My Blog List

Tuesday, April 28, 2009

BERT LOERAKKER IN STEDELIJK SCHIEDAM

Het Stedelijk Museum Schiedam vraagt regelmatig kunstenaars die in hun collectie aanwezig zijn om een tentoonstelling in te richten. dit maal vroegen ze Bert Loerakker van wie ze maar liefst 130 werken in de collectie hebben dankzij een schenking.

Loerakker heeft van jongs af aan geprobeerd het realisme(landschappelijke) en het abstracte te combineren. Enerzijds door de techniek van schilderen te onderzoeken, anderzijds door tweeluiken te maken.

In zijn keus zie je zijn voorliefde voor Nederlandse kunstenaars die ook werken in het grensgebied tussen realisme en abstractie, zoals JCJ van der Heijden: Deur.

BERT SISSINGH IN STEDELIJK SCHIEDAM

Bert Sissingh is een fotograaf die wat hij fotografeert in scene zet.
Hij gebruikt aanvankelijk zijn ouders en zichzelf als modellen en laat zijn vrouw afdrukken. De humor is duidelijk aanwezig.

In de volgende serie laat hij vader en zoon voortdurend kleine oorlogjes uitvechten.

Nadat moeder is gestorven fotografeert hij zijn vader en zichzelf tot ook vader overlijdt.

Nu neemt hij zijn eigen gezin en ensceneert de situatie als gezinsleven in de jaren veertig en vijftig. Ook hier blijft de humor subtiel aan het werk.


Monday, April 27, 2009

IRIS VAN DONGEN IN STEDELIJK SCHIEDAM


Iris van Dongen(1975) woont en werkt thans in Berlijn. Haar materiaal is pastel en houtskool. Haar onderwerp moderne vrouwen die godinnen lijken of femmes fatales.
Haar werken zijn monumentaal. Meer dan levensgroot zijn haar vrouwen in vaak duistere omgevingen. Ze zijn verleidelijk en gevaarlijk, gesymboliseerd in de veel aanwezige slangen. De dood ligt op de loer in werken die soms een gothic sfeer hebben. Wat vooral opvalt is de perfectie waarmee zij tekent en componeert.
Geen wonder dat haar werk internationaal aansluit.

Een paar jaar geleden was dit het eerste werk dat we van haar zagen in Den Haag.

De titel Dragon II legt een verband met het vroege werk, maar de sfeer is anders, dreigender.


Zolas Daughter(2004) is het meest herkenbaar als tekening, al heeft ze naast het potlood, pastel en houtskool gebruikt.120 x 190 cm.

She is the night(2004)lijkt een visioen met de schedel die zich in het gebladerte laat zien. De blik lijkt nietsziend(234 x 158 cm)
Suspicion
Suspicious
Exhegesis
Doomed
Iris
Compassion
Blond

RO THEATER HET LAATSTE VIUUR


Alize Zandwijk, artistiek leider van het gezelschap, heeft haar 'soulmate' gevonden in de Duitse schrijfster Dea Loher. Ze herkent in haar werk mededogen als thema en dat is wat Zandwijk wil tonen: mededogen met de machtelozen.
Het Laatste Vuur heeft daarvoor een mooi uitgangspunt. Een echtpaar, gespeeld door Wille Thomas en Sylvia Poorta, verzorgen zijn demente moeder. Hun zoontje overlijdt na een aanrijding. De automobilist is doorgereden. Het leed wordt gedeeld door de buurtgenoten. Alize noemt hen de woordenlozen. Ze zegt: niemand kan eigenlijk praten en toch is er voortdurend tekst. Dat klopt drie uur lang gaat het maar door. De acteurs doen hun best, maar de vormgeving en de kostuums zijn weer teveel van het goede. De acteurs dragen lelijke en onhandige kleding, zijn op onlogische wijze geschminkt. Er ligt een laag sneeuw (gepikt van Luc Perceval en zijn Moliere) en het gaat maar door. Als publiek kijk je naar figuren die volgens de regie om mededogen vragen. Maar er blijft een enorme afstand tussen toneel en zaal. Sylvia Poorta bereikt even contact als zij de emoties van de vrouw toont door gestiek en wanhoop in haar stem. Bart Slegers zorgt voor enige opluchting in zijn monologen van een sloeber die optimistisch blijft en vriendschap zoekt.
Goele Derick ontroert als demente moeder. Zij wordt in bad verdronken door haar zoon die daarna het bos invlucht. De onderwijzeres schaft zich steeds grotere borsten aan, de reiziger raakt verzeild in een relatie met de moeder en wil daar vanaf. Een politieagente voelt zich steeds meer de verantwoordelijke voor het ongeluk. Het zal allemaal wel. Schrijven is schrappen, die les heeft Loher en Zandwijk nog niet geleerd.