My Blog List

Monday, March 24, 2014

Rosso, Brancusi & Man Ray in Boymans

Het idee om deze drie kunstenaars bij elkaar te tonen, is dat ze alledrie foto's namen van hun eigen werk. Geen sterk punt, al bestaat een (te) groot deel uit hun foto's. Behalve Man Ray gebruiken ze de camera en de doka niet om kunst te maken maar om hun werk vast te leggen met het accent op licht en schaduw. Het is een genot om Brancusi's beelden die je kent uit de boeken nu in het echt te zien.
Van Rosso had ik nog nooit gehoord. Nu de werken te zien zijn, is het begrijpelijk dat hij niet tot de eredivisie van de kunst behoort. Zijn werken zijn vrij plat. Het licht is absoluut nodig om de werken, vaak portretten, te kunnen begrijpen. En van Man Ray worden de bekende werken getoond.
Kortom, geen sterk geheel.

Medardo Rosso (1858-1928, Italie) ging in 1884 naar Parijs in de hoop daar wat met zijn kunst te verdienen. Hij ging dwars tegen de heersende ideeën over beeldhouwen in. Bij Rodin e.d. gaat het om volume en brons en expressie. Rosso is meer een impressionist. Zijn beelden zijn niet meer dan reliefs, waarbij de lichtval het beeld moet vervolmaken. Zijn materiaal is vaak was. Van elke beeld bestaat dan ook een exemplaar. Hoogst zelden maakte hij een brons.
L' enfant malade

Monsieur Henri Douart, zijn weldoener.
Constantin Brancusi (1876-1957, Roemenië) zag voor zichzelf geen toekomst als kunstenaar in zijn vaderland. Hij besloot naar Parijs te gaan. Wegens geldgebrek besloot hij de reis lopend af te leggen.
In 1904 kwam hij aan. Hij is altijd in Parijs gebleven, liet zich zelfs naturaliseren.
Hij was even assistent van Rodin, maar wilde niet in de schaduw van deze grote kunstenaar blijven.
Hij gebruikte steen, een zeldzaamheid in die tijd, en hakte zelf de beelden direct uit het materiaal.
Hij streefde naar de essentie en dat bracht hem vanzelf tot eenvoudige vormen. De eenvoudige vormen bleven. De beelden kregen een speciale sokkel, waarmee ze een eenheid vormden.
Hij begon in koper en brons te werken, dat hij zo lang bleef polijsten tot het de glans had die hij wilde.
De Kus, niet te vergelijken met De Kus van Rodin.

Muse

Mademoiselle Pogany


L' Oiseau en space

Princesse X
Het beeld verwekte veel opschudding. Men vond het obsceen. Picasso noemde het direct een  pik.
Brancusi was erop voorbereid en had een foto bij zich van een eerder werk dat hij sterk vereenvoudigd had.
Volgens hem was het een vrouw die haar hoofd schuin houdt.

Muse Dormiant.  Pas na drie jaar was hij tevreden. Het model ook, zij had al die tijd voor hem moeten poseren.
Man Ray (1890-1976 USA/Parijs) is onlosmakelijk verbonden met het Dadaïsme, vooral via Marcel Duchamp. Hij was fotograaf, schilder en beeldenmaker. Hij schrok er net zo min als Duchamp voor terug om werken nogmaals te maken.
Blanc et noir. De samenstellers willen bewijzen dat Man Ray de Muse Dormiant als voorbeeld heeft genomen.

Le Photographe



Tuesday, March 11, 2014

THE CRIME WAS ALMOST PERFECT - Witte de With Rotterdam







De curator probeert in zijn introductie uit te leggen wat het verband is tussen kunst en misdaad. Door te stellen dat voorbij de misdaad het Kwaad ligt, kunnen de relaties tussen ethiek en esthetiek, tussen echt en vals, goede en slechte smaak en misdaad als kunst en kunst als misdaad als grondslag voor de verzameling kunstwerken dienen. Kortom, alles kan. Het is een bonte verzameling geworden met werk van meer dan veertig kunstenaars.


Keith Farquhar -Z.T. 2005. De installatie bestaande uit kledingstukken roept associaties op met jeugdbendes.
Ulla von Brandenburg, Quilt (2008). De kleding kan verwijzen naar omgekomen personen of naar een onbekend ritueel.
Dan Attoe Cedars on the Back Road 2013.

Jim Shaw - Zombie Painting No.3 2007. Zakenmensen afgebeeld als zombies.

Jim Shaw - Zombie Panel No.3 2007
 
-->
Saadane Afif  L'Humour Noir 2010. In Ghana is men gewoon doodskisten vorm te geven in voorwerpen die bij de overledene horen. Hier is van afval een doodskist voor het museum gemaakt in de vorm van Centre Pompidou.
                                                              




Lily Reynaud - Dewar  some objects blackened 2011. In deze installatie vertellen de objecten over het leven van schrijver/dief Jean Genet
                                                  



Maker onbekend


Kunstvervalsingen mogen niet ontbreken op een expo gewijd aan misdaad en kunst. Han van Megeren is er en



Pierre Huyghe - De Hory Modigliani 2007. De omlijsting met fluwelen gordijnen is van Ulla von Brandenburg  vorhang, ausgeblichen  2013






Wednesday, March 05, 2014

FUTURE PASS 3.0 in WERELDMUSEUM ROTTERDAM

De tentoonstelling is een vervolg op Future Pass 2.0 in 2011. Deze reisde van de Biënnale Venetië door naar Rotterdam en Peking. Er waren werken bij elkaar gezocht die mevrouw Lu de samenstelster 'animetrix noemde. In de werken zag zij een mengeling van strips(animation,vooral Manga) en techniek(machines). De kunstenaars zochten naar een evenwicht tussen tegenstellingen( mens- machine, man-vrouw, mens-dier, dood-leven, etc).
Deze keer zijn door de directeur van het Wereldmuseum, Stanley Bremer, drie kunstenaars bijeengebracht in wiens ontwikkeling hij na de vorige aflevering geïnteresseerd bleef:

                                                     OLIVIER PAUWELS (België, 1974)
In zijn werken combineert hij baby's met machines, oorlogtuig of robots. Daaruit spreekt zijn toekomstvisie. Zijn gehelmde baby's ontroeren op het eerste gezicht, maar ze zijn gevaarlijk in hun oorlogsuitrusting. De futuristische machines zijn gemaakt van oude materialen. zo legt Pauwels ook een link tussen verleden en toekomst. Ying yang alom dus: onschuld en gevaar, oud en nieuw, grappig en bedreigend.


E40 2010

RUSSIAN TANK 2010

COUPE DE VILLE 2011



                                   
U37 2011
                                                                   MU LEI(CHINA, 1984)
Hij combineert vrouwenportretten met Stealth- bommenwerpers en onderzeeboten. Deze gaan een strijd aan met natuurlijke en zachte materialen, zoals veren, wolken en haarlokken, en ze verliezen de strijd. Het vrouwelijke wint van het mannelijke. De natuur wint van het oorlogstuig. In zijn techniek combineert hij de techniek van Chinese schilders uit de 13e eeuw met de westerse olieverftechnieken uit het westen. De laatste tijd werkt hij voornamelijk in zwart-wit met soms een rood accent.
De vrouwen hebben allemaal een emotieloze blik. De attributen om hen heen, het rood en haardracht, etc. moeten de blik naar binnen richten, naar de wensen en gevoelens van de vrouwen.
Voor  mij leunen ze te dicht aan tegen de perfectie en glamour van de modereclame. Maar pop-art is groot geworden met ontleningen aan de banale uitingen uit de reclame.
FEELING AND BEING 2012 (160X130)
FIRE WALL 2010 (160X220)

DELICIOUS 2010 (190X145)

CONVECTION 2010 (160X220)

                                                                      YANG NA(China, 1982)
Ook zij combineert klassieke Chinese schilderkunst met Franse en Russische schildertechnieken.
Haar meisjesportretten ogen lief, maar van binnen zijn ze ongelukkig en verward. Geluk zit nie tin gevoelens(die zijn eng) maar in (westerse) luxe (die kan je tonen). Ze begeeft zich op de rand van kitsch door de uitbeelding van de meisjes: grote ogen, valse wimpers, volle rode lippen(getuit) en een porseleinen huid. Toch overheerst de leegte in hun blik.
Ze is de meisjes gaan combineren met dierlijke elementen. Ze noemt deze Hu'nimals.
Haar werken combineren lieflijkheid met duisternis, droom en werkelijkheid, mens en dier.
Haar techniek is adembenemend. Ze zegt dat een oog haar anderhalve dag werk kost. Als je de werken ziet, geloof je dat onmiddellijk. In een werk worden velerlei technieken gecombineerd.

DREAM BOAT 2011 (190X145)

GOLDFISH 2013(160X300)

HAPPY FAMILY 2011 (190X250)

DREAMING OF A MERMAID 2008 460X180!

SCENERY IN THE DARK 2013(130X110)


HU'MINAL CATS 2013 (60X20X20)

Tuesday, March 04, 2014

ANNE WENZEL - THE OPAQUE PALACE in TENT ROTTERDAM

Tent is vernieuwd. Er zijn nu ramen aan de voorkant waardoor een deel van de expo is te zien.
Natuurlijk werkt ook Tent met Engelse titels voor de tentoonstellingen.  Anne Wenzel (Duitsland) woont en werkt in Rotterdam. Tent heeft zijn hele budget gestoken in deze openingstentoonstelling.
De werken krijgen alle ruimte in een omgeving die is vormgegeven door Anne Wenzel zelf.
Haar werk is al in heel wat museumcollecties opgenomen. De beelden zijn monumentaal, theatraal, barok en tonen de schoonheid in verval. Ze werkt overwegend in zwart en wit keramiek.
Bij haar laatste werken, de bustes van vergeten helden zijn aan verval onderhevig, zo lijkt het. Van bravoure is nauwelijks meer sprake. Het geweld waarvoor zij geëerd worden, barst uit hun bustes en laat hen verminkt achter. Elke herkenning is onmogelijk.

BRIGHT SOLITUDE 9CHANDELIER) 2007. De kroonluchter is neergestort. In plaats van fonkelend kristal is hij verworden tot een zwarte massa. De achterwand is nog wel goud gekleurd. maar op de grond ervoor liggen bladders.

DAMAGED GOODS(2013)

Voor het eerst niet alleen zwart-wit maar kleur dat het bloedige verleden van de 'held' nog accentueert.

THE OPAQUE PALACE (2014) deel van de installatie met oudere beelden.

Een enorme tafel toont een moeras met bomen en struiken op schaal.

Z.T (edelhert) 2005 Bijna abstract lijkt het. Maar het hert dat zich probeert los te maken uit het struikgewas wordt almaar duidelijker.

Het mooiste beeld DER TOD UND DAS MADCHEN(nach Hans Baldung Grien). Hier komen inhoud en Wenzels bewerking van de materie, waardoor de grandeur verdwijnt en het verval overheerst, prachtig bij elkaar.