My Blog List

Saturday, November 15, 2008

MEDEA Nationaal Toneel



Op 13 november de try out gezien van deze zoveelste opvoering van Medea.
Het verhaal is bekend. Smoorverliefd op Jason die ze hielp het Gulden Vlies te krijgen. Ze ontvlucht met hem haar land en familie, doodt haar broertje. In Griekenland krijgt Jason niet de beloning die hem was toegezegd. Medea hitst de dochters van de koning op. Deze vermoorden hun vader en eten hem op, zonder dat ze dat echt beseffen. Opnieuw vluchten zij. Als bannelingen leven ze in Thebe.
Jason ziet grote mogelijkheden in een trouwerij met de dochter van de koning.
Medea en hun twee zonen zullen bij het hof gehuisvest worden. Zijn huwelijk zal hen allemaal voorspoed brengen. Medea kan en wil dit niet accepteren. Hij verbreekt hun contract dat met bloed is geschreven. Als hij toch doorzet, moeten de dochter, Creon de koning dood. Dat lukt door een gift van Medea, een jas die bestreken is met een snelwerkend gif. Jason wil ze treffen door hun zonen te doden.
Alle banden met het Jasonverleden moeten weg, pas dan kan ze opnieuw beginnen.

Het decor was prachtig, schuinoplopende 'woestijngrond met daarboven een raamwerk met spiegels.
Arianne Schluter heeft vanaf haar verschijnen alle aandacht. Ze speelt klein en probeert de 'logica' en 'motivatie'van Medea inzichtelijk te maken, zonder psychologie. Dat is knap lastig. Je moet begrip hebben voor de onmogelijke daad die deze moeder uitvoert. Niet door psychische nood of gekte, maar als enige uitkomst en verantwoorde wraak.
Het slotbeeld met Jason die het ook niet meer weet of snapt en een ineengezakte Medea geeft niet echt een katharsis gevoel.
Peter Blok speelt in de weinige scenes die hij heeft de pragmatische praatjesmaker die bijna zijn beheersing verliest. Hij laat meer angst zien dan Creon, die ook maar kort ten tonele is.
Een Medea die klein is gehouden met een erg groot aandeel van het koor, verrassend eenvoudig geregisseerd is en toch werkt.
Vooral Arianne Schluter toont haar grootste klasse.

Bergen - toneelschuur Haarlem


“Zeer herkenbare thema’s door regisseur Erik Whien met een zachtaardige ironie neergezet en prachtig vormgegeven, hartverscheurend” [Trouw)
“Mooi en helder gestalte gegeven door de acteurs Bram Coopmans, Ali Ben Horsting en Bram Coopmans, bloemrijke taal en prachtige volzinnen van Rob de Graaf” [de Volkskrant)
“Scherpe dialogen en prima spel van de acteurs, voldoende stof tot nadenken” [De Telegraaf)

Erik Whien vertelde in een voorgesprek over zijn keuzes. Rob de Graaf, de spelers en de decorontwerper, het bleken allemaal 'vrienden' met wie hij al eens eerder had gewerkt.

De voorstelling boeide, maar liet bij mij toch ook grote twijfels achter.
Prachtig vormgegeven? Een soort trein waarin een deel was uitgesneden. In dit brede maar lage deel waren de spelers voor de helft te zien en op de achtergrond zag je video-opnamen die in Noorwegen waren gemaakt.
De spelers hadden verfstrepen op hun gezicht en een hield een houten zwaardje in zijn hand. Jongens, maar bejaarde jongens, moest dat blijkbaar duidelijk maken.
Herkenbare thema's.. zeker maar nieuwe inzichten? nou nee. Wel mooie metaforen.
Ironie? Wellicht in het spel: wij zijn dertig, maar spelen dat we zestig zijn en terugdenken aan de jaren dat we dertig waren.. Leuk he?
Misschien zie ik teveel maar dit was voor mij geen voorstelling die mij nieuwsgierig maakte naar de volgende regie van Erik Whien.

Theater - Don't Hit Mamma Go big or Go home

Don't Hit Mamma schrijft in de aankondiging dat de voorstelling gaat over jezelf presenteren. Je moet in jezelf geloven. Zelfvertrouwen hebben. Anders kan je maar beter thuisblijven. De straat vraagt om sterke persoonlijkheden.
Wat krjgen we te zien. Een zestal dansers met diverse uitheemse kenmerken.
Een mc praatte het programma aan elkaar, de dansers lieten hun kunstje zien.
Geen lijn, geen verhaal, geen kop of staart. Een rommelige schooluitvoering.
Bah, wat een amateurisme.