1. Het Van Abbe Museum zoekt wegen om op andere wijze naar tentoonstellingen te kijken: Play.Een van de manieren is om in deze tijd een expo van toen te laten zien. Deze keer is het de zomertentoonstelling van Rudi Fuchs uit 1983. De vraag is of we nu anders kijken dan toen naar de werken. Het antwoord kan eigenlijk alleen maar gegeven worden door mensen die de werken toen zagen en nu weerzien. Wat ons opviel, was dat een aantal werken hun kracht hebben behouden, actueel lijken, bijvoorbeeld het werk van
Sol Lewitt:
De werken van Daniel Buren, Onkawara en Stanley Brouwn kunnen echt niet meer.
De volgende kunstenaars bewijzen hun blijvende grootheid
MARC CHAGALL
PABLO PICASSO
OSSIP ZADKINE
FRANCIS BACON
YVES KLEIN
GILBERT & GEORGE
GEORG BASELITZ
JANNIS KOUNELLIS
MORRIS LOUIS (1912-1962) Alpha Sigma (1961)
In 1983 was Hermann Nitsch vooral bekend door zijn Weense groep volgelingen die samen met hem wilden leven naar de geschriften van de psychiater William Reich die geloofde in de kracht van de seksualiteit die alleen bevrijd moest worden. In performances traden ze naakt op en toonden orgies van seks, poep en bloed. Daarnaast profileerde Nitsch zich als action painter. Toen was de actie het belangrijkst, nu zien we het resultaat en wat blijkt? Het werk heeft zijn energie niet verloren.
HERMANN NITSCH
2. Tegelijkertijd is er een overzichtstentoonstelling met nieuwe aankopen van de huidige directeur, Esche, ook onder de alomvattende titel Play met als subtitel Vreemd en Vertrouwd. Hij combineert die nieuwe aankopen met werken uit de collectie.
Hij wil daarmee ingaan op de veranderende tijdgeest sinds 1989. Dat heeft een merkwaardig gevolg: ook hij vond dat het werk van Chagall bij deze opstelling hoorde. Dus nu hangt het oorspronkelijke werk bij Fuchs en een kopie! bij Esche. Dat roept de vraag op of wij in musea naar kopieën of naar werkelijke werken kijken en of dat wat uitmaakt. Deze verzameling wordt weer doorsneden door aankopen die weer thuishoren onder het hoofdje Rien ne va plus! en die gaat weer over in Lily van der Stocken en gast. Erg verwarrend allemaal.
Een nieuwe aankoop is dit werk van Chto Delat: Activist Club 2007. Een soort bioscoop, bibliotheek en krantenkunst ineen:
Een ander aangekocht werk is van Maria Eichhorn: Aktiengesellschaft 2002. Ook zij levert een installatie. Midden in de zaal staan ouderwetse zitbanken die vroeger in bankgebouwen te vinden waren. Aan de witte muren zien we vele standaarddocumenten die met de transactie te maken hebben. Ze gaan over de voorwaarden, nl dat het startkapitaal niet in waarde mag vermeerderen, wat toch meestal de bedoeling is van zakendoen.
De stapel biljetten van 500 euro is het centrale gedeelte van de tentoonstelling.
Het werk heeft precies 50.000 euro gekost. De waarde van het kunstwerk kan stijgen, de biljetten zullen alleen maar minder waard worden. Kunst? Ze zeggen het.
Dan Peterman maakt in zijn werk gebruik van afvalmaterialen. Deze installatie bestaat uit 1000 zandzakken elk gevuld met 9 kilo zand. Ze zijn in textiel gepakt dat geinspireerd is op de levendige stoffenhandel in Sharjah. De bedoeling is dat mensen in de cirkel plaatsnemen en praten over de kunst. Jongeren zien het vooral als een hangplek of speelterrein.
Vol trots toont het Van Abbe dit werk van Huseyin Bahri ALptekin(1957).
De titel: Self Heterotopia (1991-2007). Het bestaat uit een verzameling prullaria en andere zaken die de kunstenaar in 16 jaar heeft verzameld tijdens zijn reizen.
Alptekin
Bij de aankopen hoort ook een lege zaal met daarin een medewerkster die met toeschouwers wil praten over de "vrije markt economie". Wie daarin meegaat, kan aan de kassa zijn toegangsprijs terugkrijgen.
De voor ons vreemdste nieuwe aankoop is het werk van Alexander Dorner. Hij ontwierp een manier om de werken van Lissitsky te tonen. Als deze ontwikkeling doorzet, is straks het kopje koffie dat je in het museumcafe nuttigt een kunstwerk en de bediening heet een performance.
Lily van der Stokker maakte de muurschilderingen in het museumcafe. Zij heeft een zaal toegewezen gekregen waarvan zij de muren beschilderd en minimalistische werken uit de collectie daartegen hangt. Deze keer werk van Schoonhoven en Donald Judd.
JUDD
Verspreid over de diverse onderdelen van Play is Marcel Broodthaers(1924-1976) aanwezig. De Belg noemt men vaak surrealistisch- conceptueel, al is hij bij velerlei stromingen in te delen. Taal speelt een belangrijke rol in zijn werk, geen wonder: hij was ook dichter
Magritte Dreams
Tapis de Sable 1974
Pense Bete 1964
Les Animaux de la Ferme
Het Van Abbe bezit de grootste verzameling werk van El Lissitzky(1890-1941).Deze Rus behoorde bij de Russische avant-garde. Hij zag zijn werk steeds in een veranderend licht. Een ding was zeker. Zijn kunst moest gezien worden als visionair. Dat geldt voor zijn grafische werk voor tijdschriften maar zeker ook voor zijn beelden die volgens hem weliswaar tweedimensionaal zijn maar driedimensionaal dienen te worden uitgevoerd. Het Van Abbe heeft samen met het Getty Institute een aantal van zijn tekeningen in 3D laten uitvoeren. Ze zijn verbluffend, heel ruimtelijk, maar ook boeiend door het in elkaar overgaan van geometrische vormen.
No comments:
Post a Comment