In New York realiseerde Erwin Olaf een aantal projecten. In de studio werkte hij met modellen die hij in een jaren vijftig sfeer neerzette en de situatie zo ensceneerde dat het momenten uit het leven werden die hoop en verdriet oproepen.
Het werk is perfect in aankleding, belichting en modellering. En toch, als je ze zo bij elkaar ziet, lijken ze bloedeloos. Terwijl elke foto op zich op zijn minst fascinerend is.
De sterkste serie is Rain. Hier zie je de mensen bevroren in een situatie die tot de verbeelding spreekt. Je wilt weten wat er tussen die mensen is.
De titel "Rain" slaat op de constante: op elke foto regent het tegen de ramen.
Hope laat zien dat de figuren verlangens hebben. Ze hopen dat ze uitkomen, maar weten dat ze teleurgesteld zullen raken.
In Grief is het verdriet zichtbaar, wanneer niet uitkomt wat de figuren hoopten.
In "fall" toont hij de modellen op hun slechts, wanneer ze even de pose laten zakken en vooral hun blik allesbehalve fotogeniek is. Fall slaat natuurlijk ook op de herfstkleuren en op het verval van schoonheid.
In "le dernier cri', een film en stills daaruit, laat Olaf zien wat zijn idee is over de toekomst. In 2019 zal de plastische chirurgie zo'n enorme invloed hebben op de mens, dat hij allerlei apparatuur laat inplanten en mooi zijn vooral betekent excentriek.
No comments:
Post a Comment