VIVA ARTE VIVA Arsenale 2 Biennale Venetie 2017

Christine Macel is de curator van de 57e Biennale. Zij heeft bewust gekozen voor een veelzijdig thema: Leve de Kunst. Niet zoals haar voorganger(s) zoemt zij in op een politiek of maatschappelijk thema en vraagt zij de kunstenaars daarop te reflecteren. Zij wil de veelzijdigheid en de vrijheid van expressie tonen. Ze heeft om toch enige lijn in het geheel te krijgen. De expositie ingedeeld in 9 paviljoens, die als hoofdstukken dienst doen in het geheel. Gelukkig heeft zij ook de kunst de ruimte gegeven, waardoor de werken meer tot hun recht komen dan vorige keren.

Pavilion of Traditions

Francis Upritchard (1976, Nieuw Zeeland) was al eerder te zien op de Biennale. In 2009 vertegenwoordigde zij haar land in het landenpaviljoen. Nu is ze met haar poppen sterk aanwezig bij de traditie. Voor het eerst is er ook bronzen werk van haar te zien.

Pavilion of Shamans

                                                   Younes Rahmoun (1975, Marokko)
                                                    Taqiya Noir (2016) Mannenmutsen en licht

ERNESTO NETO (1964, Brazilie) A HOLY PLACE

Dionysian Pavilion

Mariechen Danz (1980, Ierland)  In al haar werk staat het menselijk lichaam centraal. Of het nu beelden, video of kleden of performances betreft, ze probeert onze kijk op ons eigen lichaam te veranderen.

Zilia Sanchez (1928, Cuba) is wellicht de oudste deelneemster van de Biennale. Zij heeft altijd abstract gewerkt. Ze voorziet haar doeken aan de achterkant van voorwerpen. Sommigen zien haar als voorloper van de minimal art, anderen wijzen op haar invloed op een aantal Italiaanse kunstenaars die ook met manipulaties van het canvas werken.

LES TROYENS

Pavilion of Colours

Hale Tenger (1960, Libanon) werkt met alle mogelijke materialen waarmee ze vooral grote installaties maakt waarbij beeld en geluid samengaan. Hier is haar werk Balloons at sea te zien.

Sheila Hicks (1934, VS) woont en werkt in Parijs, als ze niet op reis is. Op haar vele reizen gaat altijd een klein weefgetouw mee. Dat gebruikt ze als een soort reisverslag. ze verwerkt er allerlei materialen in en vooral streekgebonden garen. Ze wil verhalen vertellen met haar textielwerken, verhalen die bij de kijker opkomen bij het zien van het werk. Ze is nog steeds actief. "Bij Machu Pichu begraaft men de wevers met hun weefgetouw, zodat ze na hun dood verder kunnen werken.
Waarom zou ik dan stoppen?'

Pavilion of Time and Infinity

Liliana Porter (1941, Argentinie) woont en werkt in New York. Ze is niet gebonden aan een kunstuiting: prenten, schilderijen, foto's, films en installaties. In veel van haar werken zit iets speels, alsof ze nog steeds het kind is dat ze ooit was. Ze gebruikt heel vaak oud speelgoed en oude voorwerpen om haar werk mee te maken. Een installatie bouwt ze zorgvuldig op. Wie geduldig kikt, ziet steeds een ander tafereeltje opduiken uit de zogenaamde chaos.

                                                                     

Alicja Kwade (1979, Polen) werkt en woont in Berlijn. Ze wordt gezien als een van de belangrijkste jonge kunstenaars. Ze is vooral geïnteresseerd in illusies. Ze creëert beelden die op het eerste gezicht niet kloppen. Zo liet ze bij Marres Maastricht twee identieke auto's zien met opdelfde plekken roest en deuken. Toch waren ze anders, het stuur zat bij de ene links en bij de ander rechts, ook de rommel in de auto's verschilde. Nu speelt ze met de zichtlijnen waardoor rotsblokken van verschillend materiaal lijken.

PARS PRO TOTO 

WELTENLINIE