Het gegeven is lekker absurd. Een veelgeroemd architect reageert verwart op zij omgeving. Hij vertrouwt zijn vriend toe, dat hij verliefd is. Op een geit.
Die bekentenis slaat alles stuk in de relatie met vrouw, zoon en vriend.
Te meer daar de architect probeert te beargumenteren dat de liefde voor zijn geit los staat van de gevoelens die hij koestert voor zijn naasten.
De vrouw gaat tot daden over. Zij doodt de geit. De vriend voelt zich geen verrader, maar komt met de actuele stellingname, dat het niet erg is dat hij zich overgeeft aan bestialiteit, maar dat hij daar voor uit komt. Met andere woorden doe wat je wilt, maar doe het stiekem.
Edward Albee schreef het stuk in 2002. Het kan niet anders of je gaat vergelijken met Who is Afraid. Er zijn zeker parallellen: de huwelijkse ruzies, de hogedrukpan die tot uitbarsting komt. Maar er zijn ook verschillen. De architect ligt als het ware onder een microscoop. We krijgen allerlei facetten van hem te zien. Dat beeld is zo caleidoscopisch dat zelfs de mogelijkheid dat hij de geit heeft verzonnen aanwezig is.
Razendknap is dat Luppes en Eimers het publiek weten mee te nemen in de emotionele achtbaanrit die hun personages doormaken, snakkend naar erkenning en begrip.’
(Marco Weijers, Telegraaf 2009)
Ook de jonge Joost Bolt laat zien dat hij acteren kan. Hij maakt van de kleine rol als homofiele zoon een prachtig, meelijwekkend portret.
No comments:
Post a Comment