My Blog List

Saturday, March 28, 2009

Romeo en Julia Nationale Toneel

Een nieuwe vertaling van Shakespeares meesterwerk uit 1596. De vertaler, Frank Albers, is dicht bij Shakespeare gebleven maar het klinkt actueel en het rijm valt niet nadelig op.
Het jonge stel, Juliette is bijna veertien volgens de tekst, maakt de oplaaiende liefde waar.
Sophie v.d. Winden zet een Julia neer, die overdonderd wordt door de emoties en daar soms door bijna hysterisch gedrag vertoont. Ze is een kind nog, dat verscheurd wordt tussen de wensen van de ouders en de verlangens in haar hart.
De nieuweling Marwan Kenzari speelt zijn Romeo met een rust en zekerheid alsof toneelspelen geen lastige job is. Zijn teksten vloeien alsof hij ze ter plekke bedenkt. Ook in het samenspel met Jochem ten Haaf (Benvolio) en Jeroen Spitzenberger (Mercutio) toont hij zijn meesterschap. Hij speelt met hen, overspeelt ze niet.
Mirjam Stolwijk als de voedster zorgt voor de comic relief. Dat doet ze zo krachtig dat ze de andere spelers soms overheerst. Toch laat ook zij toneel zien van grote klasse.

De Geit of Wie is Sylvia - O.T.


Het gegeven is lekker absurd. Een veelgeroemd architect reageert verwart op zij omgeving. Hij vertrouwt zijn vriend toe, dat hij verliefd is. Op een geit.
Die bekentenis slaat alles stuk in de relatie met vrouw, zoon en vriend.
Te meer daar de architect probeert te beargumenteren dat de liefde voor zijn geit los staat van de gevoelens die hij koestert voor zijn naasten.
De vrouw gaat tot daden over. Zij doodt de geit. De vriend voelt zich geen verrader, maar komt met de actuele stellingname, dat het niet erg is dat hij zich overgeeft aan bestialiteit, maar dat hij daar voor uit komt. Met andere woorden doe wat je wilt, maar doe het stiekem.
Edward Albee schreef het stuk in 2002. Het kan niet anders of je gaat vergelijken met Who is Afraid. Er zijn zeker parallellen: de huwelijkse ruzies, de hogedrukpan die tot uitbarsting komt. Maar er zijn ook verschillen. De architect ligt als het ware onder een microscoop. We krijgen allerlei facetten van hem te zien. Dat beeld is zo caleidoscopisch dat zelfs de mogelijkheid dat hij de geit heeft verzonnen aanwezig is.



Razendknap is dat Luppes en Eimers het publiek weten mee te nemen in de emotionele achtbaanrit die hun personages doormaken, snakkend naar erkenning en begrip.’
(Marco Weijers, Telegraaf 2009)
Ook de jonge Joost Bolt laat zien dat hij acteren kan. Hij maakt van de kleine rol als homofiele zoon een prachtig, meelijwekkend portret.

Tuesday, March 24, 2009

TONY CRAGG IN BEELDEN AAN ZEE



Het particuliere museum in Scheveningen had een grote naam in huis gehaald.
De grote zaal was voor het werk van Cragg. De beelden zijn mooi en geweldig in zijn vakmanschap. Jammer dat de belichting niet perfect was.







Het Volk Oidipoes

Zaterdag 21 maart naar de kleine zaal van Kunstmin voor Oidipoes door Het Volk.
Het was bijna een familievoorstelling, maar dan van de spelers. De groep van drie was uitgebreid met twee dochters. Vier van de spelers droegen dezelfde achternaam.
Docenten en de dochter van de rector spelen Oidipoes. er gaat natuurlijk van alles mis. De onderlinge spanningen komen via het stuk tot uitbarsting.
Een goed gegeven. Maar het kwam amateuristisch over. Nu was het de bedoeling om een schoolvoorstelling na te spelen, maar de ironie en de dubelle laag die dat vereist, ontbrak voor ons. Het publiek had de grootste lol en lachte om werkelijk alle flauwiteiten. Ons soort toneel blijkbaar niet.

Friday, March 13, 2009

Jacob Ahlbom De Architect


Vielfalt was een betoverende voorstelling met verbazingwekkende illusies. Het valt niet mee om daar over heen te komen met een volgend stuk. Ahlbom besloot daarom het roer zo veel mogelijk om te gooien. Hij speelt niet zelf mee, liet een tekst schrijven en beperkte de illusies tot verrassende beelden die samenhingen met de theorie van de parallelle werelden waar de vrouw (prima rol van Leny Breedveld) in haar wetenschappelijke carriere mee bezig was. Haar man (Aat Ceelen) heeft haar belemmerd haar werk door te zetten. Zij moest hem dienen in zijn architectenbestaan.
Het conflict is helder, de jonge buren roepen en verhaasten de gekte die zich langzaam van de vrouw meester maakt. De voorstelling was goed, maar geen echte topper.

STARRY NIGHTS VINCENT VAN GOGH

Het Van Goghmuseum trekt vele kijkers, nu nog meer door de expo die inzoomt op de 'nacht'schilderijen van Vincent. Sommige doeken zijn voor het eerst in Nederland te zien.
De fascinatie voor het maanlicht was niet uniek. Veel schilders in Van Goghs tijd wilden de zon maar ook de maan als lichtbron op hun doeken vastleggen.
Al in Rembrandts tijd waren er schilders die 'maantjes' maakten, gefantaseerde landschappen bij maanlicht.
Van Gogh zocht de kleuren van de nacht, zoals hij die kende van de japanse prenten.
Hij experimenteerde met kleurstellingen om wel de sfeer van de nacht te krijgen zonder in een bruin-zwarte brij te werken.
De expo trekt veel bezoekers. Massa's mensen staan naar de audiguide te luisteren bij dezelfde werken. De werken zijn perfect uitgelicht, de wanden hebben stemmige stoffering gekregen, dank zij de audioguide is het aangenaam stil, de werken zijn op zich prachtig en interessant en toch is het geen topper. Wonderlijk.



RICHARD AVEDON


Verbluffend scherpe foto's maakte Richard Avedon (1923 - 2004). Vele sterren wilden door hem gefotografeerd worden. De sessies verliepen bijna altijd hetzelfde.
Een eenvoudig lichte achtergrond, de fotograaf pratend, lachend en almaar foto's nemend om het onderwerp heendraaiend, wachtend op het moment waarop de pose wegviel en de persoonlijkheid naar voren kwam.


Vlak na de oorlog zonden zijn tijdschriften hem naar Parijs voor modefoto's.
Hij nam de modellen mee naar buiten en liet hen bewegen. Etalagepoppen waren er al genoeg. Zijn stijl is terug te vinden in veel hedendaags fotowerk van Erwin Olaf tot Rineke Dijkstra.

Op de prachtige overzichtstentoonstelling in het Foam te Amsterdam blijkt dat hij het experiment niet uit de weg ging. Het zwart laten vollopen, later het kenmerk van Anton Corbijn, of het haar onscherp te nemen waardoor de pracht van Brigitte Bardots gezicht en haar nog nadrukkelijker naar voren komen.



Met zijn medewerkers trok hij naar de midwest en fotografeerde daar 'gewone' mensen
op dezelfde wijze als hij hun beroemde landgenoten op de foto zette. Nu blijkt dat hij op zoek is naar de kracht die in de mensen zit. Dat maakt dat de foto's zo'n positief effext hebben op de kijker. In wat voor omstandigheden je ook leeft, de innerlijke vitaliteit maakt je tot overlever.



William Casby is een van de mensen die Richard ontmoette tijdens zijn reis door het 'dorpse'Amerika. Casbys vader was nog slaaf geweest. Wat een verhaal spreekt er uit de vermoeide ogen.

Een hele reeks foto's tonen zijn vader die in de loop der jaren gesloopt wordt door ziektes. Je ziet de strijd en de overgave in het gezicht van de vader weerspiegelt.

Deze foto is muurgroot. Hij experimenteerde met collageachtige technieken. Figuren uit de factory van Andy Warhol staan soms twee keer afgebeeld. Het narcisme overheerst in deze foto. De survivors kwaliteit die hij bij andere mensen vastlegde is hier ver te zoeken.

Wednesday, March 04, 2009

Ossip in het Gemeentemuseum Den Haag

De Haagse kunstenaar Ossip heeft voor zijn tentoonstelling in het gemeentemuseum zijn atelier 'nagebouwd'. Op het eerste gezicht lijkt het een uitdragerij, maar daarna is het een plezier om steeds nieuwe werken te ontdekken. Dit werk stemt me vrolijk. De foto's zijn gehaald uit medische en technische boeken, gekopieerd en vergroot en daarna bewerkt met verf en chemicalien. Een aantal hebben een aura of toevoeging gekregen van draad of bot. Ze zien er daardoor uit als symbolen die bij een geheime sekte behoren.
Ossip heeft heel wat tentoonstellingen achter de rug. In 1982 was de eerste. In 1975 kreeg hij zjn eerste opdracht. De catalogus somt alle expo's en opdrachten keurig op, biographische gegevens ontbreken. en waarom niet. Het gaat immers om het werk!




Man Ray in het Fotomuseum Den Haag

De pers was negatief over deze tentoonstelling. De erven probeerden geld te halen met de rommel die achtergebleven was. De beroemde werken ontbraken en er waren geen pogingen gedaan de expo op te waarderen met bruiklenen.
Het is waar. Veel fotowerk is het niet waard in een museum te hangen. Het zijn teveel
ongeinspireerde familie en vriendenkiekjes, die iedereen maakt en waar de kunstenaar niet in te herkennen is.
Veel voorwerpen zijn niet meer dan prototypes, bijvoorbeeld van de vele schaakstukke die Man Ray heeft gemaakt.
Wat wel uit de expo blijkt is het kinderlijke plezier dat hij moet hebben gehad in het experimenteren.
Het beroemdste voorwerp van Man Ray: het strijkijzer staat duizendvoudig te koop.
Voor 1500 per stuk. Dat zegt genoeg.
1. Le present

Deze beroemde foto's ontbraken of waren in een slechte kopie te zien:
2. Tears

3.

4. Nude in Fotography, een van zijn experimenten

5. Marquis de Sade, alleen in schets aanwezig, terwijl Henk Westbroek een exemplaar in zijn bezit heeft

6
7
8.
9. Deze lino viel op door zijn kwaliteit
10. In de collage met deze lippen zweven ze als een kolossaal ruimteschip boven de zee. Hier zijn ze op 'ware grootte'in plexiglas aanwezig