een amateurisme.

Sunday, October 26, 2008

HENK VAN DER PLAS

In Project 2.0 in Den Haag presenteert Henk van der Plas(1936) zijn laatste werk.
Reliefs die terug grijpen op de werken van de Nul-beweging in 1960-1965.
De bekendste vertegenwoordiger van die beweging is Jan Schoonhoven.
Deze wilde in die jaren wel een werk met Van der Plas ruilen.
'Ben je gek, zei deze, 'ik word veel beroemder dan jij.'
Dat is niet gelukt. De naam van de kunstenaar is niet echt alom bekend in kunstenaarsland. Maar deze reliefs maken begerig (€ 3100,-- per stuk)




ERWIN OLAF PROJECTEN 2008


In New York realiseerde Erwin Olaf een aantal projecten. In de studio werkte hij met modellen die hij in een jaren vijftig sfeer neerzette en de situatie zo ensceneerde dat het momenten uit het leven werden die hoop en verdriet oproepen.
Het werk is perfect in aankleding, belichting en modellering. En toch, als je ze zo bij elkaar ziet, lijken ze bloedeloos. Terwijl elke foto op zich op zijn minst fascinerend is.

De sterkste serie is Rain. Hier zie je de mensen bevroren in een situatie die tot de verbeelding spreekt. Je wilt weten wat er tussen die mensen is.
De titel "Rain" slaat op de constante: op elke foto regent het tegen de ramen.

Hope laat zien dat de figuren verlangens hebben. Ze hopen dat ze uitkomen, maar weten dat ze teleurgesteld zullen raken.

In Grief is het verdriet zichtbaar, wanneer niet uitkomt wat de figuren hoopten.

In "fall" toont hij de modellen op hun slechts, wanneer ze even de pose laten zakken en vooral hun blik allesbehalve fotogeniek is. Fall slaat natuurlijk ook op de herfstkleuren en op het verval van schoonheid.

In "le dernier cri', een film en stills daaruit, laat Olaf zien wat zijn idee is over de toekomst. In 2019 zal de plastische chirurgie zo'n enorme invloed hebben op de mens, dat hij allerlei apparatuur laat inplanten en mooi zijn vooral betekent excentriek.

Wednesday, October 22, 2008

HEARTLAND

Een veelbelovend thema heeft het Van Abbemuseum voor zijn nieuwste tentoonstelling genomen: de Heartland, oftewel het agrarische en arme midden van de VS.
De expo is opgezet als een reis. De kwaliteit en aard van de werken is helaas zo wisselend dat je niet echt een (kunstenaars)blik op de streek krijgt, maar meer een potpourri van moderne kunst. Tussen de vele werken vielen de volgende mij positief op.

De ontdekking voor mij was de fotograaf Alec Sloth. Hij reist en kijkt. Vijf jaar lang trok hij langs de oevers van de Mississipi. Zijn werken zijn duidelijk plaatsgebonden en omdat hij gewone mensen in plaats van modellen gebruikt, krijgt zijn werk een intense intimiteit.


Matt Bakkom is samen met een tweetal collega-kunstenaars de Mississipi afgezakt.
Onderweg legden ze op foto en film en audio vast wie en wat ze tegenkwamen. Een hommage aan de veerkracht van de mens, die in alle omstandigheden blijft zoeken naar voldoening in het leven.

Marjetica Potrc leeft en werkt in Ljubilana. zij is architecte en kunstenares. Zij maakt museale gebouwtjes die haar sympathie vertolken met de mensen die huisjes bouwen om te overleven. Dit shotgun house is een kopie van de huizen die de armen in New Orleans bouwden na de orkaan Kathrina. Vanuit de Cariben is dit soort huisjes verspreid over heel Amerika als huisvesting voor de allerarmsten.

Kerry James Marshall probeert door te dringen in de ervaringen en levens van de zwarte Amerikaan. Hij gebruikt daaroor allerlei kunsthistorische stijlen en materialen.


Matthew Day Jackson fotografeert op historische plaatsen. De rotsformaties vertonen menselijke trekken, alsof de geesten van de soldaten in de steen zijn getrokken.

Greely Myatt bouwt sculpturen en installaties. Hij noemt ze Mitotes en gebruikt daarvoor oude bezemstelen.

Scott Hocking brengt het verval in Detroit in beeld. In deze voormalige autofabriek heeft de natuur vrij spel. Hocking bouwde met het materiaal dat hij aantrof een piramide. De glorie van Motown ligt hierin begraven.

Aaron Spangler maakt grote houten reliefs en sculpturen. Hij put uit de amerikaanse mythologie en geeft in zijn knap ambachtelijk werk subtiel commentaar op de ontwikkelingen in de VS.

Thursday, October 09, 2008

WANDERLAND TILBURG 2008


De Oude Warande een sterrenbos aan de rand van Tilburg is de plek waar Waderland te zien was. Een presentatie van hedendaagse sculpturen die laat zien dat driemensionaal werk bezig is aan een comeback.


Laura Ford ontroert met haar beelden van vermenselijkte dieren die zo uit de verhalen van Beatrix Potter lijken te zijn weggelopen. De werken hebben een mooie gelaagdheid. Dieren horen in de bossen, maar moeten zij als daklozen uit vuilnis hun voedsel bijeenrapen.

Andre Pielage laat zien dat een kleine ingreep in de omgeving tot een geweldig werk kan leiden. Op een kruispunt van paden voorzag hij alle dode takken van witte verf.


Jose Damasceno plannte meer dan honderd replica´s van een olifantje dat hij bij een antiquair vond op de bast van vele bomen. Een speels werk dat de lijnen in een sterrenbos ontwricht door horizontaal en verticaal om te draaien.


Gereon Krebber maakte Deemed speciaal voor Wanderland. Hij maakte van ballonnen een sculptuur die hij compleet inpakte in isolatietape. Zacht heen en weer wiegend vangt het het zonlicht op en benadrukt het de schoonheid van het park.


Caroline Coolen´s Choufleur combineert een klssiek tuinbeeld van een faun met roosjes bloemkool die hoofd en oksels overwoekeren.


Op een open plek die bekend staat als een ontmoetingsplek voor homo´s heeft David Bade een verzameling figuren neergezet die hij Tree Dancers noemt.


Jens Pfeifer legt een gigantische schedel van een konijn in het bos. Zelfs de oren blijken botten te bevatten.


Helemaal origineel is het niet, het werk van Jeppe Hein 3 dimensional circle.
Maar het doet het goed op de plek in het bos, waar de reflecties voor een verwarrende kijkervaring zorgen.



Jonathan Meese houdt ervan de kunstwereld op te schudden. Chaos en emotie gaan samen in zijn werk, zo ook geschiedenis en platheid. Hier staan twee monsterlijke figuren die een duistere cultus vertegenwoordigen uit het Duitsland van de Nibelungen.

Paul McCarthy mag dan al een poos meedraaien. Eerst de laatste jaren krijgt hij hier de aandacht die hij verdient. Dit beeld Blockhead stamt uit 2000. Het refereert door de vierkante vorm van het hoofd aan de minimal art van Tony Smith. En natuurlijk is ook de held van McCarthy de figuur Pinokkio aanwezig.


Centraal in de tentoonstelling is het beeld van Subodh Gupta gestationeerd.
Het heet 27 ligth years en is opgebouwd uit roestvrijstalen keukenspullen. Hij gebruikt dit materiaal vaker. Hier heeft hij er een soort raket of meteoriet van gemaakt. In het sterrenbos verbindt hij hemel en aarde. De titel slaat op de afstand tussen de aarde en de ster Vega die al bij de Babyloniers bekend was.



Vincent Olinet speelt met overbekende beelden die hij door een enkele ingreep van betekenis ontdoet. Door de proporties, de vergankelijkheid of zoals hier door de omgeving te gebruiken. Het hemelbed drijft in de vijver.
Het bed lijkt uit een sprookje te komen, maar het water en de planten zullen het langzaam maar zeker doen vergaan.


Lothar Hempel maakt theatrale werken. Hij voegt op surrealistische wijze voorwerpen samen die samen een verhaal lijken te vertellen. Hij creeert geen illusies, maar nodigt de kijker uit zelf aan het werk te gaan: wat hebben de zuil, de deurklink, de foto van de danseres en de paraplu met elkaar te maken=

Wednesday, October 08, 2008

FANTASTISCH REALISME BELVEDERE BUDAPEST

Wie in Wenen spreekt over het Fantastische Realisme kan niet om ernst Fuchs heen.
Hij is wellicht de beroemdste levende kunstenaar van Wenen. Zijn werken hebben vaak een religieuse betekenis.
ERNST FUCHS
ERNST FUCHS -SFINX
ERNST FUCHS- DAVID & BATHSEBA
ERNST FUCHS - THE WEDDING
ERNST FUCHS
ERNST FUCHS
ERNST FUCHS (1930-)
RUDOLF HAUSNER. Dit portret is terecht gebruikt als affiche voor de tenttonstelling.
RUDOLF HAUSNER
RUDOLF HAUSNER portretteerde heel vaak zichzelf.

RUDOLF HAUSNER(1914-1995)
Je kunt hem zien als de eerste fantastische realist. Johann Heinrich Fussli beeldde het kwaad uit dat de mens beheerst.
FUSSLI
JOHANN HEINRICH FUSSLI
JOHANN FUSSLI (1741-1825)
MAX ERNST (1891-1976)
ALFRED KUBIN -VAMPIRE
ALFRED KUBIN (1877-1959)
ALFRED KUBIN
-GARDIEN
FRANZ SEDLACEK
FRANZ SEDLACEK (1891-1945)
ARIK BRAUER(1929/)
ANTON LEHMDEN(1929-)
FRANZ RADZIWILL(1895-1983)
KURT REGSCHEK(1923-2005)
WOLFGANG HUTTER ADAM & EVA
WOLFGANG HUTTER(1928-)
HELMUTH LEHERB(1933-1997)
WOLFGANG PAALEN(1905-1959)