Alize Zandwijk, artistiek leider van het gezelschap, heeft haar 'soulmate' gevonden in de Duitse schrijfster Dea Loher. Ze herkent in haar werk mededogen als thema en dat is wat Zandwijk wil tonen: mededogen met de machtelozen.
Het Laatste Vuur heeft daarvoor een mooi uitgangspunt. Een echtpaar, gespeeld door Wille Thomas en Sylvia Poorta, verzorgen zijn demente moeder. Hun zoontje overlijdt na een aanrijding. De automobilist is doorgereden. Het leed wordt gedeeld door de buurtgenoten. Alize noemt hen de woordenlozen. Ze zegt: niemand kan eigenlijk praten en toch is er voortdurend tekst. Dat klopt drie uur lang gaat het maar door. De acteurs doen hun best, maar de vormgeving en de kostuums zijn weer teveel van het goede. De acteurs dragen lelijke en onhandige kleding, zijn op onlogische wijze geschminkt. Er ligt een laag sneeuw (gepikt van Luc Perceval en zijn Moliere) en het gaat maar door. Als publiek kijk je naar figuren die volgens de regie om mededogen vragen. Maar er blijft een enorme afstand tussen toneel en zaal. Sylvia Poorta bereikt even contact als zij de emoties van de vrouw toont door gestiek en wanhoop in haar stem. Bart Slegers zorgt voor enige opluchting in zijn monologen van een sloeber die optimistisch blijft en vriendschap zoekt.
Goele Derick ontroert als demente moeder. Zij wordt in bad verdronken door haar zoon die daarna het bos invlucht. De onderwijzeres schaft zich steeds grotere borsten aan, de reiziger raakt verzeild in een relatie met de moeder en wil daar vanaf. Een politieagente voelt zich steeds meer de verantwoordelijke voor het ongeluk. Het zal allemaal wel. Schrijven is schrappen, die les heeft Loher en Zandwijk nog niet geleerd.
No comments:
Post a Comment