“Zeer herkenbare thema’s door regisseur Erik Whien met een zachtaardige ironie neergezet en prachtig vormgegeven, hartverscheurend” [Trouw)
“Mooi en helder gestalte gegeven door de acteurs Bram Coopmans, Ali Ben Horsting en Bram Coopmans, bloemrijke taal en prachtige volzinnen van Rob de Graaf” [de Volkskrant)
“Scherpe dialogen en prima spel van de acteurs, voldoende stof tot nadenken” [De Telegraaf)
Erik Whien vertelde in een voorgesprek over zijn keuzes. Rob de Graaf, de spelers en de decorontwerper, het bleken allemaal 'vrienden' met wie hij al eens eerder had gewerkt.
De voorstelling boeide, maar liet bij mij toch ook grote twijfels achter.
Prachtig vormgegeven? Een soort trein waarin een deel was uitgesneden. In dit brede maar lage deel waren de spelers voor de helft te zien en op de achtergrond zag je video-opnamen die in Noorwegen waren gemaakt.
De spelers hadden verfstrepen op hun gezicht en een hield een houten zwaardje in zijn hand. Jongens, maar bejaarde jongens, moest dat blijkbaar duidelijk maken.
Herkenbare thema's.. zeker maar nieuwe inzichten? nou nee. Wel mooie metaforen.
Ironie? Wellicht in het spel: wij zijn dertig, maar spelen dat we zestig zijn en terugdenken aan de jaren dat we dertig waren.. Leuk he?
Misschien zie ik teveel maar dit was voor mij geen voorstelling die mij nieuwsgierig maakte naar de volgende regie van Erik Whien.
No comments:
Post a Comment