My Blog List

Tuesday, December 19, 2017

EEN CARTOON VOL BETEKENIS Dick Tuinder in De Groene Amsterdammer


Iedere week staat onderaan de voorlaatste bladzijde van het opinieblad De Groene een tekening van Dick Tuinder. Ze zijn niet absurd en fel gekleurd als van Kamagurka, die op de tegenoverliggende bladzijde is te vinden.  Dick Tuinder werkt veel verfijnder en preciezer, met veel grijzen en een enkel oranjebruin accent. Ze gaan niet voor de volle lach, maar voor een glimlach en voor de emotie, veelal melancholie. Als er mensen zijn afgebeeld, krijg je medelijden door het alom aanwezige gebrek aan communicatie, de eenzaamheid is voelbaar. Dat vind ik ongelooflijk knap. Alleen een kunstenaar kan met een minimum aan middelen zo'n rijke voorstelling maken.

We zien links een groepje pinguins staan en rechts een sierlijke vogel. De drie vogels links zijn in grijs-wit, de vogel rechts is getekend met een enkel kleurpotlood.
De achtergrond bestaat uit lichte potloodstrepen. Er is geen horizon en geen vegetatie. Het lijkt erop dat de bont gevederde vogel het territorium van de pinguins betreedt.
Opvallend zijn de grote ogen van de drie lompe vogels die gericht zijn op de vreemdeling. Deze kijkt sluiks naar ons, de toeschouwers. Ze betrekt ons daarmee in de situatie die ook voor haar ongemakkelijk is.
Ik zeg haar omdat ik het lijntje dat doorloopt bij haar oog, de omhoog krullende snavel (een biologisch gezien onhandig gereedschap), de suikerspin op het kopje en de uitbundige staartveren interpreteer als vrouwelijk. Het verschil met de pinguins kan niet groter zijn. Zie ze daar staan, lomp met hoog opgetrokken schouders, hun voeten in de grond. Ongemerkt beschrijf ik de vogels alsof ze mensen zijn: een frivole dame tegenover drie heren die bangig en afhoudend zijn.

We weten niet hoe en waarom de vogeldame bij de burgervogels terecht is gekomen. Maar de situatie is ongemakkelijk. Zij is voor de drie een vreemde vogel, die hier niet thuis hoort. Haar verleidelijk uiterlijk stoot hen af.

Tuinder laat alle suggestie weg over hoe het verder gaat. Ook Rembrandt schildert in zijn historiestukken de situatie voor het drama. Het verschil is dat we de afloop van de verhalen kennen die Rembrandt uitbeeldt. Van dit verhaal weten we het niet. Het is een open einde.
De kijker moet zelf bepalen of de tekening een aanklacht tegen uitsluiting is of niet meer dan een grap.



Thursday, December 14, 2017

SALON DER LEDEN -PICTURA Dordrecht

Elk jaar in december presenteren de 68 leden van het kunstgenootschap Pictura een werk uit het afgelopen jaar. Er zijn nauwelijks leden die van hun kunst kunnen leven. En eerlijk gezegd, kan je dat aan een aantal werken ook zien. Diana van Hal, Frans van Lent, Ton Kraayeveld en Albert de Zwaan zijn ook buiten Dordrecht bekend en hun werken behoren als vanzelf bij de hoogtepunten.
Wat verder opvalt is dat figuratief werk de overhand heeft en de meeste werken schilderijen zijn.
Een greep uit het aanbod:
ELI DIJKERS (1978)  SILT AND SALT
foto


ANS VIANEN (1961) HOORN DES OVERVLOEDS
installatie

ASTRID DE PAUW 06201792017
tekening op doek

FRANS VAN LENT (1955) 2017-06-05/11:53
foto

MATTHIJS REPPEL (1952) LICHTVAL
foto

MENNO VAN DER WEERD (1947) PUZZEL
verf

Tuesday, December 12, 2017

RAQUEL VAN HAVER , winnaar Schefferprijs 2017 in Dordts Museum

De Schefferprijs reikt het Dordts Museum elke twee jaar uit aan een jonge veelbelovende kunstenaar.
Als je de prijswinnaars van de afgelopen 10 jaar bekijkt (dat kan er is een overzicht in het museum), dan valt op dat de winnaars in hun kunst op zoek zijn naar een nieuwe, andere manier van werken.
Joost Krijnen stelt zijn werken samen door de hoofdtekening af te maken door er losse tekeningen op te plakken; Frank Ammerlaan gebruikt chemische vloeistoffen en draden om zijn abstracte werken vorm te geven en Kim Noren schrijft teksten op haar kleurige werken.

Raquel van Haver (1989, Colombia) past in dit rijtje. Haar schilderijen zijn zwaar van de materialen die zij gebruikt om relief aan te brengen. Ze gebruikt, touw, teer, haar en werkt op jute. Dit past uitstekend bij de rauwe inkijkjes inde levens van de mensen aan de rand van de beschaving: hoeren in Zimbabwe, criminele jongeren in Lagos. De energie barst uit het werk. De tronies zijn grof, maar roepen meer mededogen op dan afweer.
STUDY  PORTRAIT

DEFINITION OF A SYSTEM


DEFINITION OF A SYSTEM

HOOKERS IN THE TOILET (DANCE HALL)

DEFENITION OF A SYSTEM

Thursday, December 07, 2017

ART WEEKEND AMSTERDAM 2017 2



We Like Art is een web winkel voor hedendaagse kunst. Nu hebben ze een pop up galerie op het terrein van de Wester Gasfabriek. Naast een beknopt overzicht van de werken die speciaal voor We Like Art gemaakt zijn door gerenommeerde kunstenaars tegen schappelijke prijzen, zijn er tijdelijk exposities. Wij zagen er een prachtige presentatie van fotowerk van Scarlett Hooft Graafland (1973,NL).  Ze blijven een genot om te zien.

ANGELE 2013
PINK LADY 201

STILL LIFE WITH CAMEL

The Merchant House heeft een lopende serie: Make it Happen: Young Artists in Dialogue.
Deze keer zijn het Mary Sue (1979, Fr) en Elsa Tomkowiak (1981, Fr).



Er is zeker sprake van een dialoog want de video's van Mary Sue zijn geplaatst of geprojecteerd op de werken van Elsa Tomkowiak.
In de cv van Mary staat als geboortedatum 1979- heden, om aan te geven dat de naam past bij het personage dat ze speelt in haar eigen video's.  Ze geraakt daarin in situaties die tegelijk hopeloos en hilarisch zijn.
Elsa is voortdurend bezig met de hedendaagse glimmende kleuren die ze in bonte samenstellingen aanbrengt op allerlei ondergronden. Hier vooral op piepschuim en aluminium.
Het geheel heeft een positieve en energieke uitstraling.

Elsa Tomkowiak - Greil 2  2017
beschilderd foam

Elsa Tomkowiak - Douglas 2017
een fist painting


Elsa Tomkowiak - Untitled 2017
13 met de hand geschilderde strips 80 x 120/480 cm

Mary Sue  -Revalation 2017
performance video










Wednesday, December 06, 2017

ART WEEKEND AMSTERDAM

Het laatste weekend van november is voor de galerieen, musea, Rijksacademie, De Ateliers en (kunst)instellingen het moment om extra uit te pakken. Er zijn openingen, open huizen, gesprekken, rondleidingen, workshops en performances.
Het is te veel om allemaal te bezoeken, ook al heb je drie(!) dagen de tijd. Een keuze:



Galerie Slewe: Steven Aalders  -In Search of Red, Yellow and Blue.

Theo van Doesburg ontwierp een huis voor zichzelf in Meudon, vlak bij Parijs. Hij heeft het niet af kunnen maken en er eigenlijk niet gewoond. Zijn weduwe wel, tot haar dood. Daarna is het in bezit van de Nederlandse staat gekomen op  voorwaarde dat het als gastatelier zou dienen voor kunstenaars van diverse disciplines.
Deze zomer mocht Steven Aalders(1959) er verblijven. Hij besloot zich te verdiepen in de ideeën die Van Doesburg had over schilderkunst en architectuur. Na de studie is Aalders aan het werk gegaan. Hij is gewend om zichzelf beperkingen op te  leggen bij het maken van zijn werk. Nu kwamen de 'regels' uit de geschriften van Van Doesburg. Het geeft een nieuwe richting aan het oeuvre van Steven Aalders.
De werken gehoorzamen aan de gulden snede en zijn gemaakt van de standaardkleuren. Het grijs is ontstaan door vermenging van de drie kleuren.

Steven vond in de tuin van het huis een witte kubus. De muur erachter was wit, waardoor de kubus wegviel.
Uit de papieren bleek dat Van Doesburg de muur blauw wilde. Aalders realiseerde het voornemen in de galerie.
Ertegenover werken die Mondriaans aandoen, maar ook deze eerbiedigen de gulden snede. De zwarte verf is weer ontstaan door een vermenging van rood, geel en blauw.





Grimm : Daniel Richter - Music for Orgies

Voor de derde maal toont de galerie nieuw werk van de Duitse schilder Daniel Richter (1962).
De kunstenaar is een nieuwe weg ingeslagen. Werkte hij aanvankelijk abstract met zoveel mogelijk verf en kleuren. Later richtte hij zich meer op het weergeven van 'vertellingen'. Maar ook dat werd een automatisme, hij wist al wat hij ging maken en daartegen kwam hij in verzet. Nu is er een mengvorm. Er zijn delen van mensen en voorwerpen te zien, maar het is onduidelijk welk verband er is. Het gaat vooral over de dynamiek opgeroepen door de kleur en de enscenering.

De werken zijn nog ongetiteld. "De verf is nog nat."




Upstream Gallery:  Marc Bijl -Zeitgeist

Mark Bijl (1970) legt de vinger op de huidige tijd, waarin de grenzen tussen feit en fictie langzaam verdwijnen. Daar ageert hij tegen door foto's uit de actualiteit te nemen, zoals van aanslagen in Brussel en rellen in Chicago te overdekken met verf en daarop kreten te zetten die iets zeggen over wat er onder de verf zit.



Daarnaast is er een Fake Manifest dat de
selfiesrage te grazen neemt.

Bijl gebruikt voor het eerst industrieel poeder coating dat direct op het aluminium wordt gebrand.

Daarnaast zijn er nieuwe lichtwerken van hem te zien, die aansluiten bij vorige werken.



Tuesday, December 05, 2017

BY HIS WILL, - IBRAHIM EL- SAHALI Prince Claus Fund

 Het duurde tot de jaren 70 voordat Ibrahim El-Salahi (1930, Soedan) zijn stijl vond. Daarvoor werkte hij vooral abstract met geometrische vormen.
Zijn opleiding tot kunstenaar kreeg hij aan de School of Design, onderdeel van de universiteit in Kartoem. Hij werd een veelgevraagd illustrator van boeken, met name poëziebundels. Daarnaast ontwikkelde hij zich als zelfstandig kunstenaar terwijl hij de westerse kunst bestudeerde. Hij kreeg de gelegenheid via beurzen om zich ter plekke te verdiepen in Londen, Perugia en de Verenigde Staten.
In eigen land werd hij docent aan de hoge school voor schone en toegepaste kunst. Bovendien kreeg hij steeds belangrijkere bestuurlijke functies. Uiteindelijk werd hij onderminister Cultuur en Informatie. Zonder enige aanklacht werd hij uit zijn functie gezet en 6 maanden opgesloten. Daarna besloot hij zijn land te verlaten. Hij kreeg een baan aangeboden bij het regerend vorstenhuis van Quatar. Na een kort verblijf emigreerde hij naar Oxford en werd zelfstandig kunstenaar.

Zijn belangrijkste werken zijn zijn pentekeningen, vaak in Diaries bijeen gebracht. Het duurde lang voordat hij zich bevrijd had van zijn academisch training. Ervoor in de plaats kwam een vrije stijl, die een mengsel is van (een kritisch gebruik van) westerse kunst, gemengd met Soedanese en Afrikaanse kunst en de vormtaal van de Islamitische kunst. Het levert een enorme rijkdom aan stijlen op die surrealistisch, naïef, weldoordacht en poëtisch zijn.  Er spreekt een passie  uit voor vrijheid, menselijke waardigheid en overleven.

UIT BY HIS WILL, WE TEACH BIRDS HOW TO FLY 1969
38 X56

UIT BY HIS WILL, WE TEACH BIRDS HOW TO FLY 1969
38X 56
UIT BY HIS WILL, WE TEACH BIRDS HOW TO FLY 1969
10,5 X 14,5

UIT REBORN SOUNDS OF CHILDHOOD DREAMS III
19,5 X 19,5  (2015)
UIT REBORN SOUNDS OF CHILDHOOD DREAMS III 
19,5 X 19,5  (2017)
UIT REBORN SOUNDS OF CHILDHOOD DREAMS III 2014
19,5 X 19,5
FLAMINGODANCERS 2012
155 X122, 5

FLAMINGODANCERS (DETAIL)
UIT THE ARAB SPRING NOTEBOOK 2011
10,5 X 14,5

UIT THE ARAB SPRING NOTEBOOK 2011
10,5 X 14,5
UIT THE ARAB SPRING NOTEBOOK 2011
10,5 X 14,5
UIT THE ARAB SPRING NOTEBOOK 2011
10,5 X 14,5





Monday, December 04, 2017

NA - CHRISTIAN BOLTANSKI in Oude Kerk Amsterdam

De Oude Kerk heeft een reputatie opgebouwd door belangrijke kunstenaars de gelegenheid te geven het gebouw uit de 15 eeuw naar hun hand te zetten, Nu is dat  de installatie Apres /After / Na van Christian Boltanski (1944, Frankrijk).
Het grote thema in het werk van de kunstenaar is het verdwijnen. De link tussen Oude Kerk en Boltanski ligt dus voor de hand. In de kerk zijn tussen de 15e en 19e eeuw zo'n 8000 mensen begraven. Van een aantal is de grafsteen nog aanwezig waarop hun gegevens te vinden zijn. Zijn ze dan verdwenen of juist niet?

Boltanski heeft de kerk vol gezet met tombes van diverse groottes. Het zijn houten steketsels afgedekt met zwart tuinbouwplastics dat zachtjes beweegt door ventilatoren die in de tombes zijn opgesteld. De meeste zijn zo groot dat je er niet overheen kan kijken. Dat maakt de tocht door de kerk als een soort dwalen in een doolhof. Soms sta je ineens voor een beeld; met planken is een figuur gebouwd die schuin naar voren stapt. Hij is gekleed in een zwarte jas en zijn hoofd is vervangen door een bureaulamp. Als je hem nadert, stelt hij je een vraag die te maken heeft met de overgang van leven naar dood. Door de hele ruimte verspreid kom je ze tegen.1
In een van de kapellen liggen snoeren waardoor 158 lampen branden, voor elke dag een. Elke dag stopt er een lamp met branden. op de laatste dag brandt er nog een lampje.2
In het middengedeelte liggen er zwarte jassen op de graven. Ze zijn afkomstig van bewoners uit de buurt.3
Overal in de kerk hoor je geruis en het ijle geluid van belletjes. Ze overstemmen de fluisterstemmen die in het koor namen voorlezen van de vele mensen die hier gestorven zijn. Ieder kan zijn steentje bijdragen door in een van de tombes, ingericht als een biechtkamer, een aantal namen voor te lezen. Deze worden toegevoegd aan de reeks die in het koor te horen is.
Achter het koor zie je waar het belgerinkel vandaan komt. Er draait een video, opgenomen in Quebec.
Boltanski plaatste in een sneeuwlandschap 800 stokken waaraan Japanse bellen zijn vastgemaakt. de wind beweegt ze. Het grijpt terug op diverse rituelen waarmee men de doden herdenkt. Volgens de kunstenaar hoor je in het geluid van de bellen de stem van de ziel. 4

PRENDRE LA PAROLE 2005

CREPUSCULE 2015
LES MANTEAUX 1987
ANIMATAS BLANC 2017