My Blog List

Thursday, August 14, 2008

Gem - Marty, Brinckmann en Gogel

We komen graag in het Gem. Altijd zie je daar de nieuwste ontwikkelingen in de (schilder)kunst. Het is niet altijd een prettige ervaring. Het werk van Marty is slordig en wreed, Gogel schildert fantastisch goed, zijn beelden zijn mooi en gruwelijk tegelijk. Het werk van Brinckmann spreekt aan, al is het te veel van uit een concept gemaakt.

Enrique Marty tekent en schildert snel en veel, hierbij gedreven door een soort maniakale fantasie en geobsedeerd door de wens alles in zijn omgeving vast te leggen. Zo maken we in zijn schilderijen kennis met mensen uit zijn omgeving, voedsel dat hem wordt voorgeschoteld en verstilde ruimtes die hij betreedt. De wreedheid en de gekte van het dagelijkse bestaan lijkt hierbij centraal te staan. Ook in zijn series waterverfschilderijen, zoals de Wicker Man series, komt dit duidelijk naar voren: naast de steeds terugkerende hoofdpersoon zijn hierin verborgen en enigszins absurde tekstboodschappen ontdekken.



Hoewel Sebastian Gögel in zijn voorstellingen een eigen fantasiewereld met bijbehorende regels creëert, komt deze soms erg dichtbij de reële wereld. In zijn energieke schilderijen en tekeningen ontmoeten we vormeloze lichamen ontdaan van hun huid, waarvan de ogen ver uit elkaar staan en de neuzen zijn uitgerekt. Deze buitenissige wezens bevinden zich steeds in onduidelijke ruimten; een soort grotten waarin elke stap onzeker is. Iedere interactie tussen de personages is geladen met een merkwaardig soort spanning, die te herkennen is uit situaties uit het moderne leven, waarin – weliswaar in minder heftige vorm - voortdurend concurrentie leeft tussen de mensen. Met daadkrachtige streken legt Gögel de angst en destructie vast die hier het gevolg van kunnen zijn.


Thorsten Brinkmann is een volbloed verzamelaar. In zijn woonplaats Hamburg heeft hij een grote loods die volledig gevuld is met gevonden voorwerpen. Alles wat je op de rommelmarkt kunt vinden, kom je ook hier tegen: afgedankte garderobes, lampenkappen, tafeltjes, kleden; de rubbish of civilisation. Uit deze loods put hij vrijelijk voor gebruik in installaties, sculpturen, video’s en foto’s; hiermee wijst hij ons op subtiele wijze op de oppervlakkige en nonchalante manier waarop in de hedendaagse maatschappij met voorwerpen omgegaan wordt. In zijn fotografische zelfportretten verkleedt en maskeert hij zich telkens op een andere wijze. De ene keer trekt hij tweedehandskleding over zijn hoofd, de andere keer verstopt hij zijn gezicht in een lampenkap of bloempot om zich in het volgende portret te verbergen in de hoes van een tennisracket. Met behulp van spullen uit zijn loods boetseert hij zijn eigen lichaam telkens tot een nieuwe representatie van zichzelf. Het zijn als het ware gefotografeerde sculpturen van ‘het zelf’, waarmee hij een nieuwe invulling geeft aan traditionele begrippen als schilder- en beeldhouwkunst.

No comments: