De paviljoenen in de Giardini zijn deze Biennale zeer gevarieerd. Spanje zette extra muren in hun paviljoen, Duitsland brak de vloer open en doorbrak de muren. Frankrijk bouwde hun gebouw om tot een filmstudio en een kleine bioscoop waar de film getoond wordt die gedraaid is in het paviljoen; de decors zijn er nog. Groot- Brittannië plakte de muren vol met posters, e.d. en toont vier gekleurde zangeressen in aparte ruimtes. Australië laat een gitarist oorverdovende klanken uit zijn boxen komen die vertaald worden in stroboscopisch beeld. En het Amerikaanse paviljoen is omgebouwd tot een Afrikaans dorp.
Wat wij de moeite waard vonden vindt u hier:
De Verenigde Staten gaf Simone Leigh (1967, USA) de vrije hand. Zij is een belangrijke Afrika-Amerikaanse kunstenaar die met haar werk de slavengeschiedenis verbindt met de zelfbewuste en trotse zwarte vrouwen. Ze noemt haar presentatie: SOVEREIGNTY (ieder persoon en groep verdient respect).
 |
| De facade van het paviljoen is gebaseerd op de presentatie van de koloniën tijdens de Wereldtentoonstelling in Parijs 1931.  |
 |
| Last Garment 2022 |
 |
| CUPBOARD, SPHINX 2022 |
 |
| SENTINEL 2022 |
België doet het goed met de kunstenaar Francis Alys (1959). Als een soort bijvangst filmde hij vanaf 2017 kinderen die spelen tijdens zijn vele reizen. Een selectie van die filmpjes en enkelen nieuwe zijn in een soort doolhof te bekijken. The Nature Of The Game laat zien dat kinderen in welke omstandigheden ze ook leven blijven spelen.
After Dreams heet de bijdrage van Hongarije. Het zijn beelden van Zsofia Keresztes (1985). De beelden roepen allerlei associaties op. Opvallend is dat de beelden met kettingen met elkaar zijn verbonden.
Oostenrijk presenteert Invitation of the Soft Machine gemaakt door Jakob Lena Knebl (1970) en Ashley Hans Scheirl (1956). Een absurd geheel.
No comments:
Post a Comment