My Blog List

Thursday, October 28, 2010

COURTAULD GALLERY LONDON

De Courtauld Gallery heeft werken vanaf de middeleeuwen tot en met de 19e eeuw in zijn bezit. Daarnaast een indrukwekkende verzameling Grafiek. Toch komen de meesten voor 'de impressionisten.'

Vincent van Gogh(1853-1890, Nederland) is de absolute topper in de rijke verzameling die in deze gallery bijeen is gebracht dankzij een legaat van de fabrikant Courteauld. Alle belangrijke Franse schilders uit de tweede helft van de 19e eeuw, voornamelijk impressionisten, zijn hier bij elkaar met topstukken.
Van Gogh noemt men veelal een post-impressionist. Helaas vergeet men soms door zijn levensverhaal, zijn depressies en zelfmoord naar zijn werk te kijken. En dat is nog steeds het aanzien meer dan waard. Zijn onderzoek naar vorm en kleur leveren meer op dan interessante plaatjes. Zoals dit werk, waarbij de anecdote over het afgesneden oor die bij de voorstelling hoort, het kijken beinvloedt, maar let op de geraffineerde soberheid van kleur en de eenvoud waarmee de ogen expressief zijn gemaakt.
Portrait avec bandage 1889
Edouard Manet(1832- 1883, Frankrijk) kan niet bij de impressionisten gerekend worden, al gebruikt hij soms wel hun techniek. Hij bracht het Franse kunstenaarswereldje en de rijke burgers nogal eens in opwinding met zijn werken.
Zelfs dit beroemde werk had dat effect. Hij zoemt niet in op de rijken maar zet een eenvoudig dienstertje centraal. Bovendien is de reflectie waarbij we haar aan de achterkant zien en de man die zij aankijkt(ze kijkt het werk uit, richting de waarnemer van het schiderij) niet op deze wijze mogelijk. De weerspiegeling is teveel naar rechts geschoven. Links zien we in de spiegel een stukje van de acrobatie waarnaar de mensen op de tribune kijken. Une bar au Folies Bergeres 1882

Georges Seurat(1859-1891, Frankrijk)noemt men de ontdekker/uitvinder van het pointilisme dat in het impressionisme een grote rol is gaan spelen. Hij onderzocht hoe onze ogen kleuren mengen als die dicht naast elkaar in kleine hoeveelheden geschilderd worden. Dit werk is een van de weinige portretten van zijn hand. Het toont zijn maitresse die enkele maanden eerder een kind van hem ter wereld had gebracht
Vrouw die zich opmaakt 1888

Pierre- Auguste Renoir(1841-1919, Frankrijk)heeft vele malen de rijke burgers in hun uitjes geschilderd. Altijd op impressionistische wijze, dus met veel aandacht voor de lichtval en geen strakke (teken)lijnen. Het bijzondere van dit werk is dat het perspectief niet reeel is. We zitten vlak voor of op de rand van de loge. De vrouw kijkt ons aan, terwijl de man met zijn kijker omhoog kijkt. Blijkbaar is er in een hoger gelegen loge een vrouw of een gezelschap dat hem interesseert.
La Loge 1874


Claude Monet(1840-1926, Frankrijk)geldt als de belangrijkste impressionist. In dit werk is nog duidelijk de natuur langs het water en de stad in de verte te herkennen.
In zijn latere werken zie je steeds meer de vormen vervagen, wat blijft is de kleurenpracht en het licht.
Argenteuil 1873

Paul Gauguin (1848- 1903, Frankrijk) gaf een geidealiseerd beeld van Tahiti, waar hij enkele jaren verbleef. Hij liet zich daar beinvloeden door de kleuren en de vormen die hij daar aantrof. De werken tonen een wereld die doordrenkt is van erotiek, een paradijs op aarde
Nevermore 1897

Paul Cezanne (1839-1906 Frankrijk) heeft talloze malen de berg geschilderd die hij vanuit zijn atelier kon zien. Niet omdat hij verlegen zat om onderwerpen, maar omdat hij zag hoe de zon, de wolken, de jaargetijden hun invloed uitoefenden op het voorkomen van de berg. Bovendien ging het hem niet om een zo precies mogelijke uitbeelding van wat hij zag, maar bleef hij experimenteren met de techniek van het schilderen en dan is het onderwerp niet het belangrijkste, maar de kleur en de vorm. Le Mont Sant Victoire 1882
Een ander geliefd onderwerp waren de kaartspelers. Hij heeft een viertal schilderijen gemaakt waarop de kaartspelers te zien zijn. In de gallery zijn nu drie van de vier werken te zien met veel voorstudies. Het is een prachtig geheel geworden, waarbij te zien is dat hij de spelers elk apart heeft geschilderd in diverse houdingen om daarna de compositie met meerdere spelers te maken.

De Kaartspelers 1893

ANISH KAPOOR KENSINGTON GARDENS

oktober 2010 London
Turning the World Upside Down heet de expositie van Anish Kapoor bij de Serpentine Gallery. Kapoor is in 1954 in Bombay geboren. In de jaren 70 studeerde hij in Engeland aan twee kunstacademies. De laatste twintig jaar maakt hij wereldwijd furore met zijn beelden. Vaak is reflectie een onderdeel van zijn werk.
Ook in de vier werken die nu in de Kensington Gardens staan. In een kruis staan de vier beelden, waarvan er twee de (wolken)lucht reflecteren en twee de omgeving: bomen, gras en mensen. De werken zijn van een enorme perfectie en dagen de kijker uit om niet alleen naar de beelden te kijken maar ook naar de omgeving. Ze activeren het waarnemen van de omgeving.



Anish Kapoor: Turning the World Upside Down in Kensington Gardens from O Production Ltd. on Vimeo.

Monday, October 18, 2010

NAN GOLDING - POSTE RESTANTE

The Hug

Vijfentwintig jaar geleden kwam Nan Golding(1953, USA) met haar project The Ballad of sexual Dependecy (1980-1986) naar buiten. Het waren snapshots van haar vriendenkring die bestond uit travestieten, homoseksuelen, hoertjes en verslaafden. Haar werk maakte enorme indruk en kwam vrijwel direct in musea terecht. Het is aan de ene kant een peep-show, we kijken naar intimiteiten die prive zijn, en aan de andere kant een documentaire over de zelfkant van het stadsleven.
Om dit feit te vieren zijn er nu vier diashows te zien in het Fotomuseum Rotterdam.
Een daarvan gaat over het uitgaansleven, veel drank, veel travestieten


Een ander is gewijd aan de intimiteit en toont beelden van de vrienden badend, vrijend of slapend





In de meest uitgebreide diashow die een uitbreiding van de Ballad is, komen verrassend genoeg foto's van landschappen en verlaten kamers langs. Die laten zien dat Golding weet wat fotograferen is.


De laatste afdeling All by Myself laat zelfportretten zien, inclusief de beroemde foto nadat ze door haar vriend/man in elkaar geslagen is.



Wat het werk zo fascinerend maakt, is de vreemde combinatie die haar foto's oproepen: de mensen zijn echt en tegelijkertijd acteurs die zichzelf spelen.
Die paradox komt omdat Nan zo dicht bij en intiem fotografeert dat het afstand schept, objectief lijkt en toch compassie toont, zeker met de muziekfragmenten die de diashows begeleiden.

Thursday, October 14, 2010

SCAPINO : HOLLAND +


Vorig jaar verraste Ed v.d. Wubbe, choreograaf en leider van balletgroep Scapino in Rotterdam, met Holland. Zijn expressionistishce kijk op Holland. Verwacht geen verhalend ballet, want die maakt Wubbe niet. Zwarte kleding,(harmonium)muziek en gebaren als het opgeheven vingertje(in combinatie met een vinger voor de mond)zijn duidelijke verwijzingen. Voor de rest is het aan de kijker om te associeren bij de beelden die de energieke dans oplevert. Het is gezet op harmoniummuziek live bespeeld door Annemarie Labinjo en delen uit de CD Uumen een improvisatie door de accordeonist Kimmo Pohjonen en Eric Echampard. Het hele gezelschap is op de planken in dit stuk dat snelle en verstilde delen kent. Het boeit van begin tot eind en toont dat de dansers en Van de Wubbe op hoog artisatiek niveau werken.



Het programma wordt aangevuld met 2 choreografieen( de + uit de titel)
Craquer la peau van Loic Perela heeft een mooi beeld. Goudkleurige folie bedekt het speelvlak en weerkaatst het licht. Alleen er gebeurt te weinig. de bewegingen zijn dramatisch bedoeld, maar overtuigen niet en met het decor was meer te doen. Muziek en kleding waren lelijk.
Suite Suite Suiter van Marco Coecke op delen uit de Suite van J.S.Bach was vrolijk, humoristisch en vol goede bewegingen. Knap maar niet indringend. Een soort lekker snoepgoed, waarvan je je de smaak herinnert maar dat de maag niet vult.

Tuesday, October 12, 2010

SHADOWDANCE DE KADE AMERSFOORT


Deze animatie moet het publiek verleiden om naar de kunsthal De Kade in Amersfoort te komen. In het korte bestaan van De Kade is al een paar zaken helder geworden.
Het is een mooi gebouw dat veel open ruimte kent. Dat betekent dat er vooral beelden en installaties te zien zullen zijn. Foto's en schilderwerken hebben nu eenmaal muren nodig en die zouden de ruimte verstoren. Ook is duidelijk dat er vooral exposities zijn die voor veel mensen aantrekkelijk zijn. De werken zijn of lijken vaak interactief. Ze vragen niet veel achtergrondkennis en zijn helder in vorm en inhoud. Het gevaar van oppervlakkigheid ligt daarmee op de loer en dat betekent dat de curatoren alert moeten blijven anders stoten ze een deel van het publiek van zich af dat echt in kunst is geinteresseerd.

Er is eigenlijk maar een wand waarop platte werken te zien zijn. Naast Kara Walkers werken zijn enkele foto's van Sam Taylor- Wood (1967, Engeland0 te zien. Taylor is een conceptueel kunstenaar die vooral foto's en film inzet om zijn concepten uit te werken. Het ging in de reeks foto's van een meisje dat wegspringt vanaf een stoel om de werking van de schaduw die een esthetischer beeld toont door de werkelijkheid, mede door de vallende stoel, waarop haar teen nog rust.


Wolfgang Munch (1963, Duitsland) werkt samen met Kiyoshi Furukawa(1959, Japan).
Hun Bubbles is al in heel wat musea te zien geweest. Het roept in iedereen het kind op doordat je op het scherm voor je zeepbellen ziet verschijnen die je met je schaduw kan verjagen.


Zonder licht geen schaduw. Er zijn dus nogal wat objecten te zien die door beweging een patroon van schaduwen op de wanden werpen. Spectaculair is het werk Slow Arc inside a Cube van Conrad Shawcross (1977,Engeland)die zich heeft gespecialiseerd in installaties waarin licht de hoofdrol speelt. William Kentridge (1955, Zuid-Afrika) tekent en maakt (teken)filmpjes. De parade van silhouetten die in een onafzienbare rij langs trekt, is al over de hele wereld te zien geweest. De begeleidende muziek maakt de trieste beelden lichter verteerbaar. Lotte Reiniger (1899-1981, Duitsland) maakte voor de tweede wereldoorlog grappige filmpjes met silhouetten. Het zijn vaak bekende sprookjes met een verrassende draai, bijvoorbeeld knipt een stiefzus haar voet bij zodat ze in het glazen schoentje past. Kara Walker(1969, USA) werkt met schaduwbeelden in haar films en installaties. Daarnaast maakt ze werken waarbij ze op een witte ondergrond zwart uitgesneden silhouetbeelden plakt. De werken hebben altijd met onderdrukking en verschil in sekse te maken. Zij is daarin een navolger van de knipkunstenaars uit vroeger tijden Licht en schaduw kunnen ons versteld doen staan. Diet Wiegman(1944, Nederland) maakt met zijn bedrijf veelsoortige kunst met een schwitz. Hij heeft diverse beelden op zijn naam staan die op het eerste gezicht geen enkele betekenis hebben, pas wanneer ze belicht worden en gaan draaien, maken deze driedimensionale beelden platte schaduwbeelden. (Kunst of kunstig?) Als je aan beweging en kunst denkt, kom je al snel uit op film. David Claerbout (1969, Belgie) levert zoals verwacht de beste filmische bijdrage. Zijn films zijn al aangekocht door vele musea en verzamelaars. Een perfect groot beeld laat deze ruimte van een kantoorgebouw zien, waar gedurende het halve uur dat de film duurt mensen ontdekken dat de deuren gesloten zijn. Hun reacties zijn divers maar wel herkenbaar. Hun kleding plaatst hen in de jaren zestig. Opvallend genoeg blijven de schaduwen op hun vaste plaats alsof er geen tijd verstrijkt. op davidclaerbout.com is nog veel meer van zijn filmpjes te zien. Vito Acconci(1940, USA) filmde zichzelf leterlijk schaduwboksend. Het is beslist niet zijn sterkste werk. Hij is ontwerper, (landschaps)architect. Een overzicht van zijn werk is te zien op acconci.com Hanna von Goeler (USA) studeerde af aan de Van Eijk Academie in Amsterdam. Zij is vertegenwoordigt met een filmpje waarbij een spoortreintje tussen allerlei alledaagse voorwerpen op een tafel rondrijdt. Doordat er een zaklantaarn op het speelgoed is gebonden, vallen prachtige en mysterieuze schaduwbeelden op de muren.
Teresa Serrano (1969, Spanje) werkt tegenwoordig in Mexico. Ze schildert, tekent, maakt beelden en installaties en films. In haar korte films is vaak invloed van de film noir te bekennen. Die films speelden zich vaak 's nachts af met lange, dreigende schaduwen. Serrano past dus wel in een expo als deze.